Alle inzendingen over steevast

Ergens bij de wolken, heel hoog, woont een schuwe regenboog Als de zon komt opgestegen verstopt hij zich steevast heel verlegen Ook de druppels van de regen komt hij het allerliefst niet tegen Maar als zon en regen samenkomen, voelt hij kracht door al zijn kleuren stromen en vormt hij vliegensvlug tussen deze twee zijn kleurrijke brug…

het zonnetje verrast koude lippen die niet zouden kunnen krullen ongehuilde tranen knipogen als sterren in opkomend groen vers is de wond niet doch schuurt zij nog net als gisteren tot aan de dag dat jij haar mij toebedeelde steevast stelp ik haar opdat zij niet teveel ruimte in zal nemen in mijn hart vooral niet op zo'n dag als vandaag…

‘t Was ’s avonds steevast vin, al viel het op dat ik daardoor ‘s morgens vaak pain in mijn kop had.…

ambitie kent de trap omhoog weg uit de slangenkuil van maten naaierij en pennenstrijd jaloezie en penisnijd zelfs in de kleine scènes rammelt het decor door ziekelijke twisten wat goed en beter is wordt steevast gefileerd later weggegooid als rotte vis het leven speelt toneel in de schouwburg van bestaan nog altijd zijn er toeschouwers…

Hendrik Buurman Hendrik van de overkant deed samen met mij de krant hij las hem helemaal van A tot Z met als laatste de overlijdensberichten daarna legde hij hem opzij en zei dan steevast hetzelfde ‘het is goed, ik sta er nog niet bij’ vanmorgen heeft hij niet gekeken hij staat er nu wel bij ik leg de krant opzij en slik In Memoriam…

ik dacht dat verbazing eigen is aan het kind zijn daarom twijfel ik aan mijn volwassen brein maar mijn medemens bezorgt mij elke dag een raadsel waarnaar ik altijd gissen mag het waarom dingen gebeuren die mijn verbazing wekken doet mij steevast denken ik leef in een wereld van gekken…

Ik klop op de deur maar hoor je niet laat steevast de zorgen op de mat vallen die ik met een grote boog ontwijk kijk de planten aan die smachten naar water richt terstond mijn blik naar buiten alwaar een vogel balanceert op de golven van de muziek, groeit er jaloezie op zijn verworven vrijheid, daar ik het heremietenkleed heb aangetrokken…

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

Drie weken lang een gratis fietsvakantie, En optimaal verzorgd tot in Parijs, Veel aandacht in dat Franse paradijs, Spektakel en sensatie én garantie: De Tour, die eindigt steevast in een sprint, Die -uiteraard- Mark Cavendish dan wint.…

Twijfelend verschijnen opstandige woorden op een maagdelijk, wit papier Fijne details, soepel aangebracht Hersenspinsels, vervaagd en uitgedaagd en zorgvuldig in het hier en nu geplaatst Er dwarrelen wel duizend woorden en hartenkreten steevast op het eerst nog zo schone vel.…

onzekerheid waart door de gangen waar geen één hetzelfde lijkt, verdwaalde boterhammen vinden de weg naar onze magen, blauwjassen wijzen de weg, naar daar waar wij nog nimmer zijn geweest ogen kijken steevast naar het tafelblad waar het leven uit sijpelt, ongemerkt evenals onze mooiste glimlach die gestolen werd in de nacht…

buiten tikt iedere druppel regen een argument tegen het raam binnen spreekt iedere bubbel co2 de druppels steevast tegen ik laat ze in hun gekibbel begaan zinloos twee polen naar elkaar toe te willen bewegen Spa rood blijft altijd de ander met zijn jas binnenstebuiten blijft altijd omgekeerde regen…

Niet aflatende aantrekkingskracht van bloemen met het helderste blauw welhaast een hypnotiserende macht als ik jou tussen het groen aanschouw Of jij nu staat op weidegronden, op akkers of langs de rand van een weg langdurig houd je mijn blik gebonden word je in mijn geheugen vastgelegd Is het toeval dat jij die mij steevast behaagt de naam…

balancerend in het leven op een leidraad, oh zo broos jongleer ik pijn liefde en gemis dan weer vrolijk dan weer boos zwemmend in een zee vol tranen al is er niemand die dat ziet zeg ik steevast dat het goed gaat ook al sterf ik van verdriet niet wetend waar te beginnen niemand zegt mij waarnaartoe put ik mijn kracht uit de liefde ook…

Wind zijn makker vriend en -steevast- handlanger Zelf voelde hij zich .........zanger zijn mond open Met de tonen en woorden van een lied kon ie uren lopen langs water wetering,plas stroom en sloot.…

licht gekruide smakelijke woorden glijden bevallig van mijn board ze kijkt er van op, blij verrast die had ze in tijden niet gehoord grijs, grauw, kleurloos is steevast de discussie geen romantiek, geen vrolijke flirt het heeft wel wat van ruzie vaak gaat dat zo, onbedoeld geluk blijkt somtijds zuinig gestoeld de onrust is thans weggeappt…

nu het dit zegt, zegt het niet hetzelfde dan als het zegt dat het hetzelfde zegt, want als het spreekt, zegt het nooit hetzelfde, hoe vaak het ook dezelfde woorden zegt: het beweegt immers steevast daarvan weg. woorden reiken ons vanuit bewegen onbestaande stilstand aan, waartegen alles helder lijkt en goed begrepen.…

