Alle inzendingen over reünie

de tijd vrat aan het oude schoolgebouw de verf is weg, de deur piept oud maar binnenkomen ruikt vertrouwd: de geur van toen, van kindertijd van potjes inkt en schoolbordkrijt volwassen mensen in een klas niet één zoals hij vroeger was maar strak in ‘t pak, ‘gearriveerd’ en al met al voelt dat verkeerd toch, ruik ik nog die fijne geur…

een glad verhaal gulpt uit de mond van een Armanipak twee handen vol meisjes - vrouwen nu - hangen aan zijn volle agenda hij glimt, hij straalt, hij is maar weet hij nog dat hij vroeger hier op school...? hij blikt opzij ziet ons kijken, lachen en krimpt tot welbekende proporties…

Even weer die lieve glimlach, die ik slim van je gestolen heb. Je sneed het vlees op de vlees- en kaasafdeling van Albert Heijn. Ik liep opzichtig voorbij en ik zei: 'Hai, Nina, hoe gaat het?'. Je zag meteen mijn kale kop en je lachte vanuit je mooie buik. 'Tja, de grasmaaier!', zei ik met een geacteerd, zuur gezicht en ik was…

De meditatie verbreekt ijzige stilte met een kloppend hart.…

we troffen alles onveranderd aan vertrouwde luchten vulden onze longen het was nog niet goed tot ons doorgedrongen we bleven op een afstand even staan en zagen hoe de mensen zich verdrongen rondom het spit onder een volle maan de avond viel en ieder leek voldaan de danseressen dansten, barden zongen totdat een takje kraakte en een jongen…

Oud-leerlingendag. De lentebloesems geuren. Stralende ogen. Een gordijn schuift voor het nu. Mannen worden weer jongens.…

Een klassefoto is een negatief van een reüniefoto die 30 jaar nodig heeft om te ontwikkelen om tegenovergesteld te worden afgedrukt De mooie kleding van toen is nu lelijk en alles wat zwart-wit leek heeft in de loop der tijd kleur gekregen De toekomst is verleden tijd, kinderen zijn volwassen geworden en de leraren zijn weer terug kind…

'Violen zijn de glans van een orkest,' zei dirigent Ed Spanjaard, en ik kleurde. Hoewel verguld dat hij mij waardig keurde, vind ik het notenbeeld een rohrschachtest. Maar naast me horend waar mijn blik naar speurde, wordt Verdi mij na één keer manifest. Tsjaikovski en Vivaldi volg ik best. Poulenc is lastiger. En dan Van Beurden!…

zwaaien deed ik nog toen zij de bocht al waren gepasseerd de straat ondanks menig autoblik werd stiller keer op keer en ik alleen de rode lampen naar mijn herinnering serveer of ook de idee dat hen een lange weg wachte zouden zij enkel de tom tom aanhoren en in eigen stilte het afscheid van ons willen verzachten ik ging maar weer…

het rook nog naar gezelligheid en rust van lang geleden muren en het bord hadden zorgeloos de tijd opgeschort zag de kleine geesten in een groter lijf hun blikken toch wat wijzer herkende de details toen uitvergroot nu in balans zo op het oog slechts bij een enkeling brak nog de speelse twinkeling van vroeger tijden door…

Een weerzien na jaren tussen oude buren, familie, kennissen, relaties en/of vrienden blijkt vooral een (her)ontmoeting tussen mensen die niet moeten maar willen MENSEN: ouder ogende mannen, vrouwen met weinig of minder grijs haar kaal of kalende doorgaans door de jaren gepokt, gemazeld, gerijpt ziek geweest, beter geworden goed levend…

Eén dacht dan aan 't naderend scheiden, En 't was, of ze trilden van pijn, Maar ook, en hun oog blonk weer zalig, Hoe het weldra reunie zou zijn! Hoe dan nog eens zooals vroeger Door de straten der Sleutelstad Hun leeuwerikstem zou weergalmen Van het godlijk Iö vivat!…