Alle inzendingen over tafereel

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

Je zit aan tafel zeven en bestelt gehakt, soezend van wijn, wenkt de ober omdat je wat vergeten was, je vraag geeft je blozende gezicht iets scheefs. Steeds ontwijkt hij verveeld je ogen. Zo komen vreemde prentjes, een rochelend espressoapparaat en een exitbordje in zijn blik. Hoe kan hij zo'n stroom aan dingen stoppen? Maar zie: haar voet…

een pokdalige pikpest worstelt zich woestweg door vunzig vleesmoeras built uit blubberballen bellenblaast gore gassen stinkt een rotte stank reptiel type kutkrokodil langs Lange Linschoten lebbert lekker in lilvraat zodat zelfs een zwerfkat (k)anaalstaartsgewijs jankgeilmiauwend vlucht…

het glas was zwart beroet door de walm van een kaars die te weinig zuurstof had het bacchanaal liep ten einde hoewel de gordijnen de dag nog buitensloten gebroken glas gevallen flessen geknoeide drank in de stank van asbakken en bier nee ik was niet hier maar zie het mensonterend tafereel van veel te veel doe niet mee aan dit vertier…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

Ach, kijk ze nou toch vrolijk staan te springen! De witte veren vliegen in het rond Ook cherubijntjes in hun blote kont Staan stralend van Gods lof en eer te zingen Eén loopt zich door de menigte te wringen Verbeten trek rond de wat weke mond Ondanks zijn blos oogt hij wat ongezond Normaal bij pas gestorven stervelingen Hij spreidt een zelfverzekerdheid…

De dag begint kregelig uit tegenzin zonder eerst een boterham de zon is in de wolken gewaaid ze woeit daar vecht er met sissende kussens slaat het vocht eruit en giet de mist over de velden steekt een paar kozijnen tussen de buien brandt een regenpijp vanuit de erker en loeit nog even na uit hitsigheid Het gras snijdt de druppels aan…

een aantal Spanjaarden hebben nog steeds van diverse pijnpunten niet geleerd het belachelijke bijgeloof van lang geleden recent geëerd oh wij Nederlandse dierenvrienden kijken hiernaar zorgelijk zuur vermoedelijk vooraf aantal malen getraind traditiegetrouwe slachtofferdieren enwel paarden rennend door vuur walgelijk tafereel…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

Een plons Een drup Een cirkel in de vijver Verstoorde rust Trilt nog lang na En verdwijnt dan in de diepte van het niets Wenende engelen Storten hun smart Uit over dit serene tafereel De drup De plons Chaos zonder blijvende gevolgen Doch het water Is nooit meer als voorheen…

ik droom mijn weg naar binnen reis met lichte tred door het geheugen weef losjes kleine taferelen aan elkaar balanceer op gewichtloze woorden verbind me met het ritme van de aarde dans tussen kolkend hart en tere ziel…

(l'important c'est la rose) ik dicht een schilderijtje 'een zomers taferel' met een handvol warme woorden doch geen zin teveel het zonnetje zal er op schijnen de hemel moet strakblauw en het weiland vol klaprozen schrijf ik speciaal voor jou…

met open ogen kijk ik naar hem die de wereld in een ander perspectief zette hij betaalde de prijs onze daden brachten hem in wankeling maar hij overwon in verbijstering in verzalving van gekerfde huid het geheim van liefde gekanteld in zijn lichaam in een tafereel van bloedend geluk…

je lach heeft al de vleugels van een wonder als zij ontsnapt uit je gezicht met ogen die het hemelsblauw weerkaatsen van het miraculeuze licht vleugels op hun vlucht boven een herboren aarde in de zonverwarmde lucht dit mystieke tafereel maakt woorden overbodig ook magie heeft liefde nodig…

Een alledaags tafereel. Gekooide, arme varkens, in de hitte, op transport, naar Duitsland en naar Polen. Aan de orde van de dag. Auschwitz bestaat voor dieren. Lang leve de welvaart! Nog steeds.…

