Alle inzendingen over oog OR zien OR verborgen

Is het mijn oog dat niet ziet? Is het mijn denken dat dan stopt. Waar is de regenboog als ik hem niet zie? Waar zijn de kleuren verborgen? Waar gaat de regenboog toch heen? Ik zie geen kleuren, zelfs geen boog. Waar is het einde van de regenboog? Het wordt me niet verteld. Verborgen is het einde van de regenboog.…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Mijn lichaam schreeuwt het uit Het laat me weer eens vallen De pijn kruipt onder mijn huid Soms ben ik zo kwaad op dat immuunsysteem, dat mij keer op keer verraadt Het is soms moeilijk want je ziet het niet Het richt hier schade aan Mijn lichaam zit in een soort van oorlogsgebied Ik wil niet klagen Ik krabbel weer overeind Ik…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

God, ik kan het Licht niet zien, het Duister is te zwaar. Ik weet wel dat het Licht er is achter de donkere Duisternis blijft het verborgen voor mij.…

de hagen om de tuinen ontnemen bijna elk gezicht de poort gaat automatisch dicht buitenshuis is het gras gazon het oogt kunstmatig groener zonder onkruid selectiever de struiken omsluiten meer privaat de bloemen bloeien exclusiever de hoge wilgen hangen dieper binnenshuis brandt het licht een opvallend trapje hoger de lampekap schijnt…

Winterheide bloeit het maakt de tuin wat stiller en warmer het oog…

O ogen van de nacht het verhaal in mij is wat donker en soms licht uitleg is er niet recht uit het zieltje geniet drink met mij wijn of een biertje en mischien komt er ooit een dag dat je het kan zien.…

Scherper dan het licht een sperweroog van honger…

but I turned to the left and walked to the river (Henk van Dijk) en zag boven het water het oog van twintig lentes, wagenwijd open het dreef schuin door het gordijn naar mijn vingers alsof de ondergrondse gangen geen bestaan kenden, ik altijd al geweten…

Je kuiert 's avonds over het strand tesaam met je liefje, hand in hand. Je hartstocht groeit sterk ... en niemand die 't merkt ... MAAR WIE HOUDT DAAR EEN OOGJE IN 'T ZAND !?…

Zwart van drift Gebrand op het mijne Rondom helder wit Voor altijd het zijne Op hem gevallen In vorm van het kleine Stille wateren diep Met zichzelf in het reine Open vol licht Heldere zichtbare lijnen Eerlijk en recht Het sporadisch vileine De toekomst gezien Overwegend het fijne…

Ze stond daar in de schaduwzij ver weg van het schools gedruis Ze paste er gewoonweg niet bij ze was ronduit een grijze muis Haar wereld aan de binnenkant verborg ze voor ’t vreemde oog Voor het oog was ze transparant doch zij was muisje regenboog Eenzaam en aan de schaduwzij scheen wat ieder van haar dacht Maar elke dag sierde een bladzij…

en doorheen mijn zwoel bloed beschimmeld beschuitafval van voormiddeleeuws stuifmeel; in de vlucht verborgen, verzwegen mijn altijd open ogen het versneld vallen volgens de voorspelde ballistische baan, van niet herkende vogels uit, nog te zien daarvan resten in hun vleugelslag, te hoog gebouwde nesten, sta ik ook vandaag oog in oog met zonvergeelde…

iemand strooide kruimels poëzie sommigen stapten er overheen of bovenop anderen stonden even stil haalden diep adem dachten na of schreven iets iemand maakte kruimels poëzie en mengde ze met parelende kruimels op de grond…

molshopen bleken stille getuigen die haar vertelden dat hij wederom op haar had gewacht verschijnen deed ze niet in tegenstelling tot flonkerende sterren die zijn nacht oplichtten overdag liet hij haar bespioneren door een uil die de slaap niet had kunnen vatten toch bleef ze verborgen met oog nauwelijks zichtbaar daar de grijsheid…

Wie ’t leven van een ander niet waardeert, die heeft van ‘oog-om-oog’ nog niets geleerd.…

Dit zijn beslissende dagen: groeien naar meer vertrouwen, vergeving en stilte of opstandig worden, oog om oog of meer. Je hebt steeds weer de keuze. Dit zijn beslissende dagen: groeien naar licht, al is dit nog verborgen of toch de duisternis omarmen, alsof die heil brengt. Je hebt steeds weer de keuze.…

Je mag je koren niet meer strelen je weide niet meer zien je paard niet meer bevelen het machtig oog wordt een blinde vinger.…

Goor geluid in dode oren die niet meer horen wat ze zien Wat ze zien is losgekoppeld van alles want het is helemaal niets Hun hart en vrijheid in doeken verborgen als zwarte waterval op hun rug Ze roepen maar ze horen niet want de oren propageren Zij zijn een tijdschrift de ogen zijn niemand en de oren zijn doof voor de afstand…

oog in oog na zo lange tijd je ogen huilden zonder tranen je lippen spraken zonder woorden ik was bang voor de vraag die ik niet stelde maar je blik antwoordde zonder aarzeling ik vond niet wat ik zocht waarom verdween je in die koude januarinacht…

Op de Eerste Dag dan vieren wij uw stralende geboorte met een oorlog in het Oosten waar de onschuld werd verbrand om een ezel die in woede zich ontstak en nietsvermoedend zich steeds stuk liep op de steen die hij niet vinden kon in zand En met bloed nog aan zijn handen loven wij uw nageboorte op de Tweede Dag gezworen in een doodgeboren…

om oog dan toch de juiste remedie zijn in plaats van jarenlang op een houtje te gaan bijten…

Verwensingen spellen fanatieke oren ongehoord lang verse klemtonen uit betrouwbare bron verspreken zij illusies, vangen tongen bot in oeverlicht Dichtgestucte lucht ontketent opgebouwde waarheden vrijwel onvervoegbaar op slinkse heterdaad verhangt zij vuile was, heulen oren eigen schoonschrift.…