Alle inzendingen over verrotting

de wind fluistert niet meer maar vlaagt de bomen kaal wolken donkeren tot het diepste zwart regenen leeg uit een vol hart en ik trotseer de dovende kleuren van de herfstgloed accepteer verrotting en de dood met hoop op verder leven laat de witte deken van de schepping mij met rust en stilte dekken ik zal wachten tot een nieuwe…

zij wil glittertjes en glimmertjes ook nog een prins op het paard nu scheldt ze hem dagelijks verrot omdat het nooit genoeg is hij ontvlucht moegestreden hun huis met geblakerde haard vindt elders nergens rust voelt zich totaal verscheurd prinses, kan jij niet zien dat de schoorsteen bijna instort?…

Kinderen huilden toen het frietkraam werd gesloten, in de haven verrotten alle boten.…

de velden bloemen drinken nieuwe kleur insecten laven zich als ware dit een nectar voor de goden niet gemaakt voor dode helden wiens messen en gebroken botten vage geesten nooit gewijd in de diepte wijlen door de insecten niet vergeten die, geen dorst meer nu; gaan eten een lang verhaal van dood en brood, van as en stof en diep verrotten…

in de velden bloemen drinken nieuwe kleur insecten laven zich als ware dit een nectar voor de goden niet gemaakt voor dode helden wiens messen en gebroken botten vage geesten nooit gewijd in de diepte wijlen door de insecten niet vergeten die geen dorst meer nu; gaan eten een lang verhaal van dood en brood, van as en stof en diep verrotten…

Zonder ramen, zonder deur, met verrotte vensterluiken en een muffe schimmelgeur.  Vroeger was het een juweeltje. ‘t Was mijn eigen klein kasteeltje en daar ging ik stiekem spelen met mijn vriendjes eed’le delen. Goeie God, wat deed dat deugd.  Maar mijn vriendje is verhuisd, heeft nooit meer mijn pad gekruist.…

Geur van verrotting als stille getuige van het leven dat zo sprankelend begon. Het intens besef van eindige aardsheid rilt huiverend langs levenslust. De tijdelijke bevriezing verdwijnt in het besef van eenvoudig geluk, leven te ademen.…

De bomen kregen een betekenis die zij nog zacht gebarend wilden weren, maar 't noodlot was niet meer te keren; een vogel streek klapwiekend in de wildernis van takken neer en nu hij roerloos zit (het licht wordt zo benauwend wit), denk ik aan dood, verrotte geur van blaren, hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats...…

Als een boom die wel de bloesems draagt maar zijn vruchten ziet bederven aan de takken reeds verwerven zij de verrotting die het eind aandraagt. Maar iedere dag voel ik mijn geschraagd door te leven op de middellijn die voert naar wat ik zou kunnen zijn, of mijn voltooiing juist vertraagt en van beloftes mij berooft.…

Rondom de Nederlandse voetbalvelden Is het vanaf vandaag niet toegestaan Om als supporter fijn je gang te gaan En alles op de mat verrot te schelden Ik lijk misschien dan wel een onbenul Toch klonk 't vertrouwd, dat hi-ha-hondelul (Er is een lijst van verboden spreekkoren opgesteld door de KNVB.…

Ik lijk op hem Ik ben stil Alles in m'n hart zit klem Ik weet niet wat ik wil Ik hoor z'n stem Dat voelt chill Ik denk aan hem De tijd staat stil Hij kan me niks beloven Is dit m'n lot Ik wil me voor hem uitsloven Maar ik huil me verrot Niks kan m'n pijn verdoven Waarom gaat alles kapot Ik kijk naar boven Bid tot god…

het maakt je kapot het sloopt je van binnen waarom zijn er mensen die er aan beginnen het maakt je kapot het sloopt je van binnen ze noemen die troep ook nog genot maar het maakt je letterlijk verrot als je loopt over straat en het niet goed met je gaat gebruik je die troep en struikel je over een tegel dwars op de stoep…

ik voel de koude wind nog spartelt leven tegen maar vingers zijn te kort om nog meer tegenspel te geven ijskoud merg in mijn botten chemo zal het doen verrotten maar wat blijft krijgt altijd nog een laatste kans mijn haren ben ik kwijt kaal zal ik voor U verschijnen de buitenkant van wie ik was is dag na dag aan het verdwijnen…

Ik wil het beste, Maar alles is kapot, Mensen die me uittesten. ’t Leven is verrot Als je in mijn ogen kon kijken, Dan wist je hoe ik de wereld zag, Het goede is niet meer te bereiken. Ben ik soms te laf? Niemand die het ziet, Nooit eens echt blij Door mijn vele pijn & verdriet, De dood komt dichterbij.…

