Alle inzendingen over roosje

Lize dartelde om het roosje, Purper bloosje, Eerstling, die de Lente schiep; Pas ontslagen van de windsels, - Donzen bindsels, Wiegje, waar het knopje' in sliep. In 't bloembed stoeiend, gaârt ze, Of ontblaârt ze, Of vertreedt ze naar haar keur; Door een zee van purper wadend, En zich badend In een dauw van ambergeur.…

heeft dat regelmatig ook bloeien wil was als geen ander jou bekend toch ringde jij pas jouw roosje toen Wil zich verbinden wilde in wat doorheen de vele jaren van liefde en zorg voor elkaar een schitterend verbond werd jullie liefde oogstte twee zonen die zelf ook weer de liefde vonden waarmee zij hun gegeven leven weer verder doorgeven…

Tenzij er, ter gedachtenis, 'n Portretje in een glazen doosje, Een engeltje, of een kralen roosje, Of zo een 'monumentje' is. - Ach - werd de mens maar eindlijk wijs En stoorde hij zich aan geen praatjes, Dan kwam hij - met wat vijgeblaadjes - Wel weer terug in 't paradijs!…

grap waarderen is mij kwetsen ze zit voor me in de vernieuwde kerk ze doorkruist in vele bochten het zwerk haar blik lokt over haar schouder sterk en lokt mij naar haar bloemenperk dan klim ik naar omhoog heel hoog waar naaldbomen weiden pesten en op dat laatste stukje weide daar wuift de schoonste aller bloemen kom knaap wil toch mijn roosje…

Een roosje, verflenst en verdorven, eer de vlinder het vlerkje ontplooit... Klaagt zoetjes, vedelsnaren, de Lente is lang voorbij; de Zomer is heengevaren, Herfst en Winter nabij... Klaagt zoetjes, vedelsnaren, Al-treurnis is nabij voor mij... Speelt zachtjes, vedelsnaren, weent zoetjes, zoetjes uit!…

Waar 't Vaderhart van wellust vonkt, Als op de Moederschoot Een kleine dierbre Stamgenoot Met dartele oogjes vleit en lonkt, En lieve kusjes strooit, Daar 't roosje op zijn wangen pronkt, En 't zachte mondje tooit.…

Voorzeker, ’t is een teedre lust, Wanneer men ’t blozend roosjen kust Op lieve maagdenwangen! Voorzeker, ’t is een dierbaar pand, Een lieve Maagdelijke hand Met lip en mond te prangen!…

nacht is geboren de open haven gedicht, het schone licht dat de kade weerspiegelt verloren helaas, niets sprankelt; en door een oud raam gedragen spiegelt zich een hoopvolle geest en al mijn gedachten breken tesaam (de oude hond probeert zijn blanke hond te keren maar de overoude man verstart vernederd door de schone vrouw als hij een roosje…

Zo bevallig als het roosje, zo standvastig als de rots! Helden tegen ’t Rijk van Ondeugd! Lammren in de kudde Gods! [opgedragen in 1821 aan de dichter W. DE CLERQ]…