Alle inzendingen over wet humor verkeer

onmerkbaar speelt humor in lach en ogen zijn eigen spel twinkels in opslag sluiten in volle verbazing de lach in ontspanning van woorden die elkaar weten hun komaf nooit zijn vergeten om het leven wat dragelijker te maken het te laten smaken naar meer door nog een keer toe te tasten speelsheid die nog defileert in het…

wil jij zeker nu nog niets weten op school vind jij een eigen weg zoals ook met het vele huiswerk dat jij met zin of tegenzin maakt met prachtige cijfers als resultaat elke keer dat wij jou mogen zien vul jij ons hart met volle vreugde omdat jij nu vaker dan voorheen zelf ook weet wat jij kunt en wilt jij bent als kerel vol met humor…

Het verkeer raast eromheen en ik zie hoe hij zijn ogen uitpuilt, hij staat als verdoofd. Moeizaam zoek ik mijn weg, niemand heeft er oog voor. Ik neem zijn hand, terwijl ik het verkeer stilleg, hij zegt, ik weet niet waar ik thuis hoor. Ik denk hetzelfde maar hou mij stil, kom we gaan ff op het bankje.…

nu kan ik het natuurlijk ook op de vrouw af aan jou vragen en weet ik dat jij zal zeggen: om de humor die je niet meer bezit maar hier kun je toch ook om lachen?…

een god zonder humor is als een duivel fanaten die haten zijn duivelsgebroed -een zwarte dag voor woord en beeld-…

Humor en lachen is mams aangeboren Regina is een schat wat wil je wat ze weet het ook nog goed te brengen hamert op haar dochter om eens lekker af te vallen kocht een vlot vermagerblad om haar uit de kluit gewassen voluptueuze zit gedeelte flink eens aan te strengen mams komt op een lumineus idee: ‘wat ik jou zegge dat is waar…

Een Amerikaanse professor stopte in zijn cursus wat humor. Toen niemand snapte dat hij wat grapte gaf hij een smiley als indicator.…

Hoop is ernstiger dan ik zelf ooit had bedacht zo vlak bij humor hoop is ook veel meer dan vrolijk optimisme het houdt mij staande…

Het verkeer stokte chaos op de rotonde dagelijks infarct…

een bijzondere glimlach sprankelende ogen een warm hart op zomaar een zondag een open gesprek goed stel hersenen en aan humor zeker geen gebrek op zoek naar die klik vele mensen tegengekomen gesproken en ontmoet maar nog niet zo één als ik 'k zou je graag beter leren kennen je stem willen horen en wie weet...…

De prikkels worden mij teveel Emotie's vliegen naar mijn keel Ik kan de vele indrukken niet meer verwerken Dat laat mijn zenuwstelsel mij dan ook zeer goed merken Het eist nu zijn hoognodige rust Ik ben mij daar dan ook zeer van bewust Als ik verkeer in deze staat En weet dat dit niet zomaar over gaat Er zware hersenmist ontstaat Ik me haast…

zie ik uw zwarte humor in het is de basis voor een nieuw begin Zorgt u er voor dat de rest van de mensheid dat ook inziet?…

maar niemand weet dat soms zit ik op de fiets op weg naar werk of de winkel en afvraag mezelf al dat verkeer om mij heen gaan jullie ook dezelfde kant op of ben ik de enige die vandaag een boodschap heeft keer ik terug op schreden, platgetreden fietspaden schappen leeggekocht keukenkasten gevuld voorraad verraadt mijn angst tekort…

we zullen Driek van Wissen écht niet wissen zijn snelsonnettenwerk: fantastisch mooi hij was geen god, al deed men wel ’n gooi zijn reputatie leidt tot kissebissen . de regels van het snelsonnet zijn streng dus maak ik soms opzettelijk een kreng…

