Alle inzendingen over vluchten

ik zie de lucht het land en strand veranderen van perspectief wat koud en stormachtig was wordt langzaam zacht lief en open in een samen kijken het ondergaan is aangenaam voel vleugels van vogels in de lucht de vrijheid van hun vlucht zie schaduwen lichter worden in de zon de wende zet nu alles om…

lief, merk dat onze stappen dralen als mijn mond zucht naar een laatste kus zie hoe in late zomerzon de velden steevast stralen en vogels zoekend talmen voor de vlucht hier voert ons pad naar laatste zomervruchten de zoetste geef ik jou naar tellen taal ik niet…

Vogels vliegen samen Samen naar de zon Ik wou dat ik kon vliegen En alles overwon Vogels breken grenzen Passen hun route aan En ondanks elk obstakel Zullen ze verder gaan Ik voel me soms een vogel Zwevend in de lucht Blij met al mijn vrienden Die mij helpen bij mijn vlucht…

Ik neem haar bij de hand, wij vluchten snel voor de lava ons verbrandt. De redding is nabij, de hel vergeten en dan een kus, heel sappig, nu ziet zij mij.…

Zo traag de nacht verschuift naar avond zonder morgen laag voor laag lijkt leven dood in eenzaamheid waar tijd gehavend door het stormend zijn als drenkeling verloren lijdzaam in vergeten drijft maar toch… hij blijft en ik grijp me aan zijn flarden vast vlecht ze tezamen tot een beeld dat was als vlucht…

de zon schijnt klein in hoge lucht weer trekken ganzen sporen op hun verre vlucht nog kalen bomen een donker silhouet tegen de horizon maar voor mijn voeten dartelen kleuren in een nieuw ontmoeten vervlochten met het wit van sneeuw bevechten zij hun plaats in blauw en paars…

ik zie de vogels gaan zacht ruisen hun vleugels rust en vertrouwen een enkeling lijkt even stil te blijven staan om daarna te duiken in volle snelheid kwaadaardig te fluiten het is met jou gedaan nog sta ik met lege handen wieken zij in vlucht voorbij…

de nacht vlucht weg voor het oog van de dag een dikke mist pakt het dorp mysterieus in de verstrooiing gaat op en neer die je dus niet kan pakken voor je gezichtsveld (je weet niet hoe) morgen is er weer een dag om naar te kijken misschien zie je dan wel prachtige weidse vergezichten onder blauwe luchten…

zag je hand die zwaaide zoals een vogel draaide voordat hij dook snel opklom naar de hemel en in een verre horizon vervloog maar je vingers wenkten kon je nog eenmaal liefde schenken oplichtend afscheid in de avondzon geen vlucht maar rust zij keren morgen veilig terug…

storing witte schapen loom grazend in blauwe weide de beuk verwent het vermoeide gras met heilzame koelte een blad trilt uit gewoonte zonder aansporing hij laat zich horen de leeuwerik vanuit zijn vlucht zijn zang verstomd als zij hoorbaar naast mij plaats neemt…

Een reus van zwarte angst schiet gaten in het denken zie hoe de kansen zwenken realiteit slaat op de vlucht Angst, je bent te voelen ontembaar op de achtergrond bepaal je het hele toneel Als tegelijk souffleur en regisseur die de onzekere acteur iedere vrijheid ontneemt…

in zachte gebaren vochtig langs een koele wang opgestoven door wat haar en wild bespeel de takken als de dwarreling van oud bewaren stil verkild in doosjes van geluk de snelle vlucht naar toen gelijk de zilte zoen van ooit een vlindervleugel wordt heel zacht omhoog getild…

Geef mij een lichaam waarin ik kan verdrinken, waarin ik kan vluchten. Ergens in het licht van een glooiende zon, zonder verleden of toekomst. Een pijnloos eiland in een zee van blauwe lucht, een woud van groene weelde, een strand van golvende haren. Geef mij de sterren, een ziel, geef mij een lichaam.…

Je mist iets pas als het er niet meer is Van een schroef tot een moer Van je vrouw tot je kind Het denken neemt een vlucht Je stelt het je beter voor dan het was Wat is fictie en wat werkelijkheid Toen je het had Was je er niet zuinig op Want; Het was; Gewoon, Normaal Nu, mis je het Een ongevulde gat in het denken en doen Dat niet meer…

