Alle inzendingen over wazig

als een windvlaag gleed het langs me heen die middag in het open veld toen ik achter een wazige horizon iets van oorsprong en bestemming voelde als een vaag besef van eeuwigheid…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

je ogen kijken me wazig en teder aan je armen omsluiten mijn lichaam en ik vlei me extra tegen jou aan dat geeft me zo’n onbeschrijfelijk gevoel ik hou van jou is wat ik bedoel…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

Regen in mijn ogen mijn keel slaat dicht overuren maakt mijn hart ik zoek mijn ik Regen in mijn ogen wazig wordt mijn blik had mijn hart maar ruitenwissers misschien vond ik dan mijn ik…

omgeven door een wazig kleurbeeld wordt haar verlangen zichtbaar zacht gedragen door het licht.…

Vlinders Vleugelen Voort Zwanen Zwaaien Zuiver Wolken Waaien Wazig Herfst Hangt Hoog Zomer Zakt Zichtbaar Dagen Dromen Droog…

Het standbeeld stond gemarmerd leeg met stalen trekken genageld aan de grond voorzien van sokkel geheel gekleurd door grauwe vlekken te kijken met een blik van wazig steen niet naar mij maar door me heen…

Het ongepast Illumineren Als de mens zich kweet aan overvloed aangereikt in glazen uit westerse trog profileren zij een niets ontziend vertoon aangelengd met het opgedrongen wazige Waarom kunnen wij niet het ene van het andere onderscheiden…

Gerard, mijn beste vriend, Ik weet, dat lees je graag, Maar nog liever hoor je mij dat zeggen Ik beloof je, Al is het het laatste wat je van mij verneemt, Ik zal spreken Wazig, het zicht benomen Verdriet om wie wij zijn, Tranen, die toch komen.…

Het wazige land lijkt aan de einder op te lossen in de avondschemering het aanstormend licht slaat sterren tegen de muur van gebroken kristallen wij bevinden ons daar tussen dwalende lichten met als einddoel elkaar…

ijzige mist belaagt een kale bomenrij en op de wazige dijk staan schapen roerloos in het witte gras zo lijken tijd en beeld hier in stilte bevroren mijn blik wat meer naar binnen gekeerd…

in het donkere huis leek niemand meer te wonen alsof hij voorgoed vertrokken was doch aan de wazige einder werd onverhoeds het licht ontstoken alsof hij was aangekomen daar waar zijn reis ooit begon (aan A)…

Met het fijnste penseel de kleuren neergelegd ragdun, wazig de ogen toegeknepen sterk geconcentreerd afgevoerd de klanken de echo heinde ver weerkaatsend op de berg teruggekeerd om stil te staan…

Ik zag je lopen In mijn droom Je werd wazig Mijn antenne uitgestoken Maar je was te ver weg Geen bereik Ik zocht verbinding Bij de mast van verlangen Drie balkjes, twee balkjes Verbinding verbroken Je was al Over de grens…

de angst was voelbaar liefde onafwendbaar iets met hormonen wazige feromonen jij stond in de keuken ik kuste je op de mond met mijn hand op je kont ik kuste je hand kruidig wilde ik je rijmend nemen…

Een vage vraag, een wazige verwachting… dat duidt niet op respect maar op verachting.…

terwijl hij haar drapeerde in wazige beloften de zachte judaskus nog op lippen brandde legde hij de leiband losjes om haar nek en maakte zich op voor een volgende encounter en daarna nog een en nog een en langs andere wegen nog meer.. het kon hem nooit genoeg…

Mijn zicht is beperkt Ik zie alles wazig nu Nu jij er niet bent om mijn ogen te openen en alles weer voelbaar te voelen Ik heb wel gemerkt dat ik soms te haastig doe Heb geen rust gekend om mijn ogen te openen Begrijpen wat ze bedoelen…

ach was ik maar niet zo denk ik vaak zoals jij me ziet een illusie: de schijnbare werkelijkheid van driedimensionale vergetelheid jij kleurt mij in met wazige tinten hersenspinsels op een kluit ach was ik maar niet te vinden achter jouw etalageruit…

Schimmen wazig en grijs in flarden van mist tussen hemel en aarde. Van begin tot het eind doelloos dwalen ze rond tussen de nevels gevangen. In een schijnwereld op zoek naar een rustplek tussen hemel en aarde.…

Dicht men sociaal letsel in een politiekbetoog dichterlijk toe Getuigt dit het dichten van een ongelijk in exces Draaiend gelijk de stroming van het moment vereist betogen zij hun wazig gelijk Politici de dichters in metafoor bij uitstek…

in zicht wazig door de tranen, of door de drank maar of het nou mijn leed heeft verlicht…?…

Als wazigheid je niet meer zint was dan het grove zout uit de mist strooi kwistig met regentranen en jank als een vroegtijdig verlaten kind laat de ogen verfrist weer open gaan en denk: ik word straks weer bemind…

kijk haar maar niet aan ogen vliegen alle kanten uit achter oogkassen geen houvast uitgesleten in kijken van de wereld beelden hangen te wiegen voor haar ogen onherkenbaar gaan ze voorbij objecten schitteren wazig in de mistigheid van beeld…

Het kan, wanneer je wilt, vandaag nog even Verzet je tegen wat er werd verzet Door die onnette managers van 't net Want Sesamstraat hoort enkel op half zeven Of actie kans van slagen heeft, blijft wazig: Het net is ondoorzichtig en fijnmazig…

Het is onder de brug dat zij plotseling haar ik ontmoet er wordt niet gegroet waar ijzig water wakke werkelijkheid spiegelt geeft licht haar gezicht een wazige gloed wanhoop oogt waakzaam als eenzaamheid sluipend buiten binnen haalt…

vandaag geen woorden voor het licht laat het gloren onuitgesproken en ook geen woorden voor mijn lief laat haar liever nog wat dromen nu zij nog roerloos naast me ligt in het pure wazige ochtendlicht mijn zinnen nog zachter dan zacht ten volle met haar versmolten…

nu de avond breekt blijf jij wazig hangen in mijn haren met veel stil in rozen is je beeld gevallen hemel kleurt verdeeld het glas druppels naam weerkaatsen zo getraant in ochtenddauw geurt lavendel blauw met veel jou…

Je voeten In brandend zand Zoekend naar verkoeling Je voeten In de koude zee Omhuld door een wazige sluier Je voeten Visueel verdwenen Kunnen daar niet eeuwig staan Het contrast Van verkoeling zoeken Maar toch weer naar het brandend zand moeten gaan…