Alle inzendingen over ruiter

Buiten de proporties is de nacht mijn minnaar aan wie ‘k dacht en desnoods mij gaf in alle beelden die verwoord konden worden ik kende geen andere duister dan die ene met dat zwaard en felle ogen zonder wit bebaard en toch vrouw zij was een ruiter zonder paard doch koetsierde zij in alle wrangheden van haar te kort bestaan waar ze…

De band van een ruiter met zijn paard. Natuurlijk maakte de zon het met haar prachtige stralen nog mooier. Er waaide een bijzonder koude wind, maar het was wel schitterend. Een kitesurfer durfde het aan om over de hoge golven mooie sprongen te maken. Het is prachtig, hoe de zee ademt en beweegt.…

Ik zag in m’n lucide dromen op m'n reizen van de geest reuzen groter als een ster richting zonnestelsel gaan-- ik zag apocalyptische ruiters erger dan megavulkanen en grote meteoriet inslagen-- ik zag dat de dood het wist hij poetste zijn beenderen in een hoek van de wereld-- ik dacht 't zijn maar dromen tot ik op de reisfoto…

Vannacht heb ik stofgoud verstrooid Over de treurbeuk die over de stroom hangt Een wapenschild met een vlinder geschetst Om blauwbloedig met vaandel en een loze kreet Te tronen door een luwe dreef Verder heb ik een aquarel af Een inktvis die zonnebaders van het strand plukt Tentakels die uitvloeien in zand Al beken ik ruiterlijk Dat niemand…

De kou kwam voor de regen uit bij heldere nacht en volle maan een lied op de achtergrond plaats viel niet te bepalen Het meisje met de naam Berk ze was zo willig en zacht als ochtendmist met ros erboven een eenheid met haar paard Een boom omarmen, sappen voelen stromen van blad naar wortels en de weg terug een schimmel met ruiter…

Dode vogels vliegen door de zwarte lucht dode witte vogels zonder vleugels met ingehouden teugels paarden zonder ruiter Dode vissen zwemmen door het blauwe water dode zilveren vissen zonder vinnen met afgesneden kieuwen kinderen zonder lippen Dode kinderen lopen tussen holle kraters dode grijze kinderen zonder ogen met afgehakte…

(Een epos in 4 delen) Nu draaien de zes ruiters zich naar de rijzende zon hun blikken nog verwilderd, hun stemmen reeds verstomd staand oog in oog met God’s geweld, het ganse dal gespannen Heer Alpha heft zijn hand omhoog om misverstand te bannen Eenieder die zijn licht weerkaatst is eerst verwoed en dan verdwaasd Men dacht geweld te vrezen…

ik heb gezichten gelezen ogen die liefhebben en vrezen wimpers die krullen en openheid onthullen in lijnen de tekening van leven gezien het rechte en ronde van lippen en monden klassiek of wip het neusje vaak overbelicht door een guitige plaatsing in het schaduwspel met haren zullen oren verdwijnen of zichzelf ruiterlijk klaren…

Mijn neef, dat is een rare vent iedereen kan dit duidelijk zien Hij doet raar op ieder moment Is hij dan stapelgek misschien Nee hij schijnt normaal te zijn op één gedragsgebied, althans Doch die indruk is maar schijn dat is simpel zijn schijnbalans Altijd vriendelijk is mijn neef en naar je lachen, doet hij ook Dat is wat ik ruiterlijk…

Geharnaste ruiters vuren paarden aan om hun vurige sprong te wagen, stranden op harde kolders,maliën gesmeed door een blinde maan. Het duister sluipt met trage vleugels door tij en zinken goot, aangespoord door strakke teugels, onthult het schuim op paardenkaken, aangelijnd door mensenhanden, wacht hen een zekere dood.…

pijn het vocht verschalkt je weemoedige flanken genadeloos in je schroom zoeken besmette zenuwcellen wortel en goedkoop plezier klarinet speelt de aftocht ongeschreven brieven talloos splijten maag en nieren je droomt: je bekent een halfgod ontfutselt hem argeloos zijn tere geheimen maar wanneer de ochtend breekt is paard geen ruiter…

mijn kant het wordt zo overdreven neem mij als brokken Haknougat uit Gouden Blik van Rens Joosen Suikerwerken eerst staat de vorm dusdanig tegen dat je denkt geef mijn portie maar aan fikkie je neemt toch een likkie open geest die je bent om zwaar onder indruk te merken aversie smelt hap slik in een oogwenk weg en je beaamt in alle ruiterlijkheid…

intens aandacht hebben voor het iets en het niets om van te houden om van te hopen het geluk weet je de weelde van voorspoed van bof en welbehagen het geluk ligt in het weten het ontdekken en het begrijpen van wie en wat jij bent dat jij vandaag mennend met de teugels die in jouw handen zijn en jaren nog daarna dat geluk mag ruiteren…

En als kinderen, god de herinnering schijnt (als destijds door het keukenraam de zon) voor mijn ogen als ik ze even sluit, schilderijen maken op de vloer in de koele keuken, je was zo licht, haast zou ik zeggen met het puntje van je tong uit je mond schilderend godinnen van liefde en donder, het felle blauw en het zachte, perfect palet als buiten…

nazomeransicht Ik heb zo verlangd naar dit terras onder de Hangende Berk van Babylon het licht dat valt als waterval met liters uit de hemel het rode hout dat stoelen is in tijd, in tijd een ansichtkaart waar niemand nog verblijft de treur zit in de verte van het zitten, kijken, horen niets en niets dan de nazomer in al haar diepten…

nazomeransicht Een berk buigt tegen beter weten in als weduwe der schaduwen verdonkert zo de glazen die halfvol op de tafel het parmantige kristallen lijf omhoog trachten te houden tevergeefs is alles wat de schijn doet zien. Een berk ligt op haar knie? maar tevergeefs gekropen als koningin der kalenden -dit Babylon het bladdert…

zoveel pijn en verdriet, iemand anders voelt het niet ze zeggen dankjewel en alstublieft echt helpen kunnen ze je niet ik vecht maar door en door en vind geen gehoor alleen een foto aan de muur daar sta ik meer dan een uur je oogjes daar kijk in en je kuiltje in je kin in de nacht lig ik te wenen om je vingers en je tenen…

