Alle inzendingen over verrotting

De schoonheid van verrotte graven met nazi leugens voor de helden van weleer. De schoonheid van een wereld die we willen redden, kost wat kost, opdat het gruwelijke, het offer en de abstracte schoonheid van het worden wordt.…

Herfst, herfst, Jouw aanvang van Verrotting adem ik.…

Tranen zijn zout tranen zijn oud nog voor ze geplengd zijn ze zoeken hun baan dwars door het hart om dan naar buiten te gaan ze glinsteren op de wang in de volle zon kleine stukjes diamant maar hebben geen enkele waarde ze zijn verrot hout tranen zijn zout.…

voor niets deinst loco Loekasjenko t’rug zijn vast pandoer: censuur, corruptie, moord verzet wordt rücksichtlos in bloed gesmoord massale slachting of schot in de rug het volk kan hij decennia bedriegen maar ooit verrot hij als de stront van vliegen…

De deuren verrot. Uit de gang komt gekrijs. Het plafond kapot. Alles verdrongen. Rotzooi in huis. Voel je niet gedwongen, maar welkom thuis.…

Verloren ik, uiteengerukt door de maatschappij, Slachtoffer van het huidige regime; veel kopzorgen Je dagen verlopen zonder nacht en morgen De wereld stuk gedacht in deze verrotte maatschappij, Waar eindig je, schuil je, waar verbreden zich je Sferen, je zou willen vluchten maar naar waar?…

Schop ze verrot...den Vaderland getrouwe In Rio: sport verbroedert en verbindt In Rio: er verdwijnt alweer een kind…

je ligt hier al een tijd niet dat ik je dat verwijt want jij wist ook niet beter dan jong te leven en later te geven hier lig je nu, bot bij bot je vlees is allang verrot ma's wormen en maden hebben nu je plekje verraden samen kloppen jullie voor geen meter…

Dat bord ligt daar in stukken weer een aandenken kapot ons samenzijn tot op het bot verrot maar de angst voor het niet-samenzijn heeft bij ons de overhand wij zwijgen alles weg maar het is een waanzin waarin we zijn beland ons huis brokkelt af het tekent ons bestaan ik laat het begaan.…

met zachte gebaren wilde ze de betekenis van zijn woorden weren maar het gif was niet te keren ze zocht de weg in het duister en nu ze in de kelder zit ruikt ze de verrotte geur ze hoort een wolf huilen steeds dezelfde zijn achter dezelfde tralies hoe komt hij tot bedaren hoe komt zij van haar plaats?…

die lachebek blijft doodgewoon weer zitten: het land naar de knoppen, langzaam verrot. hij lacht, maar bijna alles gaat kapot. ontmoedigd? of zit het volk te pitten? Het pluche, denkt Rutte, zit beter dan thuis we wachten dus verlangend: ga naar huis!…

Is wielersport door Ármstrong zo verrot? Wist niemand dan wat Jimmy Savile dee? Was Hitler nou de schuld van WO II? Die Killing Fields, kwam dat soms door Pol Pot? Als plotseling de onschuld blijkt verwoest Klinkt zachtjes onze mantra: Nicht gewußt.…

in de ruimte tussen woorden en gedachten  leeft de dichter zich uit  met vleselijk genot sterfelijk want de volgende dag  resten slechts de woorden, de botten van de gedachten, het vlees is al verrot een gedicht gelijkt 'n geraamte gereed voor forensisch onderzoek door aspirant-gedachtenlezers met een dichters-woordenboek…

Verrot vervallen en gezakt in de grond stinkende door de regen weggespoelde stront De zogenaamde hoofdstad van Nederland zinkt van ellende en ouderdom weg in het zand Arrogantie decadentie en borstklopperij vol met stinkgrachten ergens aan het Ei Eindelijk is het eerdaags einde verhaal het dorp op palen in het rioleringskanaal…

die verrotte ganzen iedere keer wil ik ze vangen wanneer ze samen dansen met z'n tweeen of met veel meer door de lucht doch steeds ontglippen ze me weer gewapend met camera te midden van een bos turend en hopend als ik daar sta vliegen ze over in een onmogelijke hoek tot zover maar vandaag lijken ze me goedgezind daar sta ik…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

