herfst
onbewogen staan
de bomen
als skeletten
hun takken
als een smeken
hemelhoog gericht
zonder schaduw
werpend op
het naakte
verstilde land
waar de lucht
van dode wintersloten
ons beroert
als wij
de grijsheid
weerspiegeld zien
in een
zwarte omlijsting
van vergankelijkheid.
Geplaatst in de categorie: jaargetijden