Alle inzendingen over rust OR stilte

jij dirigeerde wind en zee ik zeilde zonneschietend op de golven mee er was samenhang in elementen die verruiming gaf tot een oase van geluk op de grote plas horizon na horizon verdween nooit voelde ik mij eenzaam of alleen maar was een met alles om me heen pas in het strijken van de zeilen klonk de finale door wij gaan de bestemming…

zacht ruisen de gordijnen in stilte die beweegt jij rust in de regelmaat van ademhalen ogen rollen in het ritme van een droom jij lacht strekt een arm en keert je af draait dan weer terug straalt in ontspanning met een zucht van geluk…

Hoor....een vogel fluit zijn liedje Door de stilte van het woud. ‘t Is een helder melodietje. Kijk, daar vliegt hij tussen ‘t hout. Langzaam sta ik op en wandel Weer terug en voel me blij Vrienden te hebben, die niet praten Over wat ik hun net zei. 1947…

Een vrouw verpakt in stilte, als cellofaan om de lendenen. Als droogbloemen in een vaas al vacuüm gezogen. “Droog je ogen.” Hét bewijs dat engelen bestaan, op lepels in tomatensoep. Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

heb het zonlicht buitengesloten spiegels weerkaatsen haar stralen laten de dag niet meer beginnen alle geluiden gesloopt die gepaard gaan met het leven van werken slapen en ontwaken stilte binnen gelaten die van de tijd geen deling in dagelijkse uren kan maken maar het duister vibreert existeert pas ten volle in het luchtledig is…

open je maar mijn bloem van stilte sprakeloos in kleur bloei je woorden in geluidloos bekoren uit het diepst van je hart heb het fluweel van je bladeren met warmte gestreeld zacht wiegt je schoonheid nog ongerept als een kind op de zoele zomerwind hemels voelt het lied als ik jouw bloeiende stilte in deze aardse solo geniet…

Soms zou ik even pauze willen Het nu-even-niet Een beetje rust, bijkomen Bekomen van verdriet Maar de wereld wacht niet op mij De tijd die gaat Werken, eten, leven, Je moet mee op de maat Mee in de rij Mee met de dag... ... Ik sta liever even stil Als dat mag…

even er uit met drie passen ben ik buiten de stilte weldadig om me heen ja er is wel geluid maar in de rust van de natuur voelt het kalmerend zij praat zonder woorden omarmt je meteen met haar word je één geen confrontatie discussie of gekrakeel maar een weldadig begrip zij en ik voor elkaar openstaan met haar kan ik alles…

ik brak de tijd in stukjes stilte reeg ze draadloos tot een wereld rust waarin moeten tijdelijk ontbrak men alle haast vergat enkel oog had voor elkaar in een lief gebaar een hand voldoende was voor goed verstaan de tijd zal helen in koortsachtig verder gaan maar stilte deelt nu ons bestaan…

ik rust in de hoeken van mijn geest heb me teruggetrokken van het feest dat leven heet geraaskal en geroezemoes ego’s zijn weer troef in het eenzijdig woordenspel waar luisteraars ontbreken prietpraat overheerst is morgen al vergeten ik ben het zat wacht in de hoeken van mijn geest op het feest dat stilte heet…

Alsof ik in de nacht de meeste uren van de dag door mijn hoofd geslingerd krijg, verlang ik naar de rust en dat mag. Want overdag hoor ik geluiden dagelijkse geluiden getier, lawaai van kinderen. En gelukkig, gelukkig ook nog een lach. Als de maan door de bomen schijnt verlang ik naar rust. Gesust Gesust Gesust...…

jij hebt de tijd laten groeien zodat momenten als bloemen in jouw handen konden bloeien gevoed door je warme adem en zon in je ogen worden seconden uren van stilte in weldadige rust voelt het leven gegeven in tijd als geboorte van de eeuwigheid…

Hier wordt de stilte hoorbaar het kraken van takken de bovenste laag van de sneeuw We hebben thermopakken aan adem verandert in ijsdamp we hebben ons verstopt zijn onherkenbaar jij in het blauw ik in het rood Zelfs mijn arm ligt onwennig om jouw nek en schouder heen als jouw handschoen op mijn heup…

waar stilte haar vleugels uitslaat daalt rust en ontspanning langzaam neer gaan oog en gebaar in een woordloos gesprek waarbij beelden slechts herinnering blijven…

neem me mee aan je hand de muziek achterna die ik verloren ben tonen spoken door mijn hoofd zonder melodie refreinen in afgrijzen teksten eisen schreeuwend om gehoor versta ze wel maar de boodschap komt niet door geef me de rust van het eenvoudige akkoord waarin het leven weer geluk en stilte uit herboren worden scoort…

Rust stilte en liefde in mij elke dag een inzicht er bij ik word stil ik luister en ik voel Geluk, en dat is mijn levensdoel…

Om terug naar uw stilte te gaan moet ik durven de bladeren zien die nu al gevallen zijn, al is het volop zomer. Om terug naar uw stilte te gaan wil ik zoeken, twijfelen, loslaten en me overgeven aan het onbekende. Om terug naar uw stilte te gaan zal ik zwijgen, rusten, danken en ook een beetje zingen, heel zacht.…

zoek nu stilte in mijn hoofd omdat mij vrijheid was beloofd…

Velen zijn op zoek naar groener gras, sommigen naar de stilte. Kuddedieren zijn ver van huis gegaan. Wat rusteloze mensen elders zoeken, is in alle rust thuis gebleven. Stil werd onze zomertuin. Vredig ons bestaan. .…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

Het is alsof een naamloze dichter, mij in de stilte op komt zoeken. Spontaan begint hij in mij te dichten, wanneer ik zelf onmogelijk dichten kan.…

Soms wil ik er even niet Zijn Soms wil ik rust mijn hoofd leeg laten niet praten enkel zweven in het niéts Zijn…

Weinig woorden waren nodig al dat geschreeuw en gebral waren wat hem betrof volkomen overbodig hij zat rustig rokend in zijn zetel de wolkjes wegwaaiend dat was hij kort omschreven problemen in één gebaar weg zwaaiend hij is niet meer in mijn hoofd en hart leeft hij telkens weer.…

Een donkere nacht bomen en straten zijn leeg diep is de stilte Wanneer onverwacht en plots kleuren van stilte het lichaam binnendringen waar ze langs het adernetwerk onderweg zijn naar mijn hart Ik probeer hen te begrijpen en verstaan laat staan oplossen in het luchtledige.…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

de stilte suist in mijn oren als een monotoon piepsignaal de halve wereld rust terwijl mijn brein blijft draaien als een op hol geslagen computer ik wil rust maar de rust vindt me niet waar is de "uit" knop?…

Wat is dat fijn maar dat woord ken ik niet ik ben alleen alleen met de stilte en de rust…

Denken aan winter zowaar een vredige rust in stilte gehuld.…

Ervaar de stilte in je hart, volg datgene wat immer bij je is, wat immer bij je was en immer bij je zal zijn. De stilte is onsterflijk en waar, de stilte heeft geen vragen, maar is zelf het antwoord. Geen woorden, alleen maar zwijgen, geen denken, alleen maar rust.…

Een zingende vogel fluit in de stilte haar melodie. Adembenemend en fascinerend. De stilte is voelbaar. Bewustwording van de rust die je soms nodig hebt. Het besef kwam pas, toen ik haar in stilte hoorde fluiten.…