Alle inzendingen over roodborstje

De winterjasmijn bloeit onverdroten dit jaar als ging het om goud een merel te gauw een roodborstje dat fladdert en weer valt er sneeuw de postbode belt eigenlijk moet hij per fiets zijn brommer zijn lief…

komt ons land niet in We sluiten het af met prikkeldraad We zetten het onder stroom Want er is echt geen plek meer Met al die lege kantoorgebouwen en lege winkels hier Kan er echt niemand meer bij Het glas is meer dan leeg Als we zien hoe mensen met mensen omgaan Ik hoor liever het roodborstje zingen…

kijk kijk dan Mam de familie pimpelmees is op visite een roodborstje hangt in de lucht om zo van de dennenappel te snoepen, in een decor van aangevlogen sneeuw Mam kijk, ik geloof dat de aarde bedekt is met witte tranen…

Schoonheid als nooit Te voren - vandaag Op een dood en zo Goed als vergaan Restje van wat Ooit een tak moet Zijn geweest - zit Jij koninklijk tronend Vorstelijk om je heen Te kijken, neus in de Lucht alsof je speurt Naar een niet echt nodige Uitbreiding van je konkinkrijk Inspiratie: roodborst op een vergane…

De natuurvorst, koud en meedogenloos, maakt het leven van een roodborstje bar en boos. Schuchter en nerveus tikt het soms tegen een keukenraam; vraagt het om wat winterhulp om de winter te doorstaan.…

De BMW van mijn buurman reed met volle vaart over een roodborstje dat net zat te eten. Bloed en veren lagen verspreid over het wegdek. Nu begrijp ik wat oma bedoelde met dat verhaal over oorlog.…

er is weer pindakaas ik heb de pot zelf geplaatst in de houder en prompt was daar 't roodborstje dat de primeur had als eerste zijn slag te slaan en met de snavel vol te verdwijnen in de besneeuwde haag om het door te vetellen zo was ik toch maar mooi getuige van 't feit dat geluk dikwijls niet meer is dan een hap pindakaas…

Schrander en weinig schuw zal het roodborstje zich vanaf het najaar steeds meer in de door de mensen bewoonde wereld laten zien; en hen met een charmeoffensief tot een bijvoederen doen verleiden.…

Strak blauw is de lucht Boven het groene weideland 'n Ree steekt gauw over Naar de andere kant Een hond blaft luid Naar de koude wind En het roodborstje zingt Uit volle borst De wintervorst wordt Verdreven door een zonnestraal De bomen zijn niet meer kaal En de dagen worden lang Er komt weer kleur Op mijn wang…

duiven pikken het eten van de kippen de andere vogels eten het konijnenbrood zelfs het roodborstje is present de tuin is zo wonderlijk leidt een leven op zich de sneeuw valt zacht maar wild het is geen tijd om te schrijven in de tuin maar onder een afdakje doe ik het toch geef maar toe dit is toch even iets anders dan dat wolkenvrachtvervoer…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

Iets waar ik mee ben behept, terwijl ik niet goed op let hoe een roodborstje mij aankijkt en weer wegvliegt...…

De herfst een beetje crimineel overal een blad te veel verval grijpt om ons heen de esdoorn opulent in vreugde en verdriet een roodborstje dat geluidloos landt begrijpt die herrie niet van groen naar rood tot goudbrokaat dat stil vergaat er sluipen geruchten in mijn tuin van oudsher van her en der verhalen met een happy end lijk…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

Langs het slingerende tuinpad gaan ongelijke passen licht gedempt door de herfst welke al zacht begint te vallen zijn adem maakt zelfs het eerste roodborstje warm zodat geregen pinda's ongebrand smaken als peanuts wazig is zijn blik maar het huis kan hij nog steeds vinden, blindelings, hij loopt gewoon rechtdoor…

ach, tere boself je lijkt verdwaald tussen kale bomen die niet beschutten het dunne pastelkleed dat glinsterend jou omhult maakt je zo kwetsbaar op deze kille dag in je ogen lees ik verlangen naar lentelicht bosanemonen en wollegras wiegelende grasklokjes dreigend reiken bramendoorns naar je tengere gestalte een roodborstje zal…

Het kwinkeleren van een winterkoning en een roodborstje in het struikgewas laat hen even stilstaan. Om met geheven hoofd te luisteren naar het wonder van de natuur dat winter heet.…

