Alle inzendingen over razen

soms vader door de omgekeerde verrekijkers van de tijd zie ik je weer hoe je bestond op de rand van de eeuwen hoog en rechtop als graan in augustus alsof je altijd hier zou zijn dan zie ik dit gehurkt en gebogen een kind aan het water zoekend naar zeeglas maar blind voor de dagen die zonder vertragen wolk na wolk boven ons razen…

leef intense dagen door je dromen heen zoek geen duizend vragen waar verlangen weent verschuil niet in je tranen glimlach naar verdriet laat woeste stormen razen zachtjes tot een bries waar vederlicht gestreel het antwoord op je twijfel verdwijnen zal in nevel door je dromen heen…

Zij denderen door het openstaande raam mijn hotelkamer binnen Tergend langzame seconden razen oorverdovend door mijn hoofd Onafwendbaar blijven ze komen als duivels in de nacht Een vriend van overdag die kalm zijn kilometers maakt is bij toverslag veranderd in een briesend monster dat ijzeren stangen vreet en mijn hersenen doorboort…

Wanneer fantasie blijft razen, blijf ik angstig. Totdat iets diep in mij fluistert, dat ik niet langer moet blijven vluchten, maar alleen maar, aandachtig en moedig, naar mijn eigen angsten kijken moet.…

Alles gaat voorbij De treinen die langsrazen De koeien die daar grazen Het leven, jou en mij De stad, het dorp, de straten Ooit wordt het stil, verlaten Terug naar wat ooit was Van oersoep, water, gas Naar leven, jou en mij Treinen razen langs Koeien in de wei De zon die onder daalt Alles gaat voorbij…

de tijd lijkt tot staan gekomen ze houdt haar adem in ver weg ligt het verleden als een brok oud zeer vastgezogen in haar gemoed ze koestert de stilte het nieuwe seizoen laat stormen razen en rivieren kolken brokstukken schieten los niet meer tegen te houden de eindeloze stilte voorbij…

Als stormen razen in je hart zeg het ...mij. Als onmacht je verdriet doet en je geen uitweg ziet kom dan even...bij mij! Als gure dagen, koud, nat en kil, je besluipen kom je dan warmen... bij mij...aan mij!…

Mijn liefste, mijn maatje, ik weet het niet meer emoties razen, mijn hart doet zeer Tien lange jaren, ineens voorbij niet meer samen, maar "ik" en "jij". Ik moet met je breken, definitief vaarwel mij allerliefste lief....…

Ik ben -eerlijk gezegd- een vreemde vogel Ik blaas mezelf niet op ben zelfs niet opgeblazen Ik wil ook niet langs hemelen drijven dan wel razen Ik heb wel wat weg van een felgekleurde kogel Toch heb ik een kop,ogen,snavel kortom:'n gezicht Deze dichter heeft zelfs over mij gedicht Noemt mij: een vreemde vogel nog net…

Op een wankelend been en een fiets zonder bel fladder ik de ruimte rond razen rondkijkend en alert. Tierend en teleurgesteld draaf ik langs mij heen. En uiteindelijk uiteindelijk uiteindelijk. Tuimel ik over mijn veters. Tuimel ik over mijn duimen. Tuimel ik, ja, tuimel ik.…

Dit is jouw partij zei jij wijzend op de noten van je zelfgeschreven partituur een lied over de zee een jachtig schip de zeilen bol geblazen door het razen van jouw solo en ik zocht de melodie de harmonie in tweede stem ik zong… maar mijn woorden waaiden weg bleken pas klank te kleuren in het slotakkoord…

zij aait water vingerkes hoofdje vol dromen springvloed kent ze niet onweer nadert blikken machines razen de woekerwolf wacht lacht want zij zal welkom zijn klemmende kaken de schaduw valt reeds over haar veldje haar plekje op de wereld wit en schoon en nieuw aan het zoute water hoofdje vol dromen…

niettegenstaande het droge geschrijf hakkelen woorden door huiver over torens naar het nieuwe in stadse stappen door schemerig geruis waar toekomst de straat is met soms nog wat losse tegels waar het onzekere licht uitbreekt door de holtes van het laatste verdriet waarin onze harten razen in de storm van volwassen liefde…

Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos, onstuitbaar……

Ik hoor kille stormen razen. Ik geloof in Uw heilige intuïtie, die al Uw, onze zintuigen leidt. Mijn, ons aller God. Amen…

Langzaam komen de nieuwe woorden ze klinken hol in deze tijd steeds sneller beelden razen voorbij langs de chaos van vandaag oude boeken verzamelen stof maar in de luwte van de nacht laat hervonden rust de gepelde woorden leven daar tussen gekrulde ezelsoren bloeit de poëzie…

Oh schone deerne, krenk mij niet in het oog van de tornado versterft mijn kloeke levenslied tot een angstaanjagend credo waar harten hebben lief gehad zullen najaarsstormen razen en al wat jij in mij aanbad zal tot halve haat verdwazen verstuif niet in de wervelwind die de waarheid wil verdraaien maar blijf het liefste mensenkind dat…

wie kan nog het bloed verdragen vervloekt is de utopie van zogenaamde helden die als koppensnellers over volkeren razen.…

Zij houdt van razen en van werken aan de was. Ze houdt ook van vertellen over hoe het vroeger was. Zo is ze een belijder van de anekdotiek maar wees voorzichtig; van een oordeel wordt ze vals en choleriek. Ze is een noestig schillenpaard dat timmert aan de weg een Jozef maar dan zonder baard die nooit eens luistert als ik zeg....…

Onder blauwe tranen cirkelt mijn hand,woorden razen tot in de kleinste plekken. Verkleumd en onnavolgbaar zoekt mijn schrijven de windstilte in de striemen van de onophoudelijke vlekken. Wat blijft er van me over als mijn zinnen enkel verlatenheid vinden..…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

Ver beneden me kolken de golven, draaien en razen de rotsen. Mijn oren suizen, de nacht wordt grijs. Met het matglazen schild van de dageraad op mijn rug trotseer ik de snijdende koude, ik balanceer op de rand van het jaar en wend me naar het noorden.…

Vandaag werd gepast en gedragen door raven de laatste gezant van de stilte begraven Het was niet zijn land dat vreemd van verbazen zich enkel nog vond in trillende glazen Hij stierf op straten in eindeloos razen waar spelden verloren slechts vielen voor dwazen Vandaag werd de stilte door raven begraven slechts een huilende hond…

Overal om hem heen prijken lege gezichten starende ogen monden die bewegen kinderen die spelen maar hij durft hen niet te horen: alleen geluiden van het stadsverkeer de rechte straten op en neer razen in zijn ogen.…

Toch loop ik met een lach, nu nergens heen te razen en lekker veilig thuis dit rot-jaar uit te blazen.…

Ik ben als een trein gedachtes razen door mij heen. Ik heb vertragingen, soms val ik uit. Ik word gek van het gescheur en geschommel in mij, Mijn lichaam zit vol met trillingen. Passagiers stampen op mij, laten rommel achter. Zo zeer doet dat mij. Als een trein, wacht ik op de dag dat ik uit de bocht mag.…

ik zoek stilte in mijn hoofd geef mij antwoorden op vragen die door mijn koppie razen wil onderduiken de contacten sluiten er voor niemand zijn zo dat mijn pijn in rust kan helen ik mijn bron kan vinden greep krijg op de dingen en het leven weer kan delen heb me kwetsbaar opgesteld gegeven zonder nemen mijn energie is afgepeld…

Salaris Kijk de vijand gaat weer oogsten met hem te werken elke dag verandert hoogte variatie Collega’s Acht uur vrienden lachen om de zaak delen oppervlakte gescheiden samen tussen muren dik Op straat Een ogenblik zoeken ogen naar elkaar, het stinkt de auto’s razen verloren is de tijd…

met Pasen gedonder in de glazen bloemen geel in vol geschonken vazen geverfde eieren en scherp gekruide kazen met Pasen konijnen met zevenmijlslaarzen die stilletjes de weg naar vrede blazen de liefde blijft en zal voor altijd razen…

bliksemstralen en donderdagen wachten op de wind die onweer zal razen wanneer Thor hem vindt ‘t is tijd voor kale takken zwiepend langs de muur het splijten van spanten in de schrankende schuur knetterende ruzies in de zwaarbeladen lucht kokhalzende meeuwen holbewoners op de vlucht platgeslagen helmgras gezandstraalde brillenglazen…