Alle inzendingen over van mijn ziel

Laat zonlicht gedoofd, levende zielen gaan heen waar doden dromen.…

Met voorhamer van grote gevoelens op xylofoon van ziel. Ziel kapot, natuurlijk. Met hark ziel in hoek geveegd en opgestookt. Meer ziel dan hij dacht. En vervolgens op hark viool gespeeld, met zaag als strijkstok. Een liedje. ------------------------------------ uit: 'De gedichten', 1998.…

Zijn ziel, en zaligheid voor iets te willen verkopen, lijkt, een begin, een uiterst passende samenwerking. Die ziel was mij eens niet de ware voor het verlopen, waarlijk, het beginsel haalde door de juweliersterring.…

teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen woorden kunnen bloeien die de schoonste bloem evenaart fluistert zacht vanuit de knop een stem dat bloemen weer zijn te verstaan als onvervalste kleuren opbloeien vanuit de ziel…

De zeemeermin slaat haar staart om de benen van de man sleurt hem mee naar de diepte van haar wezen Samen bereiken ze de kern van hun zielen, ver buiten het aardse bestaan…

het probleem, wat niet iedereen ziet Zo komen de woorden tot leven en groeien uit tot zinnen die een gedicht tot leven brengt De woorden komen uit mijn hart en worden door mijn ziel naar buiten gebracht Ze vormen een gedicht, een gedicht uit mijn hart, een gedicht uit mijn ziel Gedichten uit hart en ziel…

ná onze laatste zucht waait de wind gewoon door mijn ziel zal onbelichaamd zijn in eeuwige vervoering…

Oh hemel en duisternis, we zijn en blijven zielen! Wij zijn zielen zolang wij knielen voor het Verhevene,voor het Raadselachtige Wezen boven ons. Wij zijn zielen die dolen in een nare wereld verdronken in tranen. Van miljoenen vrouwen en miljoenen mannen. Wij zijn bisschoppen van het geloof en de striemen van alledaags lijden.…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…

nomade een duistere schaduw in de schemering Een nieuw gevoel van samen een zijn van vlees en bloed een thuis voor haar ziel Het huis van de dichter een thuis zonder ziel…

Teken mijn ziel Met oogpotloden Die hun kleur onttrekken Aan de immense diepte Gevuld met Mijmeringen en dromen Teken mijn ziel Die ik zelf Lang geleden En voor eeuwig Ben verloren…

angst en onzekerheid is datgene wat de ziel splijt ik kan de kleur van je ziel niet zien ben ook geen hoogmoedige psycholoog die denkt God te kunnen vervangen terwijl ik in je woorden bleef hangen en jij na een verhit betoog nog immer gevangen wat ik wil is dat het licht van God zal schijnen in je ziel…

een boom van een vent wandelt weg met zijn ziel onder de arm de wind achterhaalt hem en de ziel gaat zingen…

Mijn ziel danst mee in een zee van kleuren door het holst van de nacht weg van zwaartekracht en in 'n vonk gehuld met de zonnewind..…

Rusteloze arme ziel ik moet je soms verdoven Blijf ondanks alles toch in het goede geloven Rusteloze ziel al wordt je door ieder benijd Ik weet wel beter door mij wordt je bevrijd....…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt. ---------------------------- uit: Serena (1898)…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid zo wonderlijk van gewicht…

Als de kippen zijn mensen erbij: hier bezoeken de zielen bij voorkeur een file. Ze staan er zelfs voor in de rij.…

Hun ziel naar beneden.…

De oude wijze ziel in haar geeft raad maar ZELF neemt ze het besluit De poort van goud gaat ze niet door een ziel gaat haar lichaam uit... Veel later sterft een oude vrouw geboren wordt een kind... Ooit vraagt hij raad om WAT te doen? als hij zich voor een poort van goud bevindt Een wijze ziel geeft raad...…

de ziel zoekt zucht wacht en waakt ze weent kust koost en troost ach de ziel rust en raakt vaart zacht naar het magisch licht dat haar bevrijdt uit de knellende armen van de duisternis de ziel zucht haar odyssee naar het licht is volbracht…

Daarin zoekt hij het waarom, de stilte heel diep in zijn ziel. Om daar het antwoord te kunnen vinden, van zijn eenzaamheid.…

ik jouw gedachten en gevoel Je bent breekbaar en krachtig Beschadigd en prachtig Ik lees verder Aandachtig Het voelt als gluren naar je ziel…

Een ziel die kan zien die zal komen en weer zal gaan zo'n ziel zal misschien nooit ophouden met dromen en zal verder willen bestaan.…

Met troost voor de ziel en vredige gedachten voor een nieuw bestaan.…

aan jou ben ik overgeleverd in het volste vertrouwen als krijgsgevangene van jouw ziel de vertaalster van tederheid tuimelend in jouw liefdesbeeld alleen je oog viel te vroeg op mijn liefdesbrief…

je krijgt eelt op je ziel als verdriet gewenning wordt door leren hoe je pijn bekort want vaker ondervonden ben je minder te verwonden omdat litteken een pantser wordt je krijgt eelt op je ziel als je vol vuur je verweert maar een ongelijke strijd je leert dat je nooit zult overwinnen en langzaamaan van binnen een kille kou je vlam verteert…

Mijn ziel, wat trek je aan mijn wezen. Wat is het dat mankeert? Je hebt toch niets te vrezen zolang mijn zijn floreert? Ik heb je ooit in trots aanbeden als sieraad van mijn geest. Om jou heb ik geleden, ben ik je trouw geweest. Mijn ziel, waarom toch zo benepen? Ben je niet goed gevoed?…

Verwen je lichaam met mate, zodat het volgt – wat je ziel wil doen.…