Alle inzendingen over streelde

zij zweepte hem op tot verzet in zijn huid groeide droogde hem af boeide zijn macht met een verleidelijke lach streelde met fluweel tot wellustig genot een opening zocht nog voor haar ogen braken wist hij de hemel te raken…

haar ogen bewogen braken stilte in toenadering handen streelden verlangend jouw komst je weerde haar af woorden als straf ze draaide zich weg verslagen haar ogen hernamen weerkeerbaar de stilte geloken…

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

In een bed vol veldbloemen vlijde jij je naast me je handen streelden wijl je ogen blootlegden wat verborgen was onder de oppervlakte van verlegenheid grassprietjes kriebelden terwijl onze passie opbloeide verder reikend tot over de horizon…

Die foto van toen Herinnert mij aan onze eerste zoen Ik heb je lippen toen geproefd Je zachte huid gevoeld En diep in je ogen kunnen kijken Je geur was als een bloementuin En je haar streelde mijn wangen Het was allemaal zo fijn Wat kan ik er naar terug verlangen Joop Bonnemaijers…

je voeten raakten me met winter maar in je ogen sneeuwde liefde al ik streelde stelen van ijsbloemen ademde met warmte jouw bloeien en jij smolt wat was is nu verwaterd klatert als een lentes eerst beginnen warm kom ik bij je binnen…

daar stond je jouw ogen streelden me vertelden me jouw verlangens een huivering doortrok me het kostte me moeite om jou te weerstaan het was omdat ik iemand anders geen pijn wilde doen want aan je ringvinger was de afdruk te zien van jouw trouwbelofte aan haar die thuis op jou wacht…

Een glimlach die met mij speelde Een warme hand die mij streelde Een mond die mij teder kuste Een heerlijk lijf dat mijn zinnen bluste Er was eens die grote liefde tot de dood mijn hart doorkliefde Meedogenloos nam hij zijn deel en liet mij achter met een ijskoud luchtkasteel Er was eens ....een sprookje…

Verliefdheid streelde zijn zwijgen maar wurgde edele hoop daar afstand de strijd met de tijd na jaren niet meer verdroeg ‘t Vermeende antwoord blokkeerde minachtend de vraag die zwaarmoedig op weg was naar haar maar slechts doolde in een gêne die zelf pijnlijk om afwijzing vroeg…

ik streelde diegene zich mooi noemde verloor het zicht in al haar pracht keek in diepten van ogen zonder dat de stilte gewoon leek op wat ze gewoon was beleefde lust in een moment van eenvoudige aanvaarding en keek over de schouders naar de schoonheid die ze in alle eenvoud met zich meebracht……

als je het hek over kon streelde je de warme vacht van koeien onderweg als je kon blies je vaart in de molenwieken in de rimpelloze sloten liep je met het vee mee de stal in, rillend, huid aan huid liet je tijd zijn liet je de zon liet je d’r niet los…

plagend had ze lief hij veroverde en betoverde chocolade bruin op wit satijnen huid hij woelend door donkere krullen zij streelde zacht zijn kale kruin zij zochten de hemel vonden de regenboog in de zucht van pareltjes zweet op naakte huid…

Ze voelde zich bevrijd had zichzelf het kleine meisje van toen kunnen troosten door los te laten wat zo pijnlijk herinnerde aan wat niet haar schuld was de wind streelde een warme deken van liefde om haar heen vlocht troostwolkjes als madeliefjes door haar haren de wind draagt haar fluister ademlang…

Net als toen die eerste keer En jij mij aankeek met een blik vol liefde Je lippen de mijne zochten en je handen me streelden De woordjes die je fluisterde mij in jouw hart trokken en ik mezelf verloor In het allermooiste wat er was in jou net als toen Hou ik……………… van jou…

ogen blonken donker je hand streelde het zwart fluweel in licht onbehagen wist de vleug aandacht te vragen het arrogante trekje rond je mond krulde weerspannig om geen afwijzen en vertragen je vroeg vriendelijk of ik het niet meer wilde dragen…

