Gedichten

gedicht (nr. 3.618):

vogel

De bomen kregen een betekenis
die zij nog zacht gebarend wilden weren,
maar 't noodlot was niet meer te keren;
een vogel streek klapwiekend in de wildernis
van takken neer en nu hij roerloos zit
(het licht wordt zo benauwend wit),
denk ik aan dood, verrotte geur van blaren,
hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats...
Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren,
en wie niet vliegt ooit van zijn plaats?

... Kunst en vliegwerk ...

Schrijver: Jan Emmens
Inzender: J.Bakx, 28 april 2018

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: overig

overig

3.0 met 13 stemmen

2.357

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: Victor Couzy
Datum:: 8 januari 2019
Email:: v.couzyquicknet.nl; Vind het zo treffend, met weinig woorden, existentieel en beschouwend, de dramatiek verbeeldend van iemand die denkend zijn gevoelens wel kan bezweren, maar ze vervolgens niet weer tot leven blijkt te kunnen wekken. Ken het gedicht van buiten en draag het bij gelegenheid voor aan anderen.

Naam:: J.Bakx
Datum:: 7 juni 2018; ik houd van dit gedicht (al heel lang). weemoed, verlangen, angst prachtig opgeschreven!

Geef je reactie op deze inzending: