Netgedichten

netgedicht (nr. 10.669):

venusheuvel

als haar bekken kantelt
dan vlucht de vlinder van onder haar oksel
dan wringt zij zich los uit een harnas van was
en breekt zij uit een schaal van schrik

zij knielt en het zweet in haar liezen verdampt
altijd dichter, dichter sluipt ze naar mij
of van mij weg want ik kiem in haar gladde greep

zij plukt de bloesem van de amandeltak
ik bijt en kloof het vruchtvlees van de steen
de perzik die op haar navel ligt te blozen

gewapend met schild en speer
tolt zij vrijer om haar as
de kromme zuil van haar wervels

de geile ruiter zadelt haar dijen
en klimt tegen haar venusheuvel op
maar de hartkleppen laten geen druppel door