Alle inzendingen over poetisch

Zie hoe fel de boterbloemen kleuren in het zonnelicht dat ze wakker kust zo zacht, dat het goudgeel stralend rust op de blad’ren die van knop nu scheuren aan de waterkant, in dromen gesust terwijl ze stil het spiegelzicht keuren hangen de wilgen twijgend te treuren zich van hun eigen schoonheid onbewust in ‘t groene boord van het weidemeer…

door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden met een glimlach van deur tot deur een pirouette van geurige boterbloemen het lied van de zon voert over de meidoornhaag de appelbloesems blauw glanst de lucht en over de leeuweriken die zich uitbundig laten meevoeren door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

by Auke Rauwerda yn it leech fan de Aldehou treppen útfretten troch tûzenen fuotstappen swaaiend en kearend nei toaniel fan âldheid omtoarkjend yn tinzen fan treifearns ieu der`twûnderheden har spegelje yn ferline de tiid hat hjir dúdelik stil stien mar om neat te missen wie der ek ferheftigens yn de feart fan it folk it âlde en neie…

jij kent de woorden van seizoenen in de aardse schoonheid van leven drijvend als orchideeën op het water in suikerzoete geluiden van speelse echo kruipend en bewegend in een ragfijn spel een meesterwerk gevuld met jouw verhaal overgebleven bladeren ritselen continu in het binnenste van poëtisch geluk dromend loop ik onder portieken tussen…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

'Geen eind lijkt', zei 'n dichter uit Rome, 'aan mijn inspiratie te komen: het schrijven gaat goed, daar er altijd vers bloed door m'n dichtader zal blijven stromen.'…

Levende poezie zuurwrang vruchtloos ontoegankelijk hoog glanzende culturele poepdoos beschamend lijkenwaad rechtstreeks uit diepe zielencultuur vingerrijk verleden verzuchtend het nodeloos weten hoogmoedig steekspel der gedrochten de gouden spoelbak verblind oogwaarschijnlijk op dwarshout gericht stinkend het riool indrijft wetenschappelijk…

In spinrag schittert zomer na flarden mist kondigen herfsttij aan aarzelend want de zon herovert het land en de mensen late geraniums koesteren zich in haar licht en de kat knijpt genietend de ogen dicht een laatste glas op een terras stemmen vallen stil terwijl dorre bladeren een bed bereiden voor wat komt heimwee…

Mijn leergierigheid vond een cursus. Een cursus gedichten lezen. Een hoorspelactrice doceerde. Haar stem is geschoold en zalvend. Wij zeggen de modelgedichten na, maar we leggen onze eigen klemtonen. Zij luistert en oordeelt streng. We leren ook voelen. Voelen wat teksten met je doen. Ik voel me vreselijk opgelaten. Wat ik heb onthouden is…

Wat is er in ons landje aan de hand? Als dichter van een zekere allure, Bestuurde ik m’n auto - ècht geen dure -, Toch zette oom agent mij aan de kant. De diender schrok: “Ik was wat in de war, Want Coenraedt! U hier? In zo’n ouwe kar?”…

Het is niet je fantasie die de doorslag geeft, noch je taaltalent of wat ook voor accent dat je vers doet excelleren. Met van alles een beetje raak je Poëtica in haar ziel. Wacht je voor de overdrijving, het rijmregime, het succes van een grapje. Realiseer je dat er Iemand staat te bonken voor een noodgeval..., een appèl dat je ijdelheid…

Mensen die poëtisch leven. Mensen die dichters zijn.…

Bekoorlijk beeldend deelt de poëet zijn vroede visie op het leven zichzelf ontwikkelend tot profeet met een edel eervol streven waardoor de waarheid wordt gekliefd in onverteerbaar wrange woorden hij maakt zich daarmee niet geliefd bij wie zijn boodschappen aanhoorden niet alle poëten is ‘t gegeven na ‘t werpen in de zilte zee om zoals…

zoals het blootgeven van gevoelens beschrijven in louter lyrische zinnen die ritmisch meedeinen op de cadans van taal om vroeg of laat wel tot een climax te komen aarzeling is twijfel aanvaarden voordat je toegeeft aan de extase die je drijft...…

