Poëtisch leven
Gedichten die dichters schrijven,
vervliegen als wolken in de wind.
Ze verdwijnen in de eeuwigheid,
waarin ze tegendraads ontstaan.
Daar ontstaat al wat leven geeft.
Al wat leeft.
Opnieuw.
Ons universum bewaart alles,
als buitenaardse energie.
Wat ontstaat vergaat niet.
Alles is ongekend mogelijk,
in ons heelal.
Dichters scheppen ruimte in tijd.
Zo verandert angst in troost.
Van toeval maken ze bedoeling.
Onzin wordt eigenzinnigheid.
Alles verbinden ze met iedereen.
Samen trekken we ten strijde,
tegen eenzaamheid.
Dat alles geloven we oprecht.
Zelfs tegen beter weten in.
Wie durven dat?
Mensen die gedichten lezen.
Mensen die poëtisch leven.
Mensen die dichters zijn.
Zie ook: http://www.albertweijman.nl
Schrijver: Albert C M Weijman, 1 maart 2021
Geplaatst in de categorie: heelal
Dank Albert Weijman voor jouw gedicht, dat groots is in troost en bemoediging!