Alle inzendingen over vaak

Dit weekend gaat het voetbal zich ontknopen. Men wil er bij de staartclubs nog niet aan: “Denk niet dat wij nu degraderen gaan, Wij zullen degradatie wel ontlopen.” Maar paal of lat of randje buitenspel Bepalen straks de hemel of de hel.…

zo vaak zo veel ben jij daar even zo vaak zo veel kan ik het kwijt want het valt me zwaar dit leven heb vaak geen besef meer van omgeving of tijd zo vaak zo veel droom ik van veel beter zo vaak zo veel niets meer zoals nu jij bent weg en dus interesseert me niks voor geen meter ben ik niks een nada individu…

Gedichten lezen is vaak ingewikkeld Gedichten begrijpen vaak nog ingewikkelder En ze laten indalen vaak het meest ingewikkeld!…

Als een dief in de nacht Kwam hij onverwacht Wie had dit verwacht Ben je daarop bedacht? Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid…

Alleen is maar alleen Al heb je vrienden om je heen. Want de nachtzoen ontbreekt En dat iemand met je spreekt, Als je op de rand van je bed De wekker hebt gezet. De ochtend is even grauw Al is de lucht nog zo blauw. Niemand die met je praat Of jouw woord verstaat. Het geluk van samen delen Is er niet voor velen. De uren kruipen door de…

Een vrouwenquotum: ‘k zie de bui al hangen Want zelfs hier op gedichten punt nl, vind je meer mannen, nou dan weet je ´t wel. Een grote kans dat ik straks word vervangen. Twee op de zeven hier bij snelsonnetten Ik moet verdorie heel goed op gaan letten.…

Zweef tussen nu en het verleden, toekomst en tijd zijn één. Ik heb mijn hand aan velen gegeven, maar ook velen kregen er geen. Steeds weer is daar het afscheid, echter ook steeds weer een nieuw begin. De kronkelende weg naar de oneindigheid, geeft op deze manier het leven toch zijn zin.…

Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Geen klok die je volgt , steeds andere tijden Geen reden waarom, de rede vermijden Je zit zo vaak in mijn hoofd En ik laat j’er niet uit…

Zoals vaak gezegd, Wordt die gewoon opgelegd, Vaak een heuse kwelling. Enkel het stellen van de taak Is vaak een schone zaak.…

Hoe vaak was ik verloren? Zo vaak als ik moest verweren Hoe vaak dacht ik ‘ach laat maar dan’? Steeds ging ik maar weer door Hoe vaak heb ik gezocht? Vaker dan ik iets kon leren Hoe vaak was het ‘maar niet heus’? En vroegen gedachten: ‘Waar ben je dan?’ Ineens zie ik ‘hier ben je!’…

al tel je nog zo vaak je kinderen eentje mis je keer op keer altijd en alweer al roep je nog zo vaak de namen van je kroost eentje hoort je nooit al houd je nog zo vaak de kleintjes stevig onder je veren dat ene ukje zal zich verweren al zet je nog zo vaak je nakomelingen op je schoot dat ene jonkie valt naast de boot…

Verdriet zie je vaak niet het gaat vaak verscholen achter de deur verdriet heeft vaak geen naam het staat niet geschreven op het lichaam en zo blijft het dichtbij huis komt het niet buiten het wordt niet uitgeschreeuwd en staat niet geschreven op vuile ruiten verdriet blijft vaak binnen dichtbij het hart.…

Wat kan een kind toch blij zijn. Zie hoe het lacht en speelt. Vol overgave en met alle aandacht; Geen moment dat het zich verveelt. Wat kan een kind toch vrij zijn. Onbewust dat iemand op het past. Geen zorgen om de dag van morgen Het draagt nog niet een zware last. Wat kan een kind toch droef zijn Als het leven om het heen verdwijnt…

Ons kikkerlandje kent veel virologen Het lijkt wel op een virus onderhand Ze weten van de hoed en van de rand Hun oordeel is doordacht en overwogen Ze zijn hier nog beroemder dan de Paus En heten allemaal Ab Osterhaus…