Dus haal me terug, want ik wil niet verloren, eenzaam en in mezelf verkeren, dus zoek mij en hou van mij?…

boven het verkeer hoor ik de jonge merel met grote moeite…

Is er nog humor in de politiek? Al wat men zegt wordt serieus genomen.…

Ik wil weten, wat je voor mij voelt, want mijn hart is nog lang niet afgekoeld. Als ik je zie word ik warm van binnen, ik wil echt graag iets met je beginnen Ik wil weten wat je voor mij voelt want ik wil weten wat je met die mooie blik bedoelt…

Waarheid geeft zich niet snel bloot verandert wat we dachten al te weten de wereld is zo wijds en groot het zoeken is vaak eindeloos verbeten Wat we nu begrijpen, gieten we in wetten gissingen verdiepen we in theorieën en we willen dingen naar onze hand zetten ze gaan verloren in kleine melodieën Besef op welke schaal we opereren (hoe lang…

de stilte draagt mij terug naar de woorden die ik in de nacht verzameld had nog voor ik aan het sterven dacht toen vogels nog niet schreeuwden dromen speels bewogen en kinderen rode appels uit stoffige bomen toverden ik ging aan mijn huis voorbij zag mijn moeder door het raam en het glas dat ik had verbrijzeld met mijn kleine vuisten…

ik liet mijn vinger glijden over de wind toen jij me droeg over lichte trillingen van verdorrend hout door herfst getooid legde jij mijn hoofd tegen je schouder bedekte mijn haren met de kom van je hand ik vertelde je over lage wolken en over mijn dwalende blik naar een kale tuin in het gedempte licht zoende jij mijn ogen…

weet je nog dat we met lege magen maar vol passie de liefde bedreven dagen naadloos in nachten overgingen tijd passeerde ongemerkt weet je nog... urenlang luisteren naar elkaar met jouw hoofd rustend op mijn borst vingers die spelen op plekjes waar je eerder slechts van dromen dorst weet je nog...…

Dus ik sluit mijn ogen, het wordt zwart om me heen, ik wacht rustig af, ik weet het toch al, straks ben ik weer alleen, maar ik kan in ieder geval zeggen, dat ik al wist, dat vandaag de dag zou zijn...…

Weet je nog, dat jij me zei, zittend aan het water, waarin het zonlicht doofde, dat we later, heel veel later, voor altijd samen zouden zijn, en dat je mij dit beloofde En niemand zou van me houden, zoals jij dat kon, en niets zou je weerhouden, want de wind verjaagt de storm, weet je nog...…

Weet je nog jij en ik in de regen, de wind vertelde hand in hand wat wij speels verzwegen we sloten de wereld af elke voetstap verafgelegen weet je nog jij en ik tussen slapen en ontwaken, we schuilden in elkaar, een bron van tedere liefdesdaden we ontvouwden onze stem duizend woorden achterlatend weet je nog in de hoek van…

Zou hij weten, dat wanneer ik wakker word, hem nog altijd mis Zou hij weten, dat hij nog altijd, in gedachte bij me is Zou hij weten, zou hij weten hoe ik me voel.........…

stamp ik door mijn stappen happen zand zelfs de scherpste schelp ram ik pijnloos aan de kant Het diepe verlangen naar het eindige trekt ontsluit het zilte zeepad laat voeten bodemloos Tranen ebben niet weg stromen als een vloedgolf langs het zoutste deel van mijn leven Jij wenkt en ik zak weg in een diepe golf van het niet meer weten…

Iemand van zo lang geleden dat ik niet eens meer weet hoe het was om haar in m’n armen te hebben? Is m’n angst groter nu er niemand is die in m’n armen ligt? Nee, dat zou direct de benen onder je wegslaan. Nu ziet men je slechts langzaam in elkaar zakken door een gestaag toenemend gewicht, dat toch niet verandert.…

weten dat het bijna voorbij is een ander perspectief onvoltooid achterlaten dat leven een nieuwe einder eindigheid is afscheid nemen en verder gaan over de drempel van het onbekende waarover niemand iets weet blind binnengaan een éénrichtingsweg naar het ongewisse…

En toch weet jij meer dan ik. Ik kan wat jij niet kan. Ik doe wat jij niet doet. Ik denk wat jij niet denkt. En toch weet jij meer dan ik. Want jij, jij kent mij.…