Alle inzendingen over vuurtjes

als ik het licht kijk van de lampjes en lichtjes die ons verlangen wakkeren vlammen kleine vuurtjes groot wat wij liefst bij ons hebben wie vasthoudend loslaten warmen zij hoofd en hart zoals alle dagen de liefde leven in beweging brengt dat niet gemist kan worden…

ze waren een geneugt de straatjes van mijn jeugd ik liep er nooit te kniezen ik had ze voor het kiezen dat was een ware deugd de straatjes van mijn jeugd daar trok ik aan de bellen dan vlug de pas versnellen soms was ik een ondeugd de straatjes van mijn jeugd waar ik met vuurtjes…

Hoe heerlijk toch om vuurtjes te gaan stoken, want ja, hij heeft het lesje goed geleerd, de aandacht moet gewiekst worden geweerd van wat hij in 'geniep heeft uitgestoken. Wat maakt het uit of in de verre landen het broze evenwicht op wank'len staat, of 't Midden-Oosten verder blijft ontbranden? De wapenhandel is erbij gebaat.…

en wat je hoort aan verhalen bij vage-vuurtjes in bos los van de beelden rondom je raakt dan je hoofd niet wat los er zijn er ook die beweren dat zelfs de dood niet bestaat dat je gewoon een stuk verder op je reisroute gaat we kijken nog niet zo klaar in het geheel van het al nu is de mist misschien dicht nog voor het echt klaren zal…

Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. - Leeft hij nog? - 'k Ruik de hars - Ik hoop van niet. Ik heb hem vaak beledigd en gegriefd; Want 'k hield van hem. Neen, 'k was op hem verliefd. Neen, meer - mijn ideaal van goed en waar.…

armen die tegen het alleen mij een schuil bieden telkens weer mijn naampjes ook waarmee jouw liefde doorheen de jaren mij kozend vierde telkens weer mist de hartstocht vluchtig of intiem die ons verbond het nieuwe leven schonk gelukkig ongelukkig vier ik met dat gemis in goede en slechte dagen van jou de herinneringen tot vuurtjes…

des tijds klaar voor ontbondenheid in vergetenheid de volgende ochtend Vogels zingen stilte in alle pracht Bomen buigen gracieus hun hoofd, terwijl de nacht lofliederen schrijft Het water lispelt met jaloezie De wind speelt een zachte symfonie de bladeren zijn haar dirigent Geven zachtjes de maat voor het orkest der bloemen Kleine vuurtjes…

Ik zie slechts wolken Dik en donker, dreigend ook Jij ziet nergens vuurtjes branden O, maar ik zie ergens rook Hoor jij weer de vogels fluiten?…

Gewoon een vrouw, geboren bij de kust, die als meisje speelde in ‘t duin, met broertjes zwierf aan 't strand, naar vuurtjes keek en laat terugkeerde.....…

Cabanes eind oktober – grijs bruin oker groen Een door nevels van vuurtjes versluierd seizoen Waar de roofvogel langzaam haar spied-rondjes draait De barmhartige zon alle herfsttinten aait De winterslaap nadert de kou is op til De natuur komt tot rust - een merkbaar verschil Met de brandende zon van de bloedhete zomer Het tempo de kleuren zijn…