Thuis

Gewoon een vrouw,
geboren bij de kust,
die als meisje speelde in ‘t duin,
met broertjes zwierf aan 't strand,
naar vuurtjes keek
en laat terugkeerde.....

Die nu weer 't duin beklimt,
en luistert naar de lok
van de branding,
ze zwerft aan 't strand,
kijkt wat is aangeland,
het sop, de vlok,
de zilveren rand,
laag over laag, vorm over vorm
de sporen van vogels, een worm,
de voetstappen en wielen,
ze tuurt naar de golven, de wolken, 
de zon die ondergaat,
de kleuren die hij nalaat.

Boven 't duin hangen
de duistere lucht,
de verre witte lijsten van daken,
van huisjes waaruit lichtjes,
de geur uit een schoorsteen.
De vrouw zakt weg met haar hielen
in mul zand.
Achter hem aan,
hij, die bijna altijd
een tak heeft gevonden, een stok
of een stuk touw in de hand,
een schelp of een steen van het strand,
of het duin, voor zijn tuin.
Zijn buit noemt hij dat dan
en neemt die blij mee.

Verder niemand die avond,
zij alleen
en het geluid van de wind.
Zo gewoon, zoals vroeger,
laat huiswaarts kerend,
thuis, bij hem, het duin, het dorp
en de zee.

woonoord

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 331