Alle inzendingen over werpende

van eeuwen handel mensengroepen hoe zij wegtrekken windgedreven donker op wit naakte angst beelden werpend op voorpagina’s (voor één dag) zich mengend in het achtuur journaal.…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken als een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergankelijkheid.…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

ik had niet op moeten groeien niet volwassen willen worden, waar is het kind dat ik eens was stuiters en knikkerpot kaarten met sigarettenmerken bedeltjes werpend busje schrap, de laatste buut alles, vrij en nu ben ik gebonden, te groot geworden ik mis die step de luchtbanden sjezend om de hoek…

uitzicht op een nieuwe toekomst aanwezigen wat hoop doet geven hopelijk is 't verblijf hier voor hen maar voor een korte tijd al lijkt hun eigen tijdsbegrip door de oorlogsellende voorgoed verdwenen het gevoel en 't denken is enigszins beschadigd door bominslagen en 't gehuil van kogels de straalvliegtuigen in de lucht als bommen werpende…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

in een valse onweerszon schittert de monoliet zijn boodschap tegen donkere wolken magistraal torent hij hoog boven het stille land schaduw werpend op haar warme mystieke kant zij voedt de atmosferische energieën diep in het spanningsgebied van het reflecterend geestelijk verkeer zij zijn onthecht waren een eenheid op interstellair…

En buitentredend, dromensmoe, Vond ik het volk getooid, Werpend elkander bloemen toe, Doch ik heb niet gestrooid. Wanneer zal op mijn morgensprei het bloeien wit en rood, en schud ik, springende in de rei, De rozen uit mijn schoot?…

En buitentredend, dromensmoe, Vond ik het volk getooid, Werpend elkander bloemen toe, Doch ik heb niet gestrooid. Wanneer zal op mijn morgensprei het bloeien wit en rood, en schud ik, springende in de rei, De rozen uit mijn schoot?…

Jij brandt in mij magmaat rond mijn kern Heet als vers gestampte Madame Janet in zonnezoet verpakt geplukt met jouw vingers vlammen werpend in mijn mond rasp jij in mij de woorden los Deze wonde schrijnt schurende pijn verbonden met jou zijn, jou buiten in mijn binnen, weerhaakt laat niet los, koestert zich onder de harde rand maakt…

Ze zullen komen, uit alle hoeken en uit alle gaten, zich werpend op hun prooi. Vernederd, monddood, geketend in een kooi, van God en iedereen verlaten. Dan volgt de slag waarmee hoofd en romp worden gescheiden. De kop rolt nog wat, de ziel reeds dit bestaan verlaten. .............…

omvangrijk het lavendel rond dat na de overdaad aan licht als nabeeld in blikveld verschijnt belemmert het zicht op gewicht- loze lichamen zwevend in de lege regels van een geschilderd gedicht een korte rustpoos op een bankje onder de schaduwen werpende eik vergroot waar ik een wildweg loop de kans om een doel te bereiken even de spreeuw…

Ik heb haar lief, die grazige eenzaamheid, Waar ik de zachte hartslag van de tijd Nog kalmer dan het eigen bloed voel kloppen, En, schaduw werpend langs de heuveltoppen, Gods zegen in een wolk mij tegenglijdt.…