Het weten
de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht
toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden
ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten
voor haar, lagen de scherven
nog steeds op het gras in
de achtertuin van het
machteloze krijsen
waar ik mijn kinderstem
in zwarte putten heb begraven
heel diep in de schachten
van de steenkoolmijnen
de stilte heeft me verder gedragen
Geplaatst in de categorie: psychologie
Ik vind het erg mooi en pakkend.
Ooit wordt die stilte doorbroken. Jij doet het in je verzen.