Uw smaak is hoogontwikkeld en esthetisch, uw lezenslust verdient de term poëtisch, kortom, u heeft een groots gevoel voor taal. U dient nu (in het nieuwsfeit fraai te zien) dit vers wél te belonen met een tien....…

Verliefd als de jonge(n)man die 'k Eigenlijk weer wil zijn Zwijgend kijk ik naar jou Zie schoonheid en hoe deze Zich ontwikkelt Door bedachtzame streken Van een zacht penseel Die glijdt over strak gespannen Doek Tot ons geboren, poëtisch Liefdesspel…

In`s lands begroting zit een gat, veel hobby`s moeten zwichten, met een poëtisch vers of wat probeer ik het te dichten.…

dat Lucebert begrijpen doe ik nooit die ruimte van het volle leven niet poëtisch wijze woorden zijn vergiet ze sijp’len rottig land van nimmer ooit je glanzend licht verklaart mij bagger glas dat alle waarde toch zo weerloos was…

en zo lees ik het schilderij ook met eigen poëtische ogen…

ik zal plaats maken kom binnen raak me maar aan wees niet bang snij wat je nodig bent mijn poëtische verbeelding of mijn liefdevolle hart tast toe en en geloof in mijn laatste schaarse glimlach voel de feiten mijn geschenk aan het vernieuwde licht…

een poëtische wolkbreuk letterval van klinkers om nog maar te zwijgen van de medeklinkers in dit luilekkerland voor luie dichters kom ik werkelijk niets te kort kan ik zomaar een greep doen in de hoeveelheid woorden en vis ik de strofen simpel uit de goot alles is hier zoveel groener zodat ik vrees dat ik droom…

Poëtische dromen in een net gevangen woorden drijven weg. Vogels in de lucht vliegen in V-vorm als vredesteken.…

Een poëtisch proces borrelt in grijze cellen verhoogt de frequentie in snel stijgende pieken zinnen en woorden strijden om voorrang taalkundige chaos die structuur behoeft bedachtzaam open ik de creatieve uitlaatklep en ontrafel de inhoud op het maagdelijke scherm…

Na een poëtisch middagje in Emmen, -Bij Groothuis, welbekend bij elke Drent- Gaat één lichtvoetig huiswaarts uit die tent: Die hief het glas (maar niet met bitter lemon). Dat is de nieuwe Light Verse Kampioen, Past ‘onze’ Bart dit keer die gouden schoen?…

Vanuit het donker schijnt een helder geluid de stilte verdwijnt in poëtisch gefluit een zang in al zijn volheid, kracht en schoonheid afwisseling van toon, ritme en melodie klinkt bevrijd door pure magie de nachtegaal verspreid zijn kunst in zijn eigen betoverende taal…

Tekent zijn lijf zijn zijn krullend hart verschuift het ijzeren gordijn weer over de vijftig bergen tot ver na het genoemde: sterke wil als spil van stuwende kracht en poëtisch vermogen van bestaan met smart onafscheidelijk verbonden troont in de aura geluk als branding van het leven.…

Met open armen verwelkom ik deze zoetgevooisde engelen in een overgave van openheid en laat me onderdompelen in een wereld vol poëtische schoonheid.…

in die dagen zonder affectie vol zorgen en pijn vond ik jou, werd getroost daarmee begonnen de levendige dromen vol poëtische fantasie vaak beloftevol, puur of breekbaar mooi andere keren droef en hard misschien geloof je niet alles maar als ik stop met schrijven dan mis je me…

ik hoor de hakken het pronte lachen voel de warmte nu nabij ja zo ben jij ondeugend in je oogopslag de slanke vingers al in loven je ogen in beloven nog ongekend wat ik te bieden heb kom mee mijn griet laten we rusten om elkaar in woord en daad poëtisch te bevruchten…