Alle inzendingen over verlaten straat

het lied van de straat duizenden melodieën onthoud er een paar…

de mensenmassa duwt zich ademsnakkend tegen de verlichte kijkdozen kinderlijke blikken vlammen gespannen op woorden zinderen de ontembare verlangens kleven tegen de ruiten druppelen bezweet in langzame stralen de harten binnen de dag is gekocht schuld bekend…

het eind der tijd blijkt een nieuw begin erbuiten vallen en wakker worden er precies midden in waar zit jij je intussen straten in verhalen van nu een woord laat je baren het is tijd om uit te varen.…

Ik loop door een straat loop door het mysterie van een straat op aarde De huizen ademen donker van het onbewust door de dood te worden verteerd Dood!…

Ver weg alleen van moederziel verlaten loop ik door de straten van weleer. Blind ongehoord aleen schuifel ik voort. Zoekend huilend vragend alleen. Vragend naar gehoor loop ik maar door.…

Een avondwandeling hier door mijn wijk Er heerst een diepe stilte in de straten Het is, besef ik nu, compleet verlaten Ik zie gewoon geen mens, waar ik ook kijk Toch hoeven wij nu niet meer bang te zijn Er zit hier geen leeuwin, het was een zwijn…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Tralies bederven het zicht Spullen zijn verdwenen In de etalage brandt wat licht Mijn reis maar weer vervolgd Op weg naar het feest De trap weer opgelopen Ik ben in de stad geweest Zonder mensen lijken gebouwen Verlaten en koud Niet meer dan een berg stenen Op een hoop weg gestouwd Het is stil op straat…

Ik loop door de verstilde legen straten, Er is hier verder niemand op de been. Ik heb de hele stad voor mij alleen, Want ieder heeft zijn eigen stek verlaten. Alleen nog op het strand en op Schiphol Weerklinkt de leuze: Nederland is vol.…

ooit wist ik paden te betreden wegen te bewandelen, de wereld in mijn handen en nu, waar straten zijn verlaten weet ik mijn hoofd te buigen valt "Jan Huigen in de ton" in duigen ik sterf in schoonheid…

Ik loop door de verstilde legen straten, Er is hier verder niemand op de been. Ik heb de hele stad voor mij alleen, Want ieder heeft zijn eigen stek verlaten. Alleen nog op het strand en op Schiphol Weerklinkt de leuze: Nederland is vol.…

stil De straat verlaten Het enige dat overblijft Is die voetbal Van het jongetje Dat zich Van Basten waande…

Vanochtend zag ik je weer ik ben je niet vergeten druk gebarend speel je jezelf hoe wil ik heten Zoals toen, schuin steek je de straat verlaat me maar ik ben je niet vergeten Ook later zal ik je niet vergeten als je plots mijn hand zult raken vergeten zal ik je niet.…

smart Zwervend door de verlaten stegen en straten sleet ze een bestaan, dat puur uit kil bestond Toen ze ergens lag kwam elke hulp te laat en eenzaam zakte haar kist in steenkoude grond…

Verboden straten, ingehouden woede. Het zijpad van hem of haar. De bezinning op haar hoede. Warme stenen of glad asfalt. Opengebroken straten, verlaten. Waardoor scheiding vervalt. Verboden plaatsen, bedrukte emotie. Opklaringen links als rechtsom. Op asfalt voelt grind als een parodie. Besproken wonderen illustreren.…

Ze hebben kort na aanvang al de zaal verlaten. Van ’t lachen gierden zij, de stoelen waar zij zaten zijn nat gepiest, die van de vrouwen nog het meest. In alle steden waar hij optrad was het feest, liep men tot laat in polonaise door de straten. Kijk, die zijn naar Dorrestijn geweest. Ze hebben kort na aanvang al de zaal verlaten.…

Nederland achter ons 'het gaat góed' verlaten de zon tegemoet, de palmen de ruimte, de beekjes en zoveel tinten groen wie blijft krijgt gelijk: nooit komt zij weerom mijn landje, gevangen in Kamer en straat, verlaten voor beter en/en niet, of/óf een kwestie van keuze dan geldt wereldwijd verre van Nederlands: loin des yeux, loin du…

Misschien dat u hem niet zo kent, De blauwpoot- of blauwvoetgent Het is een soort jan-van-gent, U allen wel bekend Maar met een changement. Als u hem eens wil ontmoetten, Zoek naar een “a-gent” met blauwe voeten.…

Bijna stikkend in de drank Feestend op mijn manier Verlaat ik het oude jaar Als wil ik het gehaast verlaten Vuurwerk daar buiten in straten Getuigt de alom versnelde pas Vanwaar die haast ieder jaar weer De voornemens nieuw ten spijt Ook nu weer het nieuwe beleid Blijkt altijd weer een illusie Van dronken ontnuchterende feiten En het spoedige…

ik ben het weeskind van mijn gedachten roerloos in de schemering met een energieke boodschap beiden hebben mij verlaten, zwalkend honen doorgaande straten sturen mij de laan uit, doodlopend bewandel ik de steeg pleinvrees resteert, ik kom niet meer buiten, bang dat ik de weg kwijt zal zijn…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

De dag wacht af houdt adem in geen palmen wuiven nog boven de loper naar de poort door drukke straten wordt geen hosanna meer gehoord. En stil en verlaten ergens buiten de stad huilt de koning om de toekomst van hen die Hij altijd heeft liefgehad.…

Het huis verlaten, het hart op slot. Gedachten begrensd en geen taal om mee te spreken... Toch is daar een sprankje vuur in de ogen dat leeft van moment tot moment. De straten vol met verlaten zielen waar lust een taal is die ieder kent. En waar leed nog verder moet rijpen tot ook dat went.…

En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders van te ver en van te velen. En men verlaat zijn straat, op zoek naar een dorp.…

rebellen plunderen piraten kindsoldaten stokken, speren, machetes dansen door de straten stoffig heeroom, waarom heeft u mij verlaten een dikkop profiteert van westers onvermogen, negers dansen in alle staten duister werelddeel, melkflescapsule heeft niet geholpen…

woeste welgelegen wegen aangebroken aangelegd asfalt dunbevolkte dromerige dorpjes snelle splitsende straat op weg naar toe kom ik jullie tegen als verkooppraatjes voor onbezorgdheid uitgestald verlaten geborgenheid ik ben weer bij de les trots standhouden in overdaad…

Wanneer je lippen zich ontfermen over een verlate glimlach en je mond een blijheid wordt, rijzen je ogen op, als hoge poorten parelmoer. Ik ben een stad, zeg je, en ik ben mooi, dans in mijn straten, kom. O ja mijn liefste ik bezoek en woon en dans en zing het hooglied dat je bent…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

Gekwetst door de liefde. Op de vlucht naar een nieuwe ik, erg wantrouwend. Ik kan niet trots zijn, Ik streed tegen jou vreemde escapades en liet mij om de tuin leiden. Ik zal de toekomst zelf invullen, want jij pakte al je spullen. Op onze huwelijksreis liet je mij alleen opgekropte blaren zal ik zelf wel doorprikken. Alle vlinders verlieten…

waar ik je vast hou je warmte en je lichaam voel waar ik niet alleen wil zijn dat is zo alleen, zo saai, zo koel ja in bed zijn we nog steeds samen en geweldig, vanaf het begin maar daarbuiten zijn we vaker daar heeft goede sex geen zin ik moet nog maar even wachten kijken hoe het gaat ik hou immers van je ook al sta je binnenkort op straat…