Verlos mij van gedachten Die ik eigenlijk niet wil Verlos mijn hart van krachten Laat mij zien mijn ziel Leven als een robot Staal en hard, zo koud Maakt mijn zijn verrot Word ik té vroeg oud Laat me voelen in genade Oh, verwek toch mijn natuur Ik zal leven met de schade Tot mijn laatste zucht en uur…

Stinkende rotzooi Verrot tot op het bot Vies in je handen Gezwel in je hoofd Dreigend zwart gat Het begin.. maar ook het einde Het einde zeer nabij Zonder enig besef gebruiken misbruiken van munten en biljetten van aandelen en opties De mens van nu als keerpunt De mens van nu alleen nog maar te redden Zónder geld…

weer overgroeit het lentegroen de verwaarlozing van toen het roestig hek een plastic pop verloren op een staak gezet spijlen kromgebogen de voordeur lucht verrotting van het dak dat lekt een wilde kat vlucht van het plat voor egels is het er te nat maar in borders bloeit de lente uitbundiger dan vorig jaar of lijkt dat maar…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

stik sterf verrot verteer lazer op en donder neer val in mootjes voor mijn pootjes val in drietjes voor mijn knietjes voor mijn part val je dood naast me in de goot krijg de koude kippenkoorts de teering tyfus enzovoorts neem een taxi naar de hel hang jezelf op aan de kerkbel. het allerslechtst vaarwel.…

Gesloopt door die ziekte, verwoest en verrot. Ook jij kon niet winnen, ook jij ging kapot! Niet langer meer praten, of lachen om iets. Je bent gewoon verdwenen, weg in het niets...…

Nu is het te laat, jij bent al kapot, Je ziel is leeg, je gedachten verrot. Kleine soldaat met je hartje van steen, Het is niet jouw schuld, ze lieten je alleen. Is er nog hoop, een pleister voor je pijn, Of zal je dood de enige troost voor je zijn.…

helen herfstdagen weer waar bruin langzaam verrot raakt hij het laatste groen al mijmerend nog even aan het was in die dagen dat lachen verboden leek en luiken gesloten werden licht heeft geen gordijnen wanneer een pen lange dagen van de kalender streept en ogen verlegen lachend door het venster naar binnen kijken…

Ik heb slappe benen Mijn hoofd zit vol met snot Mijn maag draait veertien rondjes Mijn adem ruikt verrot Mijn rode ogen tranen Ik lek mijn oren leeg Ik houd geen kruimel binnen Ik schrik als ik me weeg De koorts heeft mij bevangen Nooit had ik zo’n ziek lijf Maar wel heb ik een computer Met een bikkelharde schijf…

zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in mijn roes een meeuw met mondharp de midwinter blues mijn vrijheid verloren mijn liefde gestolen mijn schoenen versleten mijn lever verrot mijn denken bedot jouw naam vergeten zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in de mousse een meisje met mondharp de midwinter blues…

Gisteren heb ik geleerd, democratie is als een gewas op het land, soms met te veel zon zonder regenwater te vlug verrot. Ligt er in de natuur een taak iets voor mij wat niet achterklapt, mij wel gewoon voort laten stappen zonder op akkers iets te vertrappen. Is het me dan ooit echt welgenegen kom ik mede daar mijn roeping tegen.…

een handvol verzen, niet langer dan de wind het vallend lover draagt en het getij hen als dood blad voorbij sleurt en laat verrotten in vergetelheid; en in het hart van ene die mij nu nog liefheeft, een droefheid, die zij overleeft.…

Zittend verlaten en alleen Terugkijkend naar de toekomst Naar een verbitterde oude man Zijn oneindige liefde wilde geven Afgestompt van zijn dromen Door giftige doornen in zijn hart Langzaam verrottend van binnenuit Een verlamd gevoelloos schild creëerde Apatisch en afhankelijk door pijn Zijn liefde niet meer kon tonen En tergend en hatend…

Madeliefjesmade Schoonheid verstopt onder misselijkmakend Zo ook ik, de mensenmade Diep gravend - rot, vies vlees tot in de kern Etend, vretend, honger Altijd meer en weer, etend dat zonder verweer Mens en madelief Begraven onder vies, verrot vlees Vlinder en vlieg Tandenjeugd, levende maag Ik ben de mensenmade, de madeliefjesmade Ook…