Ze zijn om vederlicht te minnekozen, meer dan dat die doelgerichte zinnen dat zijn; die zijn veeleer voor zwaar vorzen in afgelegen stegen, waar de schaduw steevast denken doet aan onooglijke geesten, en bijdehante gedachten als lompe lettertypes verzwegen te wachten liggen, naar nooit gelezen leven smachten. --------------------…

hoe ze steevast zonnebloemen plant in haar verlangen naar een zomer aardbeien plukt en vereeuwigt in gelei die nooit stroperig genoeg lijkt ze houdt van Vivaldi en nog enkele anderen die dood of levend zijn gegaan zoals regenbogen die nooit blijven en toch blijft ze kijken ze draagt altijd een cardigan tegen het rillerige van de avonden…

ze komen meestal na mijn dromen passioneel, met lichte regenvlagen ik stel mezelf wel duizend vragen waarom moet mij dat overkomen er speelt een film in mijn hoofd die wordt steevast weer herhaald door de losse stukjes onvertaald worden hartverlangens uitgedoofd zijn zo'n dromen dan bedrog of komt de waarheid aan het licht twijfels en…

zij met dubbele tong Tegen sluitingstijd van de kroeg Dan vraagt de kastelein aan mij Hou je nog van Haar ben je nog wel blij En ik ook niet meer fris Antwoord gelaten, ach je weet hoe het is Het kan mij door de jaren niet meer zo schelen Soms vraag ik haar om een poosje buiten te gaan spelen Want wennen doe je nooit aan zo’n stem En steevast…

soms kom je ze tegen zonderlingen die enigszins uit koers zijn geraakt zo ook de man in Holten die overdag steevast aanwezig is op het tweede perron met de abri als zijn domicilie mijn gemoed weet nooit goed raad met zulke mensen...…

Die plek is mijn zwetende droom het uitgebroken zilte voorhoofd in vroege uren steevast gepoogd, maar doorgaan zonder schroom. Tot het vertederende moment dat zinnen beginnen te zwijmelen en woorden gebogen tuimelen, zodat de geest weer ademt en de deken krenkt.…

In de herinnering Het natte wasgoed welk mijn moeder in de woonkamer had opgehangen op een driedelig houten wasrek Vlak vóór en om de haard geplaatst De glimmende, zwarte kolenhaard met mica ruitjes in de venstertjes Als ik de beslagen ramen van ons huis al halverwege de straat kon zien, als ik uit school kwam, besloot ik steevast…

zoveel verder deel ik jouw muziek repliek, tot in het uiterste een tranendal een bal vol vreemde passen en de teksten van jouw werkelijkheid ik ben het kwijt hoeveel ik in mijn eigen woorden wilde gieten steevast nieten zich jouw woorden in mijn eigen wil en wat zij ook niet weten kan ik hoor jouw frases en ik hoor jouw lach…

jouw hand glipt uit de mijne langzaam ga je op in de mensenmassa, op weg naar huis al twijfel je daar soms aan even daarvoor, vertelde ik je anekdotes uit een ver verleden die een glimlach op jouw lippen toverde zelf verval je in herhaling van hetgeen je net ook vertelde steevast luister ik omarm ik jou met liefde totdat het moment…

( voor Hans Lodeizen ) dit gedicht gaat over de buigzaamheid van ene Hans Lodeizen ( wie kent hem nog ) hij schreef over het schuilen onder het lover en wist mij daarmee steevast te ontroeren ( kom daar nog maar eens om ) in zijn te korte bestaan speelde eenzaam zijn en buigzaamheid van het verdragen een uiterst belangrijke rol zó mooi…

Al zult u bij het zien van pitbulls schrikken, Nog nooit heeft Ramses iemand iets misdaan. Met Ramses is het altijd goed gegaan, Want Ramses is geleerd om zich te schikken. En is ie toch een keer recalcitrant, Eén aai en er is niks meer aan de hand.…

Ik liep met moeder door de lanen toen ze plotseling bleef staan ze vroeg me waar we waren twee meter van haar huis vandaan later in de koude winter maanden zat ze op een stoel voor het raam warm en veilig in haar wereld steevast gaf ze me een andere naam maar het kon me niet echt deren al die dingen die ze vergat of de jeugdige herinneringen…

Zo probeer ik steevast elk jaar weer mijn mopperfrequentie te reduceren. En dat mislukt mij keer op keer. Maar goed, ik blijf hardnekkig proberen. En als het niet lukt, nou dan heb ik toch het hele jaar door er hard aan gewerkt. Tot de laatste dag aan toe. O ja, dan nog! Al heeft helaas niemand er iets van gemerkt.…