Alle inzendingen over plaza

Nergens wind. Toch hield een man een vrouw stevig beet, een vrouw een kind. De beentjes bewogen zelf. Daarboven aan touw een ballon als een vis. Daarboven de zon, laaiend. Het kind hield de vis niet meer. Keek hoe hij steeg, zwaaide hem na. Wat is er? Wat is er? De man liet de vrouw los, holde de lucht in, haalde die helemaal leeg. -----…

Hier staat mijn geboortehuis... mijn thuis de eerste jaren van mijn leven Het lijkt maar even En toch... die herinnering gaat nooit verloren Mijn moeders stem, die blijf ik horen…

Het is donker Slechts hier en daar een licht Het einde van een lange nacht nog niet in zicht...…

Gebeurtenis en tijd door elkaar Nu eens veraf, dan dichtbij Niets op een rij Alles door elkaar Almaar...…

Dan kijk ik weer naar de lucht en slaak maar weer een diepe zucht Ik ben het middelpunt van zo wijd mijn blik mij gunt Het is leeg en stil, een ingehouden gil...…

Gevoel kan zijn verlangen, pijn... Gevoel ongrijpbaar... Nu eens contra ratio, dan weer één met haar…

Hol klinken mijn voetstappen door de nacht Geen mens die op mij wacht Niemand bij mij aan mijn zij die het monotone ritme kan doorbreken Geen stem die mij begeleidt door de tijd, heel even...…

De tijd lijkt stil te staan Geen geluiden die komen en gaan Toch bedrijvigheid alom Slechts mijn wereld die blijft stom Weer zijn enkele uren verstreken Nee, zelfs dagen, weken...…

Ze gaat naar het strand en vlijt zich neer in het zand Voelt de strelingen door de wind, en onttrokken aan het gezicht spreidt ze haar benen licht De wind beroert nu haar geslacht; ze kreunt daarbij onhoorbaar zacht…

Uit het donker van de nacht een kleurenpracht... Een gloed die mij verwarmt Een arm die mij omarmt Dan een gezicht Een warme blik op mij gericht Heel even maar Dan lost weer alles op Naar waar?…

Wreed werd ze weggerukt van de aard Daarna verbrand Werd dan ook niet opgebaard Verbijsterd lees ik dit artikel in de krant Ontroerd leg ik ze aan de kant Flarden van beelden dienen zich aan Het einde van een jong bestaan...…

Een leerling weer eens teruggefloten Uit agressie zijn leraar doodgeschoten Nieuws voor televisie, radio en krant Afschuw in het hele land Een grote leegte blijft achter op school, in raadszaal, zijn huis Voor zijn vrouw, zijn dochters, niet meer hetzelfde thuis…

Vergeet niet te leven, het duurt maar even Een vaak gehoorde raad Want aan het einde van ons kronkelend pad, wacht ons slechts een donker gat Het slijk van onze aarde is dan van geen enkele waarde Toch maakt de mens zich druk Denkt dat geluk is roem en geld Voor hem het enige dat telt…

Onze voorouders zeiden het al: de wereld is een tranendal Niets geleerd; veel gaat verkeerd Men zegt wel ernaar te streven in vrede met elkaar te leven Maar het enige dat telt, is het kille geld…

Stapels foto's uit een ver verleden Iets tastbaars in het heden Een foto van een prachtig strand De kinderen spelend in het zand Aan de achterkant, de inkt verbleekt, in zijn vrouw haar prachtige hand, een beschrijving van het land Dan een foto van haar graf Van de vrouw die hem haar beste krachten gaf Zacht streelde hij met handen bedekt…

Bij mijn liefkozen sluit je je ogen Je droomt heel stil Voorlopig is dit alles wat je wil Bij het ontwaken, waarbij onze vingertoppen elkaar raken, fluister je dan zacht: 'Ik verlang naar een nieuwe nacht Een nacht gemaakt voor ons beiden Niets en niemand kan ons scheiden'…

Naakt ligt ze op bed Beelden van zo doen ze 'het' Wild jaagt de adem door haar heen Ze heeft gevoel van kop tot teen Haar film houdt gelijke tred Begeleid door het kraken van het bed Plots ontsnapt als aan een ballon de lucht Ze eindigt met een diepe zucht…

Teder streelt hij haar geslacht, waarbij ze zachtjes lacht Hij kijkt naar haar gezicht, een warme blik op hem gericht Dan de ultieme daad en, voorafgegaan door haar schel gegil, het lozen van zijn zaad…

Ze staat voor de spiegel en is bloot Streelt haar borsten, de tepels groot Een hand daalt af naar het krullend haar Bevingert haar clitoris zacht en verliest zich in de nacht…

Ze flaneert, op mannenjacht Haar borsten deinen zacht Lippen en nagels schreeuwend rood, het middel bloot En boven fraaie benen op hoge hak, het bewegen van haar billen 'Welke man zou mij niet willen?'…

Het is avond... de dag is rond. Het is dan goed voor jezelf na te gaan wat beter kan voortaan. Dit is goed; Dat was verkeerd. Hopelijk weer wat geleerd!…

Soms verlies ik me in dromen Wensen, gedachten die zo maar boven komen Dingen waar ik te zwaar aan til Vraag me af of ik ze werkelijk wil Ga ik te rade bij mijn verstand, dan wijs ik de meeste van de hand Van wat me dan nog rest, hoop ik het best…

Het is donker Slechts hier en daar een licht Het einde van een lange nacht nog niet in zicht...…

hoe wint een stoomstroopfabriek het van een boekentoren een kolenmijn drie Gallo-Romeinse tumuli een Campo Santo een Cinema Plaza (dorpscinema met roodpluchen kussens) een reliplek op een berg met feesten als Krakelingenworp en Tonnekensbrand een klooster met ijskelder een papiermolen en een uurwerk?…

het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw op het plein draperen een schaterlach galmt van een bambino dan welt er weemoed door mijn lome leden ze glimlacht en fluistert: ‘wat is het lang geleden’ Het terras op het gepolijste plaza…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

Als een hond in een kegelspel loop ik de zonnige arena in niets vermoedend welk onheil mij te wachten staat groen, zon, licht, bloemen geuren van dauw op het gras dit is niet meer ... enkel een stoffige leegte luide klanken, harde lansen, gekleurde doeken wentelen zich om Zoveel ongrijpbaars maakt dit onzinnig spel tot een schouwspel…

In de toren zwiepen klokken eenzaam huilt de westenwind, hagel slacht de oleander op de plaza jankt een hond. Voor een maagd uit glas in lood knielt de zwarte pater, kust verschrikt zijn rozenkrans en prevelt een gebed.…

Van het begin tot het eind Sleep je me mee In de zoektocht naar jezelf In de geschiedenis van Argentinië Alles voel ik met je mee Woede verdriet pijn en liefde Ik herken de plaatsen Buenos Aires, Plaza de Mayo, Punte del Este In gedachten loop ik naast je Woedend op de militairen Ik kan niet van je loskomen En dan, veel te snel ben…

varens in mijn tuin spreidend sprietsend als de groen grauwe fontein op de plaza del piedro ik denk , zo denk ik aan de verloren avondschaduw en neem jou peinzend waar; een dromerig zijn je danst het silhouet van wuivende palmen kwetsbaar lachend met ingetogen pret over het plavuis van mijn verlaten liefdesplek schuurt een laatste…