Alle inzendingen over ruiter

Knap meisje 22 jaar neemt sigaret en krijgt al snel vuur romantisch toch op groot scherm in close-up sharon stone ashly judd krijgen een vuurtje en de kijker staat in vlam zelfs modellen worden betaald om te roken verkocht op speciale video’s en ze noemen dit ook wel eens real life een ochtendhoestje gaat wel over neem…

ze legt haar kind in bed tijd voor je slaapje mijn schat ze lachte pretoogjes ontmoeten haar die liefelijke kinderblik vertederd haar moederhart ze heeft even rust grasduinend in de krant een koffiekoek in de hand ze is gelukkig met dit leven haar man komt thuis een dikke knuffel zachte kus op openende lippen zalig eenheidsgevoel…

het juiste woord kan ik niet vinden zo een dag als vandaag verwacht je niet het leven volgt een omgekeerde weg verdriet en vooral veel vragen afscheid nemen was nog verre toekomstmuziek mama, onze moeder, wou nog met haar kinderen een stuk levensweg bewandelen ze hield van ons een dipje werd met een blik naar een kind weggevaagd vol energie…

vandaag is de laatste keuze de natuur had hun dagen nog niet geteld toch werd het lichaam onbewoonbaar verklaard gisteren was het Bevrijdingsdag beslissing genomen naar de overkant te gaan strijden had geen zin meer morgen is er even aandacht voor hen de onbekende krabt ongelovig in zijn haren naaste familieleden kampen met een schuldgevoel…

het is koud vandaag verdorie die blaffende hond schiet eens op tekort aan diploma’s voor klagen onze buren hebben weer een nieuwe wagen zij gaat elke week naar de kapper zeg weet je al…. priemende ogen slachtoffergepraat de spelende kinderen hebben ze niet gezien…

als je bij me bent valt mijn masker af geniet ik met volle teugen van het samenzijn je blik doet me smelten aangetrokken als een magneet opent mijn hart waar ik je met open armen ontvang wanneer lippen elkaar raken komt er een energie vrij die als een vuurbal explodeert in de verstrengeling van onze lichamen uren later kijk ik je…

bedeesd kijkt hij het jonge meisje aan de leegte snijdt hem een zoektocht naar een glimlach haar dansen is hemels een korte blik treft hem diep haar naam groeit in gouden letters de popmuziek verandert in zachte noten zij ziet de onzekerheid in zijn ogen de stille woorden klinken wanhopig haar besluit is een bouwsteen voor zijn ik…

branderige ogen solo ontwaken de schaduw volgt zijn eentonige weg energieloos ontbijt het huis tekent kribbel krabbel zijn geest is bevuild met zwarte regen automatische piloot op het werk herinneringen krassen zijn ziel Pffffff een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…

een dag verandert van kleur de zon vertrekt avond wordt wakker ik hoor de rust van de zee golven komen naderbij voetsporen verdwijnen wandel met natte voeten koud briesje fluistert in mijn oren nog even een knipoog van het laatste licht donker is het buiten een ster valt naar beneden zal ik een wens doen nee laat ik voor een ander…

Donderdagmorgen Een stralend kind Mama vangt het geluk op Warme ochtendknuffel De tijd kent nog geen pijn Een schoolwandeling zonder retour De verwachte stem blijft in de toekomst Draaikolken vegen de rust weg Het opgejaagde hert vermenigvuldigt zich De onbezette plaats stelt steeds dezelfde vraag…

Lippen openen Vlijmscherpe woorden spuwen eruit Een fatale minuut Het hooggevoelig antwoord blijft zitten Scherven scheuren zijn ziel Slapeloze nachten Het licht van de dag verkort De hobby verliest zijn plezier Verlangen naar oren die horen Met een pennentrek werd de hoop afgeschreven.…

Wit geboren Beschreven naar luisteren Stil gemaakt Prikkels tokkelen op zijn ziel Gedachten smeulen in elke cel Zwijgen in de groep De schrijver bij hoge emoties Complimenten voor intense empathie Zoektocht naar de rust van het oog in zijn tornado Zijn gekozen weg wordt afgeremd door de rationele denker…

Als ik kon… Je zou genezen De pijn zou je verlaten Het leven nam een andere beslissing Jong met een mes in je buik De nachten brengen geen rust Elke dag Een strijd in je hoofd De waarom vraag is al veel gesteld Toch blijf je stralen Zorg voor man en zoon Je gezin, het hoogste goed Bewondering voor je doorgaan Een vechtster pur sang…

muziek water bloemen licht rivier in de vlakte van een klein gedicht harpenspel en dauw in 't gras een statige ruiter wijn in een glas mijn glimlach naar jou je weet hem niet onbeschreven papier van een avondlied muziek water bloemen licht pianissimo voor een klein gedicht…

er sloeg een paard op hol in het bos terwijl ik net aan het walsen was met een parasolzwam kwamen eikels en kastanjes aangevlogen als een gelegenheidsorkest met hoefgetrappel het bronzen tapijt werd opgeschud als een dekbed een hoed waaide verveeld langs de beek er hing een ruiter aan vast de zon scheen maar dat is een detail…