Hoe vaak moet dit nog gebeuren kleine barstjes, grote scheuren buiten gebroken, binnen verrot maar het klopt en het klopt en het klopt Zo houdt het me in leven weet bewustzijn is beleven Met mijn pijn drijft het de spot want het pest en het plaagt en het klopt In mijn keel voel ik het bonken Die oude motor blijft maar ronken Langzaam…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

lang heeft het blad zich groen voorgedaan vasthoudend aan de primitieve ijkpunten van de ooit gewaardeerde woordenstam en nu oorspronkelijke kleuren nog even mogen warmen voordat ze zich losmaken van hun vertakking komt opgekropte gramschap ineens tot volle uitbarsting verrot is het blad dat langs de stam naar beneden scheldt uitgedragen…

In het lentegras ligt een oude verrotte kastanjebolster, waar het lieveheersbeestje zijn leven op begint.…

wat komen gaat draagt heden laat ontspannen gaan waar vroeger heeft gestaan geoefend in de wind in een weerbarstig buig en strek vaak topzwaar door dicht bladerdek maar nu gevloerd met de seizoenenkleur in planken gevlamd door beits in jaarringklanken slijt jaren op de grond recht opgebouwd in aard en zon trek het nu langzaam in verrotting…

Wanneer trekken we samen één lijn wanneer geven we onze fouten toe want zo verdorven en verrot te zijn het maakt ons mensen toch zo moe.…

Geur van verrotting dringt diep en intens door de neusgaten Bomen krachtig in het groen tekenen de eerste verkleuringen Mos en dennennaalden geven met gesloten ogen de indruk van hoogpolig tapijt Het licht van de laagstaande zon wordt verdeeld in diverse stralen van magisch licht Het gekwetter van de vogels is verstomd…

hoeve Bouwlust heeft verloren en is nu een eenzaam krot de deur staat nog wel open maar de planken zijn verrot griezelig kruipt er schimmel op de wanden in de voortuin zwiept de wingerd ferm zijn takken door het raam tussen distel en brandnetel ligt een bordje met een naam dat verpulvert onder mijn handen er knagen kevers aan de balken…

als schicht tussen verschoten licht peutert dood tussen mijn ogen versnelt chaos in verstervend zicht je vingert hersenen met vals chemie ontlaadt gevoelens in hypnose mijn opgedrongen hunkering naar jou is gruwelijk onderdeel van mijn psychose ik braak maar jij verdomt het om mijn strot weer lucht te geven kots als dank de stank verrot…

De geluiden van rot in de mergel gorgelen vreugde maar angst maakt hen hees: de aarde verrot en de mens viert zijn vrees. Haar git strijkt áán de helse duisternis zij is de lont in de gevangenis. De tijd is bom, de uren tellen snel. Het brandt van toekomst die verlopen is en elke stap wordt vak in ’t ganzenspel.…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust woekerde lust wiekte wanhopig verrotte mijn leven al leek ik zo blij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf en viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen ze oogden mijn pijn ik ben wat ik was besta nu niet meer…

ik heb ze gezien de ondoden van deze wereld ze gegroet in de taal van elkaar niet meer delen fragmentarische stukjes wildgroei in de smurrie en verrotting waar stilte en stank het hoogste woord hebben omdat niemand meer luistert wat verbonden was rafelt en verteert stuurloos waar contact stagneert nog rest het incidenteel opvlammen…

De oude spreuk hing aan de muur maar hij werd niet meer gelezen Al had hij in de loop der tijd zijn nut toch wel bewezen Zowel in `t oosten als in `t westen begreep men ooit de spreuk meteen Maar omdat men nu zelden thuis is hing de spreuk daar maar alleen Dit probleem gold ook het klokje al tikte het zich verrot Er was niemand die het…

Steeds hoor ik hoe het fruit verrot. Ik kan alleen maar luisteren en zwijgen, alleen maar luisten naar wat mijn vader leest. Elk woord begint met dat onrustig hijgen. Ik ben er niet. Ik ben er nooit geweest. -------------------------------------------------------------- Uit: 'Voor wie ik liefheb wil ik heten' 1966.…

Zachtjes en voldaan slaapt een ruige wereld buiten de barakken ligt een vijg van kots makke dwaze broeders slapen achter heuvels hun moeders zwerven in geduld en beven in hun trots De sterfelijkheid van liefde graaft zich in duel een ademtocht breekt vuige loeders de sabels hun gezel Een stoffig zadel verrotte akkers mirakels schermen…

het water onderduiken In een week verwelken alle kleuren In geuren Troebele verhalen Zal het de stroomversnelling halen Langs de geul in de modder Een verloren zondagsfolder Weggegooid door een blaag Bedrukt vervormde toplaag Als herfst-traag Een berg oud nieuws Tragisch vermaak Met onvervulde taak De bladeren doodstil, strak Week, verrot…