Alle inzendingen over verijsd

Nog gisteren zag ik de wereld wit een spinneweb verijsd een snoer van glazen kralen een schitterend stralen reflecties van de ochtendzon oh, als toch zó de winter blijven kon... vandaag helaas zie ik de wereld grijs mijzelf verijsd…

Roodkoperen zon die Opgaat boven mijn verdriet En door welhaast onzichtbare Kieren en spleten binnenkomt In mijn verijsde hart Geef nieuwe hoop, Geef nieuw levenslicht Waar het oude reeds voorgoed Verdwenen is…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

als rauwe rijp het denken schut voor kou die ’t hart zou krenken met een schrapend kille wind waarin open bijten verstillen kan bekoeling bloed betijen worden verijsde gedachten verhoed en vermeien zich verdriet en pijn in het ijskleed dat de winter liet…

een blik verkilde mijn kleuren fletser werd ik van het zwijgen ontkenning sloeg de ruiten stuk en brak mijn zicht verijsde tranen ving ik verstoken van de warmte waarmee pijn uitdiepen zou hoezeer ontbeerd het stromen van voorheen van traan naar lach en weder vinden…

zij greep een donkere wolk tijdens zijn vlucht door de lucht verijsde de druppels hagelde ze wit uit aan de zwarte kant van de dreigende bui nog scheurde spanning zijn bliksem langs kartelige randen om in donder te aarden zij lachte in een vals zonnemoment regenbogen dichterbij kleurde zo dit schouwspel voor mij…

Een woord dat niet meer kan, te vaak gebruikt, het is vergrijsd, een oude man, al haast verijsd, vroeger had het praats, adem en energie genoeg, ging het vaak buitengaats, ruimte scheppend voor de scherpe boeg, aangesneden in het kolkend schuim, gebogen in het ongerijmde licht, heden in een tijdelijk ruim, sloeg het boek weer…

Hart in alle Kleppen en kamers Verijsd, bevroren Machinekamer die Mijn leven op gang Moet houden - Want dat is Immers haar taak - Dan zie ik mezelf Weer zitten bij Muziektherapie, Aanzwellende muziek Die doordringt In het binnenste, Mijn diepste kern, Die het ijs van Binnen smelten laat En zie dat het voorzichtig…

zo werden stappen gezet in ginds verijsde jaar maar het brandpunt kwam tenslotte dichtbij ons te liggen o, onvoorziene toekomst die het tempo bepaalt wij voorvoelden de storm en een pad zo veel smaller dan we ontwetend van elkaar op stippellijnen hadden uitgezet te langzaam gingen we maar tenslotte trots moet ik nog van liefde spreken…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

de woonkamer ligt er onverlicht bij, de gordijnen gesloten, de woorden stil uitgesproken, heb je het gehoord van de zeven, de zeven de mensen op straat haasten zich blauw verijsd in wel zeven sloten tegelijk al is het eerder er op met kermende handen en knieën ergens duister verscholen haalt een man zijn gram op, net zoals zijn neus…

Verijsde wensen ontdooien wanneer het water vriest. Berijpte takken, wit, bros en breekbaar zwiepen niet. Verhard het water tot verdraagzaamheid. De koude zal ons wakker maken, mettertijd. Witte rook ontkringelt de warmte, stijgt recht omhoog. De lichte grauwheid van de lucht bevalt het oog. Is dat het teken?…

je verijsde in je jeugd de permafrost duurde een half leven waarin je niets kon geven of ontvangen liefdeloos zonder verlangen warmte kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak…

en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden fel rondom je straalde ondeugd in je lijf die voelbaar was voor allen maar je verijsde…

voeten Niet meer en verdween In het ondergrondse duister Waar alleen de pieren nog Van alles kunnen zien, en in De diepte van het donkerste duister Zakte ik langzaam weg toen ik Merkte dat er ook hier geen leven Meer was - inmiddels was ook de Aarden tunnel met het grondwater - Net als mijn gevoel - Dik bevroren geraakt - zo erg verijsd…

Maassen De wind jaagt snijdend langs verijsde bomen. De sneeuw vertolkt de liefste rol van mist. De winter heeft het landschap uitgewist. Geen water dat nog levend uit kan stromen. Nu kom mij niet met eeuwigheid of Rome, want, sceptisch als een Griekse solipsist, laat ik alleen het sterven onbetwist.…

Wat al ruikbaar is moet nog te voorschijn komen het kan eenvoudig toegevroren, februari, verijsde rietpluimen aan metalen water. Toch doet een reeds vergeten geur geloven dat het komen zal. De dolle pimpelmees weet er al van, net als de vlier aan het diepje dat zich een weg slingert door modderig gras.…