Ontdooide tranen laten
sijpelend als regen door zand
haar gedachten
geankerd aan distelpluis wegdrijven.
Gedragen door de vleugels
van haar dromenvlucht
slaakt ze haar laatste ademzucht.
De wereld mag verder verstillen
insluimerend onder het deken van zwart satijn...…
mensen lopen langs de reling
gooien afgescheurde stukjes
van de wegdrijvende ijsberg
naar elkaar toe - onder gelach
doodsgevaar vermomt zich
als vrolijk spel.
In de nacht van 14 op 15 april 1912 was er volop vertier aan boord, ter ere van de eerste reis van dit legendarische schip.…
grijs kleurt de lucht in een
aangesloten dikke wolkenmassa
de eerste regendruppels vallen reeds op
de tengere gestalte bij de brug
ze haalt nog eenmaal
diep en amechtig adem
grauw kleurt het water van
de stinkende stadsgracht onder haar
terwijl regendruppels kringen laten
ontstaan op het kalme wateroppervlak
waar dode bladeren stil op wegdrijven…
voedde zelf het dier
die het zocht, maar ik ben het ook
die nu een aftastende vrijheid versier
In al die tijd ben ik sneller vergrijst
is ook de harige bescherming verder uitgedund
ik durf te wedden dat mijn verdubbeld tuig
tevens naar overdadige kilo’s verwijst
Het licht bewaren doorheen berg en dal
etmalen lang, daar spoelt nu een wegdrijvend…
raakte mij aan
en zette mij schaakmat op het veld van eer
daar zweefden nog de zielen der laatste dagen
door verstillend lawaai voortgetrokken
zij treurden om het gemiste aardse jaar
zelfs de dood laat de schijn van de hoop voortleven
het is naakt verblijven in de hel zonder vuur
de lucht van aardse oliebollen
kleefden aan wolken van
wegdrijvende…
De wilg huilt zijn blaadjes naar het water,
ziet hoe zijn tranen wegdrijven
op de stroom.
De zomerzon drijft mee,
wikkelt zich in de bladeren
en reist verder op de rivier.
Wilg staart naar een ster
die zich tussen de wolken door
laat zien, troostend.…
is het die de mens
de hoopvolle genade toebedeelt
Ik hoor jullie roepen naar mijn Naam
voel, ik ben aldoor met jullie begaan
laten we samen de schepping dragen
ik ben met jullie,
totdat we de eeuwigheid verstaan
GLORIA
als ik juich met verdorde takken
zwaaiend naar mijn Oorsprong
als gedwongen naar nog enig houvast
doch wegdrijvend…
961
Bezig met laden