Terwijl de zon Met gouden vingers Bij haar opgang De aarde streelde En de lucht Van zwart naar grijs naar blauw Het gras naar groen En het water glinster Kleurde Dacht de man Terwijl dit dagelijks wonder Zich voltrok 'Waar heb ik toch mijn lief verlaten?'…

ik zag je net een ogenblik de lach voor mij een zwaai naar jou een draai die werkelijkheid de rug toekeerde een tedere aai ik streelde je was bij je in gedachten en voelde dat wat jij van me verwachtte er was geen tijd of andere mogelijkheid ik moest duiken in je lach je ogen zwommen zacht…

hij streelde haar verlangen zij kuste zijn verdriet de tranen op haar wangen die zag hij echter niet zij vroeg hem steeds te blijven hij keek dan in zijn glas beloofde haar te schrijven en greep dan naar zijn jas hij speelde met haar vrijheid zij stoeide met haar trouw en in elkaars nabijheid dacht niemand aan zijn vrouw…

Er liep een meisje met een dooie hond aan een riem door het museum, zij sleepte hem de trap af langs de schilderijen over zijn wollen poten tilde hem soms op streelde zijn oren. Haar meedravende zus besteedde niet de minste aandacht aan de hond. ----------------------------------- uit: 'Van muis tot minaret', 1989.…

ik ving je blik je warmte zonde mij en kleurde huid in rozerood tot liefde je streelde uit genegenheid mijn eerstekeers verlegenheid in zachtheid van beloven tot een ongekende hoogte het was geen nemen van elkaar maar geven na zeven hemels vrijen kwam verlossend Gods gebaar…

ik haar stevige borsten omklemde en een tepel omvatte met mijn lippen onderwijl streelde mijn linkerhand haar kond God, wat heb ik haar ontzettend gemist…

Zomaar ergens in het gras lagen zij omstrengeld of er nooit liefdeloosheid was hemelsblauwe akkoorden speelden een minnedicht twee mensen die het hoorden fluweelzacht kussende zinnen streelden hun gezicht rozig door beminnen zomaar ergens in het gras omarmden zij de liefde omdat het er zómaar was..…

niets was het… slechts voor even minnaar verborgen gevoel in roes van leven laaiende vrouw naderend mijn jachtige huid in klaterende begeerte innerlijke stemmen knagend ontmanteld ze streelde me in kwetsend verlangen de smaak van dit fruit bleef achter in bitterheid van mijn mond…

Het was weelde toen jij mij streelde, maar jou ontmoeten betekende boeten. Mijn adem stokte toen jij mij lokte, zo de appels vielen ging ik door de knieën. Jouw charme och arme. Maar het is over affaire gesloten. Met mijn voeten op de grond, jawel, ik heb alweer een grote mond.…

We ontmoetten elkaar je sprak me aan te snel te snel omarmde je mij vond jouw mond de mijne te snel streelde jouw zachte handen mijn lichaam vertrouwde ik me aan je toe te snel was onze liefde begonnen te snel was onze liefde voorbij.…

je hand streelde geur uit het mandarijnparadijs pelde mijn lijf versierde mijn huid met franjes oranje in zoet en bloedrood gaf ik jou mijn ziel en jij mij jouw zaligheid bloot wij braken het ijs alleen jij en ik wisten de schoot van het mandarijnparadijs…

Er is meer dan dit leven alleen en er zijn dromen om ze te herinneren droom met mij terug lief en voel hoe het was ervaar de gedachte beleef hoe wij minden elke nacht elkander streelden teder zacht de weg is moeilijk te vinden maar niets is voorbij zoek de sporen naar herkenning in huidig tij…

ik zag een vuurgloed over het koperblad het streelde mijn emoties de tranen die ik had geuren roken minder rot van dat wat sterft het is het jaargetij de herfst die weemoed in de aarde kerft en och ik zou het moeten weten in een ritsel van de stille nacht onder de sprei van dauw daar is het waar nieuw leven wacht…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Deze voorbije levensfase sluit onze liefde achter deuren van een oogverblindende oase liggend in levensechte kleuren dat jij mijn diepste wond zacht streelde maakt mijn gestolen hart verlegen dank zij jouw innerlijke weelde zijn wij voorgoed aan tijd ontstegen.…