De beelden trekken voorbij Ik zie taferelen die mij verlaten hadden mooie zingende beelden uitspattingen van liefde uitingen van genegenheid ik dacht, ik heb geen recht maar nu is er het voorrecht Het zien van haar geeft me de beelden terug Samenhang en vervulling is wat ik zie door haar zicht…

Door sloten verdeelde verrigheid, waarheen gedachtengangen vluchten In reine zwaanse taferelen, en schaaps herkauwend stoïcijns In plat, landelijk vervelen. In wind wentelend gepeins.…

Volgaarne zou ik met u in gesprek willen geraken zou een der vorigen willen zijn, gehoord en gelezen hebbende uw onherleidbare, labyrinthische gedachtenoverwoekerende spinsels uwer synoptisch doch in de spelonken onontwarbaar gordiaanse brein alwaar zich simultanerwijs kaleidoscopisch verschuivend voorouderlijke taferelen afspelen…

Stil is de nacht een en al pracht huizen zijn volop verlicht het is een weerzien wekkend gezicht de straten zijn mooi versierd de sneeuw die de mens pleziert het is net of je in een sprookje bent beland romantisch wordt mijn gemoedstoestand eigenlijk ook wel een beetje emotioneel zo prachtig is dit tafereel.…

In uren van gesloten ogen trekt een colonne van taferelen voorbij. Onder het verleden gebukt of gebogen, aan geen nieuw avontuur beginnen, alle demonen op rij, een mysterie waardoor niemand genas. Het verloren paradijs is alleen te herwinnen door los te laten wat ooit was.…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

nog langzaam rollen de witte golven papieren huisvuil voor ons uit maar het lieflijk tafereel kent een teveel ook plastic heeft zich daar bij geschaard de niet afbreekbare soorten op aard omdat zij niet verteerd worden het recyclebare heeft zijn grondstoffen behouden deelt mee in het vertrouwen van de mens om goed voedsel te…

Onder een droeve perenboom lag een appel, enigszins verdwaald en tegen de stam van een pruimenboom een banaan, geheel verschraald de citroen, zo u weet aan de zure kant vond dit tafereel nogal genant zij vroeg aan de kers: 'Vindt u dit niet pervers?' deze zei: 'Nee, hooguit een beetje pikant.'…

weelderig waaien lange haren op het ritme van de wind druppels spatten op in het water ervoor waarin schoonheid weerspiegelt van vers ontloken groen huist de schaduw statig in onverwachte hoeken omringd door hoog gras luisteren geurige bloemen het tafereel op…

een sneeuwwitte deken doet al het groen verbleken wat een hemels gezicht alles lijkt wel vederlicht het is een pracht tafereel takken bedekt met poederzacht sneeuw ik geniet met volle teugen deze winter zit gegrift in mijn geheugen als een levende ansichtkaart iets wat nooit en te nimmer verjaart.…

een rustiek tafereel en ik, hoofdrolspeler.…

Met mijn luchtig schip van Resten en afval van gisteren Overschrijd ik grenzen Hou gedreven halt bij Gedenkwaardige kastelen Ik neem haar bij de mouw en Wijs haar de kunstige taferelen Maar in mijn nonchalant ongeduld Prikkel ik haar aanstellerige achterdocht ‘Je bent een halve minnaar’, zegt ze Terwijl ze mij in de haren strijkt.…

het druilt in de stad somber en alles is nat Op de kille vlakte van plas en steen hippen een kraai en duif rond een oliebol omzichtig gepik van deze twee en hoopvol dansen twee spreeuwen eromheen even sta ik stil en aanschouw het tafereel dan ga ik mijn weg als evenzoveel…

Zwoel is de nacht de lucht is warm en zacht een briesje speelt met mijn haar je voelt je zo onkwetsbaar samen loop je hand in hand je voeten spelen met het zand de maan en sterren verlichten de zee het klinkt misschien heel cliché de romantiek overheerst dit tafereel het is prachtig en sensationeel.…