Gezeten onder mijn kantelraam, zie ik mijn gedachten vluchten. Ik zie ze naar de wolken kijken, en één voor één het raam uitgaan. Problemen lossen nu probleemloos op. Innerlijke rust blijft achter, temidden van ons roerige bestaan.…

blijven je vleugels fladderen en proberen maar het gaat je niet lukken prachtig mooie buizerd nooit ga je nog wolken bereiken het einde van jouw schone vlucht.…

ze vlogen op verjoegen zicht langsrazend staal in plastic lichtgewicht lichtgeraakt de vleugel haakt en fladdert in een zielloos togen geen bumper is verbogen maar als een coryfee neemt snelheid de gebroken vrijheid mee de vogel vlucht een vleugel weg en op de baan zijn veren zo vergaan…

Vluchten uit Somalië? Nergens voor nodig, zegt Rita Verdonk, kijk maar naar BuZa’s ambtsberichten Me ook door AzG en Amnesty voor laten lichten? Dat lijkt me qua efficiency een beetje overbodig Als Verdonk nog eventjes zo doorgaat, dan belanden wij nog op zo’n zwarte lijst van onveilige landen…

Die vluchten in de bomen En redden zo hun lijf mijn hond eronder blaffen zijn lichaam strak en stijf.…

als de vlucht van een zilvermeeuw zweef ik door dromen in een dans vol verlangen het zoeken naar mijzelf door het raken van jouw hart een streling, heel zacht tuimelen wij samen in die eindeloze val waar ik de wind zal wezen wentelen om jou heen sierlijk en gracieus in een dans zonder eind…

Haastig vlucht de leugen, angstig en ziek.…

zij greep een donkere wolk tijdens zijn vlucht door de lucht verijsde de druppels hagelde ze wit uit aan de zwarte kant van de dreigende bui nog scheurde spanning zijn bliksem langs kartelige randen om in donder te aarden zij lachte in een vals zonnemoment regenbogen dichterbij kleurde zo dit schouwspel voor mij…

zijn vleugel was niet gebroken er waren wat pennen vervlogen op een fenomenale vlucht zijn plots verschijnen uit het verre ongewis de formidabel diepe duik een schitterend gezicht er was geen keus voor de vis die hij als prooi verkozen had samen kwamen ze boven hij triomfeerde in dit spel van de natuur zij was op de verkeerde plaats…

eens zal ik jou wenken en vragen kom maar ik zal er zijn door mijzelf te schenken en jou zwijgend op handen dragen ik reik je mijn gebroken vingers ook verbrand aan vurig leed geen wanklank vlucht weg tussen mijn lippen vertel mij dan aan wie het leven soms niet vreet en welke aders geen weet hebben van dichtslibben…

Verzonken uren in de klagende nacht zoekend naar het stillende fluister Zij staan voor de spiegel verdwaasd bewasemd tussen spatten tandpasta Tussen heden en morgen verstikt het verleden tussen nu en dan liggen dagen zegt hij waarin ik vluchten kan in de oppervlakkige voor even zijn wij verdwenen…

Help me Heer om naar daar te gaan waar ik begon met vluchten waar ik mezelf liet vallen om te blijven staan Help me Heer, om te praten over wanneer ik leerde om te zwijgen Waar ik werd wat men me liet zijn om maar liefde te krijgen Help me Heer, om niet te zijn wie ik me heb gemaakt zodat die muur breekt en U me raakt…

zacht breekt licht gekleurde tonen in het glas een transparante melodie zweeft door de lucht wolkjes muziek lieflijk op hun vlucht langs hoge balken tot de verste lijken op te lossen in de mist van vele lampen die hun schijnsel hemelwaarts richten om gods gezicht aan te lichten…

Het begint met een vlucht en eindigt met ontwaken daartussen draaien lussen de dienstregeling houdt nooit op.…

mijn gedachten weven zinnen op papier in een poging vast te leggen wat ontastbaar is zoals suikerspinnen smelten op mijn tong vóór ik weet hoe ze smaken zoals de vogels in het wild klapwiekend vluchten wanneer ik ze omzichtig benader zo óók essentie een vluchtige schaduw in het labyrint van mijn woorden…

Drinken om de pijn te verzachten Niet een nieuwe dag afwachten Maar meteen verdoven In het leven niet meer geloven Vluchten uit het leven Er niets meer om geven Door drinken Steeds verder zinken De realiteit uit ogen verliezen Steeds weer voor drank kiezen Je tijdelijke troost zal geven Je maatje voor even…