Alle inzendingen over oogsten

Wat hij oogst is geen lof, maar een regen van rotte tomaten.…

We waren best wel wat teleurgesteld, In Rio viel de oogst een beetje tegen. Het werd bepaald niet de medailleregen Die ons door wetenschappers was voorspeld. Het zijn de sporters niet aan wie het schort, De wetenschap schiet schromelijk tekort.…

zijn de mooiste aren door de raapsters van de oogst verzameld tot het jaarlijks droogboeket in felle tekening daalt ook nu nog felle hitte op ons neer uit diepe kleuren rood in cirkels hemels blauw…

snijden de zonnebloemen bind ze tot het mooiste boeket het oogsten is begonnen op de plek waar ik nu kom ik sta stil,kijk nogmaals achterom enkel mijn eigen schaduw..…

leeg de stad vol het land trillend stilt lucht zonder schaduw schroeiend vlees als water vertroebelt leeft de sloot op zie je na het stof van de oogst weer horizon…

Ik beleef de wereld intenser omdat ik bezig ben de dagen te oogsten. Rare voorvallen, iets vreemds, kleine wonderen. Ik verzamel het allemaal, voor jou. En straks als ik die dingen met je kan delen, Zal ik ze opnieuw ontdekken.…

de bijen zag ik niet toen appelbloesem bloeide in het koude voorjaar nu zie ik het eerste blozen op groene vrucht die nog rijpen zal dank zij bevruchtend werk van onze bijenvriend kan ik oogsten in augustus .…

de warme oogst, de snelle hap uit de appelboom met discjockeyachtig kabaal gegrepen door de verzamelde eksters nog voor de eerste vleugelslag. De prachtvol groenglanzende muggen direct aanwezig via hun alarmnummer samen een bewegend lijkkleed stellen het schoonheidsbegrip op de proef. Vanzelf doe je een stap achteruit.…

waar groen het blauw bewegend bedekt groeit de natuur onder het gemêleerd wit van buiige wolken nog laagden de laatste zomerbloemen de vlakten met hun specifiek volle rijp kleuren die oplichten onder een nog warme zomerzon…

Vergezicht vanaf een stille binnenplaats: bloesemgewijs vloeien overwoekerende paden uit tussen het graan. Dit Silezië ruikt naar appel, de velden rondom Praag, dorp na dorp de trage tred van zomers' land'lijkheid. Sleurt er zich een zuchtje wind door het hitte-trillend-groen? Ik sluimer in de schaduw van een eeuwenoude laan. De grassen wuiven…

Sikkels klinken; Sikkels blinken; Ruisend valt het graan. Zie de bindster garen! Zie, in lange scharen, Garf bij garven staan! 't Heter branden Op de landen Meldt de middagtijd; 't Windje, moe van 't zweven, Heeft zich schuil begeven; En nog zwoegt de vlijt! Blinde Maaiers; Nijvre Zaaiers, Die uw loon ontvingt! Zit nu rustig neder…

zij draagt in pracht van klederdracht de herfstmand met stralende lach haar appelwangetjes blossen zomerrood een huid met nog het warm donzig bloot langgerokt schrijdt zij langs hongerige ogen die verlekkerd kijken wat geuren beloven een schitterend assortiment van een kwaliteit ook dit jaar ongekend een heerlijk defilé van…

Achter in de fruitwei de gistende geur van duizend rottende pruimen zonder eters. Bordje ophangen, twee gulden per kilo. Niemand. Eén gulden per kilo. Niemand. Gratis. Niemand. Omdat het zo zonde is zet je jezelf eraan tot de stop uit de bodem springt het schip zingt in een poseleinen pot. Zonde. Rottende pruimen zijn een schande…

blij over gras dat groen naar je lacht rondt borders streelt bloemen die bloeiend op je wachten geurt hen dichterbij wij prieelen tussen slingers herinneringen waar ooit ballonnen hingen met opschriften van toen nog is je jeugd onvergankelijk vitaal straal jij warmte en liefde naar ons allemaal laten we proosten op volle oogsten…

jij wist de zomer ongemerkt met wat herfstig rood te kleuren door het intenser worden van de geuren aromatiseerde de oogst zelfs je lach streelde de volheid van een lange dag waar leven eindeloos was nog plakken draden web restanten van wat eens een copieuze maaltijd was de overvloed was overal nu schraalt herfst…

Ik zeg je Plinius, het is september. de dichters keren in 't getij. vruchten rijpen aan de warme muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent…

ik wist de vruchten van de boom ongrijpbaar voor mijn handen zij tergden mij door in hun volle wasdom daar te blijven hangen ik joeg boze dromen als wervelwinden door hun hoge kronen ze rijpten verder in de warme zon voelden dat het oogstfeest bijna begon ik fluisterde liefde met armen om de stam geslagen mijn bede werd niet opgedragen…

waar licht altijd dartel en speels overheerst komt schaduw in donkere vlakken hun plaatsjes afpakken nog is het zonneseizoen maar ook het bladergroen lijkt al iets te vervagen stilaan zal de herfst komen met grijze schemerdromen waarin oogst kleurt en nog naar zomer geurt…

De ladder stijgt omhoog in het azuur en gaat meteen al in het groen verloren. Meikersen in je mond en aan je oren en in de emmer, pluk maar, pluk het uur en pluk de dag waarop je van tevoren de zon hebt zien verrijzen en rood vuur uitgieten op het groen van de natuur waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren. Het eten is de volgende etappe…

zelfs aan de bomen draaien de vruchten als zij weten dat jij zal komen de mooiste blosjes op lentefluweel maken een plaatje van het fruitig geheel in deze schitterende mêlee van geur en kleur dans jij langs lange paden door boomgaarden waar blauw uitbundig zomer schijnt en wind warm zwoelt bij een plaats die op de hemel…

Dat dit jaar vrucht heeft gedragen Dat ik de plukker eerst zag schudden aan de boom Dat hij de vruchten met zorg raapte Dat hij de ladder tegen de boom zette Z'n mand vulde en een wijsje vloot: Zagen,zagen wiede wiede wagen Het was een stokoud wijsje Uit m'n vroegste jeugd.…

ik heb lange takken gepakt om de mooiste vruchten uit de boom te slaan natuurlijk heel voorzichtig aan de onderste vijgen waren zelfs als onrijp snel verdwenen maar in het topje van de boom groeiden dichtbij hemel en zon de mooiste hun droom zelfs met takken kon ik ze niet pakken moest klimmen en in een wankel evenwicht viel…

rijpend hangt de oogst in aromatisch zachte wolken voortgedreven door een warme wind jij liet ons dwalen door dit sprookjesland de mooiste vruchten in je slanke hand kijkend waar de smakelijkste hangt daar waar de seizoenen samenkomen met de producten van hun lentedromen is het uitbundig jaarmarktfeest de natuur kleurt…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

de antioxidanten dansen deze dagen lieve lust zij zijn door zomers weelde uitgebreid gekust maar kleuren bekoren zowel mens als vlieg geuren maken van het insect een fruitige dief toch kunnen wij best samen leven ons is overvloed gegeven…

ik heb de lente aan het bloeien gekregen met wat zon en milde regen pas toen de kou achterwege bleef kwamen de zomerse tekens van leven hij straalde het groen tot volledige wasdom bloesemde volop naar vrucht in lange dagen zindert hij warmte die de oogst rijp zal maken nog zijn er hindernissen te nemen zoals onweer storm en hagelstenen…

Hij ploegde met man en macht Handen zaaiden concepten Onder de hete zon Een lovend woord gaf zeggingskracht Toen het over bloeien repte Wist hij dat hij het kon Hopend op een oogst vol pracht Velden vol verlepten Tot hij opnieuw begon…

De grootheid ligt in woorden, helder opgeschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde, zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde.…

De grootheid, ligt in woorden, helder geschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde om zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde. Uit bundel: "Onbedorven kiemgoed".…

Het leuke van een tuin is dat je hem voortdurend snoeien moet, of snoeien, noem het oogsten, of wat je zoal met snijbloemen doet, snijden, in een vaas zetten, de stelen, in knop waar men de bloem in ziet, of bloem, noem het poëzie, of gewoon verhaal, want wie niet waagt die knoeit, wie schrijft die snijdt, wie snijdt die bloeit. ----…