Terwijl wij kruimelend ons brood opeten zien we zijn borstje rood vooruitsteken kleine kraaloogjes houden ons in de gaten hij wacht minutenlang vliegt dan weer op van struik naar tak steeds in de buurt als we omkijken na het weggaan zit hij op onze plek kijkt nog steeds alsof hij zeggen wil: loop nu maar verder ik ruim hier wel op…

Waar toekomst en dromen verstenen zonder bliksemschicht of regenboog domein van traan en gesloten oog overvol van 'zij gingen henen' Daar leeft slechts het gestage roesten zakt de steen door het vergane lijf waakt het opschrift over 't laatst bedrijf van hen die nog zoveel wilden, zoveel moesten Maar de dood wil niets, kent geen…

Op frêle pootjes tippelt hij rond het roodborstje kwiek en teer hij maakt het nu wel erg bont in de slaapkamer zie ik hem weer Zachtjes is hij naar boven gevlogen zag toen geen uitkomst meer hij voelde zich licht bedrogen door het openen van het raam kreeg hij de vrijheid weer Kleine rakker met je rode borst drempels heb je weggenomen…

zag de dag in licht ontplooien je roodborstte zo klein hiphopte in maat op het vroege ochtendlied van vele vreemde vogels je danste zonder toon te zien en toch voor mij de kleuren van ons leven…

Zie haar zitten als prachtig schilderspalet, blootshoofds onverlet met haar werkelijk wonderschone oranjebruine vederenpracht, ooit bij het ontstaan door een schepper zo bedacht. Opvliegend en dalend van tak naar tak brengt zij bij het aanschouwen met gemak steeds een enorme glimlach op mijn gelaat die er dan werkelijk ook minuten of uren lang…

ik wil niet van het leven genieten zei je laat het leven maar van mij genieten ik knikte bij gebrek aan stem ik voelde mij uitgewoond beroofd leeggehaald op de vensterbank hipte een roodborstje de zon die ondergaat de maan die het overneemt een doodlopende straat een lied gezongen zonder woorden jij kwam zomaar mijn leven binnenwandelen…

Zondagmorgen, Dimanche radio, rust, calme druppels hangen als parels perles de pluie, aan het balconhekje, grille een paardebloem daar pis-en-lit ici, hier de geraniums bevroren glacés, sans couleur kleurloos hangend uit de plantenbakken bacs de plantes, voilà le rouge-gorge du matin daar is het roodborstje van elke morgen, Sjefke…

Soms wil ik een Roodborstje zijn. Dan ben ik vrij en vlieg ik sierlijk in de lucht. Dan vindt men mij lief,schattig,mooi,zeldzaam. Soms wil ik een teddybeer zijn. Dan ben ik bemind en lief Dan vindt men mij: leuk,lief,schattig,mooi. Maar het liefst wil ik gewoon... Mezelf zijn. Mijn eigen vertrouwde ik.…

Een mooi roodborstje genietend van een broodkorstje. Ik kijk er stil naar met het genoegen dat ik dan ervaar. De vrijheid van zo'n diertje. Ik zet het raam op een kiertje. Wat zou ik graag zoals hij zijn. Lekker in het zonnetje genietend, oh wat fijn. Het lijkt of het iets tegen mij zeggen wil. Ik luister maar dan is alles stil.…

Velzen-Zuid was in alle gevogelde staten waarbij iedereen redelijk normaal vogels deed met jawel onze lekkere dichtersscheet jeweetwel Bet uit Beesterszwaag die van hoi vent zingen met die zaag haar winterkoninkje weer niet kon laten Hoe helder klonk dat lied zij hield de ladders aan de knop vergat zijn vibrerende trillers niet zette haar roodborstje…

Of iets daar zich verholen houdt zo niet moeten we meer Apollo’s sturen Of met het roodborstje de nacht door zingen Tot ons het zonlicht sust en hel Verzengt wie er nog turen wilde Onwillig zich te bukken voor zijn brood…

Daarbuiten het overmoedige roodborstje De opschepper met de rode borstvlek Driftig beweegt het puntje van je staart Strak onbeweeglijk de rest van je lijf. Op het zachte naaldenbed aan de voet van de conifeer komt een einde aan de sluiptocht Het zoeken naar de goede plek.…