Ik ga vanbinnen kapot Niemand merkt het op Ik huil me leeg Niemand kijkt op Ik ben kapot Allen draaien zich om…

ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie…

Na een zondag vol zon ging de beul op een draf naar z'n werk en begon. Zo, de kop was eraf. Hij ontving op 't schavot steeds een andere gast en z'n werk deed-ie vlot, want een tempobeul was 't. Ja, z'n plicht deed-ie trouw aan de lopende band en na iedere houw viel een hoofd in de mand. O, hij hieuw zich een bult en was toe aan…

maar wie Ik liep vaak in de velden alleen ik liep vaak in de velden ik ween verloren, waar zijn nu die velden ik loop…

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

links geen rechter hand Daar kwam nog bij geen enkele ervaring Nog administratief of in de techniek Zijn haar was te lang onverzorgd En vier jaar geleden was hij nog ziek En ach ja, al die volbrachte studies Havo, diploma het is niet zo relevant Nee, jammer men vond het maar zo, zo Helaas niets voor aan de lopendeband Dus stond hij nu vakken…

Moegeleerd stapt de scholier door zijn slaapkamer heen en weer met gespannen kloppend voorhoofd de helle lamp slaat hem gade als een tergend waarzeggersoog druk op de lichtknop gehuld in wezenloos duister bewaart het beddenlaken klamme vrees voor morgen wanneer tartend papier zwaait de verlopen blokker -reeds bewustzijn verliezend-…

maar weet één ding het is een eenzaam vak dichter zijn je zit wat voor je uit te staren wacht soms zolang dat zelfs de melk en boter verjaren het geeft je alleen maar maagpijn maar wat ik u wil vragen lees mij voordat u het blad heeft omgeslagen.…

Vaak was zijn drift groter dan de kennis van zijn drift, genaaid als hij zat in een zak vol woorden. Vereenvoudigde droomfases en drogredenen schikte hij tot een syndroom en vertrouwde op reeksen ongelovige gebeden genoeg om er een feest van te maken. Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest.…

Toegegeven, ons oordeel is gekleurd. Het dragen van neerslachtige grauwe buien, is in eenzaamheid zo vruchteloos enorm moeizaam ontwaken uit illusies. Terecht stel je echter dat 't heel lastig is. Het intense wensen, het echt heerlijke niet meer weten , het domweg zijn vergeten komt ongetwijfeld voort uit koudwatervrees. Vergeten dat buiten…

Ik ben nog zo vaak als Dagobert Duck, die meer oog heeft zijn materiële rijkdom te vergaren; en alzo uitglijdt over de bananenschillen van het geluk. Laat mij zo met Kuifjes scherpzinnigheid en moed aan de wereld betekenen. En voordat ik zo in persoon word uitgetekend, wil ik vooral mijzelf zijn, niet te groot en niet te klein.…

In ijle golven van de zwaartekracht Vergeefs op zoek naar 't buitenaardse leven Zijn Melkwegzoektocht bijkans opgegeven Komt hij in 't netwerk van de Haagse macht Door Kaagse maalstroom moet hij zich gaan persen Een glazen kaasstolp wordt zijn universum...…

Te vaak Liet Ik mij Voor het karretje spannen En nu Denk ik Te vaak Dat ze mij Voor hun Karretje Willen Spannen…

Een vader wordt te weinig in het zonnetje gezet Een vader is een kameraad maar is door zijn werk zo vaak druk bezet... Vaders moeten vaak de ´Boeman´ spelen...…

Hoe vaak kijk ik niet naar boven, omdat ik wat vragen wil, jij gaf altijd antwoord, op mijn vragen blijft het stil Hoe vaak op een dag bedenk ik, dat ik je wat zeggen wil, heb van alles te vertellen, diep in mij daar is het stil Hoe vaak op een dag hoor ik, dingen die jij ook zeggen zou, maar wat ik hoor dat is een ander, het is niet…

Gevoel is vaak een warboel van dagdromen met een eigen taal en een eigen verhaal gevoel overspoelt vaak de reden als een tijdmachine rukt het je naar het verleden gevoel is vaak oppermachtig voor woorden dan te groot en onuitspreekbaar krachtig.…