Het klemmen van Uw toom zal mij de hoop doen voeden, Dat Ge in de dag des strijds mijn Ruiter wezen zult!…

lippen glansden schitterende liefdesdorst ik schoof de goudgele korenaren opzij en maakte van de ruiter een hut kom, wenkte ik, nog eens, kom hier dicht bij mij zij zwaaide, schudde nee en sprak ik ben niet vrij heb al verkering met een roggebrood en liep handkussend aan mij voorbij.…

in een wereld waar jonge reuzen wees zijn en schepen moeder voel ik de hete adem van de vale ruiter in mijn nek en vlucht langs dorre akkers over Moria’s flanken naar de dorsvloer waar de man in wit rode wijn schenkt en met mij het brood breekt en weet me gered…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…

De ene begeleidt, de andre draagt mij, Tot mijn genoegen en in zware strijd. Dit zijn bevredigingen en dit plaagt mij, Want zij zijn roekloos aan mijn dienst gewijd: Het paard! (ik voel mijn snelheid vertienvouden), Dat man en lans, die mij belaagt, vertrapt. De hond! die afgeeft wat hij graag wou houden, Mijn handen lekt, naar de belagers…

van mijn gedachten ben jij steeds de ruiter, jouw stilte is een web waarin ik sluimer en al jouw spreken is veelzijdig zwijgen. laten wij langzaam in elkander stijgen. laten wij taal van elke klank ontruimen en zo volbrengen wat wij steeds verzuimden: een reis aanvangen naar hetzelfde zwijgen waar echo’s in gedempte woorden dreigen.…

ons zonnige klimaat verdwenen zijn ze uit het landschapsbeeld die piramiden van natuurlijke producten vervangen door rechthoekig groene blokken, asfaltstrepen en gore grijze viaducten voor mij als kind was het je thuis je hut, je klimrek en je uitkijktoren de natuur bepaalde vaak je spel regen, zon en wind waren je makker ik zie de ruiter…

Buigen voor de wind Als legers, verslagen ruiters op de vlucht Ik benijd wie ik bemin Ik verlies als ik win Ik wil je ogen geef ze mij Voor mijn oud gezicht, dat in een web van rimpels ligt verwachtingen onzinnig en verblind, roerloos en meegedreven op de wind Nauwelijks bestaan op waanzin voortgedreven Stof dat al ademend vereeuwigd…

Neem mij zoals ik het verkies Berijdt mij zoals een ruiter betaamd Teugel mij woest aan de haren Dans de dans der liefde met mijn billen Mijn knieën omklemmen hard haar flanken Hard ruk ik haar hoofd naar achter Ik stoot toe tussen haar vragende lippen Even rilt zij en fluistert, ik heb je lief…

Op Rijn en Waal is dit slechts een half, Dit geldt ook de ruiter van het gouden kalf. Maar ben je groen, nog niet zo goed, Dan moet je hem bij 0,2 al knijpen. Misschien moet je nuchter zijn, Helemaal zonder gin, bier of wijn, Om deze promillages te begrijpen. En voor ‘t geval blazen tegenviel? Gewoon, voortaan 0,0 promille! Happyturf…

.' Daag het monster niet uit, schrob je eigen stoep vooraleer zwarte ruiters je berijden. Over liefde zwijgen en in stilte lijden. De zee is grijs. Vergeet-mij-niet en ereprijs. ---------------------------------------------------------- Uit: 'Dwangbuis van Houdini', 1998.…

Zeg me wie ik ben: een ruiter die zijn paard bestijgt en door de luchten klieft op zoek naar wolkenvelden waar hij eeuwig draven kan? Zeg me wie ik ben: een boer die traag zijn land bewerkt in elk seizoen zichzelf verliest gebogen naar de grond die ooit hem bergen zal ?…

De grande dame onder de rivieren met armen donker als de rio grande vernoemd naar martiale vrouwenstammen een niet te temmen volk op edele dieren in duistere wouden van een mythisch verleden trokken vrouwelijke ruiters onversaagd ten strijde een reuzenslang meandert tot in de haarvaten van groene longen als grande…

vindt hen plots ter Aarde liggen dwingt wordt blinde drift gebroken begoocheling gewroken Het volk aanschouwt de ruiters nu in het volle licht En daarnaast krijgt Heer Alpha’s persoon een nieuw gezicht Men roept hem uit tot koning van een land bevrijd en sterk De ruiters hem nu dienend voor het Grote Vredeswerk!…

Haar toon verdooft het oor Draalt over drijfzand Door een mistgordijn Een knapenkoor dat één stem smeedt Met een zucht naar verboden stranden Waar ruiters naar een nulpunt staren Hun schuwe hengst brengt hen Op het ritme van een dwaze woede Waarom bleef ik niet doof? Maar nee.…