Alle inzendingen over senryu zoet zout uit

, snelle pootjes drukken ze ontelbaren driehoekjes in stempelreeksen in het zand dit zondig zand slikt heftig, zuigt aan de roze, vlezige voetzolen van elke wandelaar op dit strand, een zalig zout en ziltig lekkend warm gevoel,zoolstrelend zacht is dit warm, heftig slikkend Wadzand…

Silhouetten verscherpen jagende wolken, krachtig fluisterlicht, onuitgesproken, breekt elke stem, breekt zoute woorden, dit is de zee toch? Dit is de waanzee.…

dromen draag ik naar de zee wind fluistert door mijn haren neemt jouw geur en woorden mee de rest wil ik bewaren tussen schelpen en glanzend steen en het zout dat ik nog proef zal het helpen als ik ween of blijft de leegte diep en droef…

langzaam bereikt zij de vloedlijn wind waait tranen droog haar wil golft door het duister langs nooit en ooit de zon roept ogen helder terwijl passen zich vastzuigen in thuiskomen streelt zacht zout haar gewonde haren…

Maar als ik je proeven kon in zouten of in zuren, wat dan mijn lief ? Het is moeilijk toe te geven maar dan, dan at ik je beetje bij beetje op.…

Zoute tranen hebben we samen geschreid. Mijn lieve dappere meid, houdt moed. Eens komt alles weer goed.…

enkel de zoute zeewind proeft nog van de lagen ooit nog witte verfdagen en maakt haar onbemind hij slaat haar nog af en toe de blinden in het aangezicht ze huivert dan de vensters open tot alles in haar voegen kraakt anders is er niets dat haar nog raakt haar jaren zijn al lang verlopen…

niets alleen dat ik vrijdag 55 werd definitief op weg naar de 60 en dat we elkaar alleen maar zout van gisteren in de ogen wrijven het had peper kunnen zijn vandaag gele rijst gegeten de kip met tamarinde bereid met perenjenever geklonken aan het gestorvene gedacht…

Ik ben wit en waak over het zout dat met je ogen speelt.…

Op blote voeten proef ik jou het zout dringt door in mijn huid de branding weet wat ik zeggen zou het is goed zo, het was jouw besluit zo mijmer ik naast het zandkasteel wachtend op het kerende tij de zee geeft en neemt zoveel breng hem toch terug naar mij…

zal je mijn stoel en steun geven De wonden likken en verbinden Het brood breken en zouten…

in volle zee tegen de stroom in meet je kracht met het naakte lijf dat elementen tart een ogenblik van extase een illusie van macht tot met een zucht van minachting een golf je uitrochelt zich honend terugtrekt en dan je beursblauwe tenen speels met zout zand toedekt…

Zo zou het kunnen zijn November op het strand De harde wind zou waaien De woeste zee zou graaien Het zand mijn wangen schuren Het zoute water zou mijn schoenen bijten En ook mijn sokken werden nat, per ongeluk Mijn oren zouden pijn doen van de kou En ik was daar dan met jou…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…

Probeer de waarheid Te achterhalen, die me In flarden en kronkels Omzeilen wil, wat niet Gebeuren zal - zout leg Ik op staarten van hazen Die er met de waarheid Vandoor gaan; en op slakken, De meeste dan hiervan, Want op alle slakken tegelijk Gaat me wel wat ver - Een mens moet zich niets verbeelden…

Lopend in de regen extra druppels kom ik tegen, geen zure van de regen maar zoute van mezelf. Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

De mens – de kroon – heet wel ‘het zout der aarde’. Maar is die wel van toegevoegde waarde?…

(aan de foute bestemmeling) Jij-zomer kwam hier binnen als blauw Wervelend, kolkend als gindse golven Ik, zoekend naar mijn steen, brand in het zoute water Niets rakend doch alles voelend Alles horend in de stilte Kijkt je blik? Of kleur ik enkel de mijne?…

U weet, de mens is verre van perfect Bij elke job maakt hij wel kleine fouten Veel missers nopen hem om op te zouten Dat heeft helaas reeds menigeen ontdekt Het stelt me zó gerust dat hier twee heren Mijn versjes snel en gretig corrigeren!…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

Wind blaast al het stof van me af, de regen valt op me neer als zoet verdriet van iemand die ik niet ken Ze blaast steeds harder, ze wil niet weg, het zoete valt stuk en raakt bitter als ze doorgaat met verdriet 't Raakt niet, gaat met een boog om me heen, voel de tikken van de druppels als ze neerkomen op mij Waarheen moet het gaan als het niet…

Nazomertje zoet, je zinderende zaligheid speld ik op mijn hoed langs wegeltjes van rust, langs paadjes van weldadigheid, langs holle wegen als groene tunnels en bolle boomgaarden in oranjegloed. Ik wil geen minuut missen, geen uur verzuimen, jouw dromerige fruit heeft iets goddelijk zoet. Ik lik vingers en duimen.…

ogen ontluiken uit zoete roes verstoten zoveel licht valt zwaar…

bloemen bloeien vrij bijen zoemen op de hei honing...zoete brij!…

Maar in zengend zout te wachten je huid te voelen schroeien tot aan je laatste krachten toe te loeien daar heeft niemand oren naar dat willen ze niet weten. Oost-Indisch doof in hun geloof van vreten willen ze mooi eten eten maling aan ons leed van paling.…

Met wat suiker smaakt hij me te goed Diepgang wordt als zout gemeden Triest is het besef dat zoetheid moet Om door te gaan, dwars door dit heden…

Je kwam binnen als het schuimende zout drong in alles door keerde mij in suisen nu noem je dat avontuur en zegt dat er meer waren zijn, misschien zelfs nu klaag je dat ik je moet laten gaan omdat je anders toch wel door mij heen sijpelt maar sijpelen lukt nu even niet je rot nu even in je eigen water.…

pak me vast met al je armen met het schuim op je golfkoppen door opspattend zoute druppels omarm me met het zingen van de zee op het natte strandzand een stempelkussen voor jouw woorden knielt zelfs de wind fluistert vlug geheimen mee jij ademt ijswolkjes…

Zij heeft haar vleugels afgeworpen vliegensvlug en bezweek in zijn gelaat Het licht dat zout uit haar ogen spoelde kraakt vanmorgen hem uit slaap Lang is geboren ademloos gebleven in volle hevigheid kwam zij thuis Hoe kan vrijheid zo bevangend zijn als nevel op ruiten eens liefde las?…

We leggen niet op alle slakken zout; We zullen ze met koffiedik aanpakken. Dat koffie zo goed werkt weet ik al lang. Het helpt mij ’s ochtends bij mijn slakkengang.…