Mijn hand in de jouwe. Het teken van vertrouwen. Dat is er niet meer. Dat doet mij zeer. Die leegte voel ik goed. Het lijkt of ik bloed. Plots stopte onze liefde bij jou Terwijl ik verder wou. Ik probeerde antwoord te krijgen Maar jij bleef zwijgen. Het enige wat ik kreeg Is de leegte die achterbleef. Maar ik blijf hopen ooit…

In deze voor mij moeilijke tijd Zijn jullie er altijd. Een schouder om te huilen, een plek om te schuilen. Zelfs als het zover komt een schop onder m'n kont. Ook al loop ik te tieren of jullie dag te verstieren. Dan nog, blijven jullie me trouw. Zulke kinderen vind je niet gauw. Daarom dit schrijven. Ik hoop dat jullie zo blijven…

lag in bed te gapen echt bijna te slapen toen werd ik gebeld het was zinloos geweld ze zei ik kon het niet laten ik moest met je praten jouw luisterend oor daar word ik rustig door ik hoorde haar aan liet ook mijn tranen gaan zoveel pijn en verdriet voor mij stopt het niet ze is bang en verward haar stem zo apart ik ken haar…

Als jij ‘s morgens wakker wordt met je peenhaar alle kanten op en je zurig luchtje zo lekker dichtbij Als ik je moet zoeken tussen de lakens en jij dan hard Boe! roept en ‘hou van mij’ Je tenen omhoog die ik moet kussen dan weer even bovenop me staan Jij kan zo mooi stralen en duikelen en draaien nog een keer heerlijk dicht…

In de verte ontwaar ik enkele ruiters, en boerenvrouwen in minzaam gekeuvel. Hier klopt het hart van slapend Vlaanderen, zijn bloed stroomt door de beken. Niets kan de geschiedenis veranderen, of proberen de geest te breken. In ziel zijn wij reeds eeuw na eeuw, allen één in 'Vlaanderen de Leeuw'.…

Ik peuter wat en mier verder in de woestijn is geen herder de wolf in schaapskleren gehuld huilt, doch de jager brult Brult tegen de karavaan die verder trekt naar Ispahan brult vanwege de vette kamelen en de ruiters die ze bevelen Eén raakt achter, wordt verslonden wolven vechten om de botten de karavaan is niet te stoppen de enkeling…

De Leeuw omhelst hem innig voor de ruiters hem omsingelen verminken en meenemen De strijders vluchten, vechten zich dood in de engte bij de bron Het was nabij, het is voorbij Ik heb geen thuis meer alleen schuilplaatsen in de nacht Mijn lief, wat zullen ze je aandoen waar ben je, waar is het oordeel dat jou bevrijdt?…

liezen verdampt altijd dichter, dichter sluipt ze naar mij of van mij weg want ik kiem in haar gladde greep zij plukt de bloesem van de amandeltak ik bijt en kloof het vruchtvlees van de steen de perzik die op haar navel ligt te blozen gewapend met schild en speer tolt zij vrijer om haar as de kromme zuil van haar wervels de geile ruiter…

Zie de paarden galloperen briesend gaan zij harder rennen daar, vlak langs de waterlijn het schuim spat hoog op de ruiter, bespeelt half gebogen op de rug van het paard de leidsels en viert de teugels wapperende haren volgen de snelheid van de gallop de hoeven lijken het zand noch het water te raken sneller en sneller gaat…

Kleine schalkse ruiter, tussen pen en podium huilde je angst en hartenpijn, wars van glitterglam, de eeuwigheid in. En waar je nu bent, verhef nogmaals het wondermooie Mia (jouw muze toch?) tot tijdloze hymne, hier al onsterfelijk en weet, lieve Vos, niet alleen Elvis blijft bestaan, maar jij ook. Jij ook.…

de stilte is hier hoorbaar door onzichtbare vogels ‘t nieuwe leven sluimert in de dood van het woud in de groenbemoste lijven van gesneuvelde beuken wadend door een dik bladerdek is ‘t fel bonzend hart hoorbaar of is het een ver gerucht van vale paarden en ruiters van rovers gedoemd te dolen in dit eens zo gevaarlijke oord een…

Ruiter en paard zijn voorbij. De hoefslag dreunt in mijn oor. De hoefslag herinnert mij Aan al wat ik was en verloor. Nu welhaast onhoorbaar vergaat In de stervende dag het geluid. Wat is van mijn vroegere staat Mijn eigen, mij blijvende buit? Bestaat er alleen voor de geest Een samenhang? Of is dit schijn?…

doet het weleens” verkondigt hij dan sterk maar de VRT gaat door het lint trekt conclusies ongehoord de kippen halen het gezwind en De Pauw gaat over boord Bart wordt verweten als mooiprater een vrouwenzot en flierefluiter maar...vergeet vooral niet tevens is hij een geweldige tv-maker en bovendien mijn favoriete… schalkse ruiter…