Alle inzendingen over vreugdevuur

“ Alles krijgt vleugels, wat wordt gedragen het vliegt bij vlagen zonder bit, zonder teugels “ Ongedwongen speelt de zuchtende wind met zijn adem over land en water heen en weer terug Hij streelt zijn fluister over bos en heuvelrug en later langs de wangen van menig dartel harten kind Een zachte bries ontsteekt het vreugdevuur…

kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met miljoenen fakkels en vreugdevuren…

de wind brengt geluiden over van land tot land altijd in dezelfde taal ook als ze fluistert,fluit of flakkert als een vreugdevuur brengt gedachtengolven over in stilte als een voorjaarswind in avonduren wie gilde daar in het nauw een mens die zijn letters verloor en niet had leren zingen die dingen komen voor als hindernis g.h.z.z.…

wegbereiders zijn het recept kwijt met de zeebenen van een landrot uitzichtloos op golven deinen een beetje zonnig zinnen schijnen klankrijmen in dubieuze tweestrijd men ziet geen metaforen bij de zot ik zie vreugdevuur op alle pleinen we dalen af in vergeten mijnen roestvrij stalen zenuw leidt er is geen gebod en geld is God laat mij…

Misschien zijn tarwebloemen doof en horen zo de nachtbij niet die als een minnaar in haar slaap en angst en vreugdevuur verwekt. Misschien zijn tarwebloemen blind en zien zij niet hoe schaamteloos de wind in ’t volle licht der zon haar rokken opwaait tot de bron...…

Ga, waar de zon op 't water breekt En 't wondre vreugdevuur ontsteekt, Dat koel is in zijn blaken, Dat brandt, waar 't zich in 't water stort... Indien ge dan niet blijde wordt, Kan ik het u niet maken.…

D'r vreugdevuur liep uit de hand. Twee buurlieden kwamen intussen. 'We helpen u wel uit de brand,' zeiden zij, toen ze wilden gaan blussen. 'Het is gewoon niet te geloven! Uw initiatief is te prijzen, maar u hoeft het vuur niet te doven, want dat maak ik zelf wel uit,' zei ze. Ze is er te laat mee begonnen.…

met tedere nachtdieren zoals ikzelf, graai ze maar weg, die duurbetaalde vensters naar het diepzinnige leven, roof en kwijl, primitieve geilaards, stompzinnige botterikken, vergeet niet die eerste drukken in het antieke kastje op de overloop, achter de rode gordijnen van satijn, há, onbenullen, de boeken in mijn hart, de waarheden in mijn ziel, de vreugdevuren…

pottenkijkers Gedichtenzamelaars en 'zelf'verrijkers Van voedsel voor de geest dat ons verlicht Komt vrienden in den ronde, dempt uw toon De nacht is vijand van de dag, helaas, En makkers, staakt uw zinloos wild geraas Uw ziel en zaligheid zij zonder hoon Leen mij uw oor en ik zal u verhalen Van lief en leed - geen oorlog en geweld Geen vreugdevuur…

Door grootse vreugdevuren te ontsteken willen de meesten het duizendtal doorbreken opdat het goed in de memorie wordt geëtst, maar voor hotel `De Oude Schouw' niets van dat al; daar heerst eerder de ingetogenheid van kerst. Jij bent Maria in een zwarte jas.…

Uit Lisboa vlamden geen vreugdevuren. Een gele vlag woei van de oude vest’. Geen wimpels zwierden van de lege muren. Men hield de vloot op stroom, bevreesd voor pest. Na zeven dagen in de stad gelaten, Door niemand vergezeld, gingen wij saam Als geesten overdag door vreemde straten, Geen juichend volk, geen vrouw wuivend aan ’t raam.…

Kijk eens aan, zie ik niet hier een epigoon van Vinkenoog, of heb je hem heel speels uit het verdomhoekje gehaald? Het danst en schuifelt niet maar wuifelt doch wat is het, wie is zij vermaalt zij met haar bekkenkracht de tijd tot leed- en beenvermaak? Of sleept zij menig mannenoog gegázaad en geoekraïend de donkere decemberdagen…

Het heldenheir, dat als met ijzren muren De weelge tuin van Nassaus Leeuw omschaart, Zing bij de vlam der weidse vreugdevuren: De Koning leef! 's Lands eer en steun verjaart! Vier Neêrland, feest!…

De Wind zag het, stak zijn vreugdevuren aan draaide zich om zijn as, riep het opgetogen uit en schreef het met grote windveren letters op de muren van de dag om het vervolgens weer uit te wissen. En niet meer dan een voorgevoel in vaal geel was de zon, een toekomstige visie van vuur.…