Alle inzendingen over wimpers

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

Mijn vrouw is echt mijn vrouw niet meer Met groen haar,valse wimpers, implantaten Haar nieuwe look brengt me in alle staten En steeds belooft ze:dit is de laatste keer Men zegt dat ik mijn vrouw te zeer verwen Waardoor ik haar nog nauwelijks herken…

De avond draagt het licht al naar de nacht wanneer ik aan het water zit en wacht - zoals een oude reiger die van vluchten moe zijn vleugels niet meer wil ontvouwen- tot verloren leven mij als een schim verlaat en in de ochtend dauw stil op mijn wimpers rust…

Verstilde tijd ligt als een regendruppel op je huid trillende wimpers proeven van de hemel de zee is vrij ik streel het lange strand leg je dromen te ruste kus de lippen van de wind het licht leg ik in de handen van morgen.…

Het slapen bezig horen in het water, de struiken zien door wimpers van de nacht, naar konijnen tussen bomen staren. Zij kijken met hun rode oog mij aan. Het onbegrijpelijke slapen door de slaap heen overwogen op gevaar. ------------------------------------- Uit: ' Verzameld werk', 1993.…

Het slapen bezig horen in het water, de struiken zien door wimpers van de nacht, naar konijnen tussen bomen staren. Zij kijken met hun rode oog mij aan. Het onbegrijpelijke slapen door de slaap heen overwogen op gevaar. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1993.…

op wimper helder is de morgen, de morgen is de bruid…

En nu zal dat gezicht altijd blijven, eeuwen door regendruppels gegeseld, eentje rolt van een wimper naar de mond op een leeg plein, in een ongenoemde stad.…

en het tuinhek kraakt het kraakt tevreden alsof hij wist dat ik jou onder kersenbloesems of over pasgewassen kleren niet meer liefhad ik schrijf hennacirkels op je perkamenten huid blaas de zandkorrels van jouw wimpers toen zuchtte je diep en schoof de gele vlinderring om mijn vinger…

ik, de dichter deel met u de verveling door enkele minuten heen volg mij in het trage ademen der seconden vier de oogleden ze zijn door loomheid te zwaar bevonden maak de wimpers tot één horizon waar licht verstilt en de dag zich aan donkerte vertilt…

Een sneeuwvlok op een wimper, twee dan glimmende ogen omhoog in verwondering. Praten is niet mogelijk, maar wat kan worden gezegd, In de stilte van het vallen tegen het licht van de lamp. God’s schoonheid is heel dichtbij, doch verder dan het gevoel dit te delen met je half jaar oude kind…

Door mijn wimpers volg ik de druppel Verlost vanuit je overvolle navel Glijdt zij weifelend zigzaggend omlaag Over de deinende vlakte met trillend dons Aangekomen bij de heuvel van Venus Aarzelt zij even om dan samen te smelten In de nog altijd vragende vallei der liefde…

Gouden geruchten gaan uit uw ogen; 'k hoor het breken van uw hart en uw polsslag diep-bewogen door de smart; de avond huivert wijl het kil is; aan uw wimper beeft een traan; Och, hoe de avond zwijgt en stil is en vol maan.…

zachte druppels ontmoeten haar hoofd strelen haar wangetjes met gepaste eerbied verwonderde ogen bevochtigen de mijne in een opslag van herkenning onvoorwaardelijke liefde een rituele besprenkeling gekoesterd in liefdevolle armen laat haar wimpers dalen met een glans van vertrouwen…

Indommelen op JOUW wimpers om eindeloos te dromen... ...EEN EEUWIGHEID LANG.…

zie in de regen je lach tussen de druppels schuilen ze licht op in het vlagen van de wind je gezicht is nat maar onder het dak van je wimpers glanzen je ogen we zingen in het zachte ruisen ons liefdeslied waar refreinen na regen altijd de zon laten schijnen…

daarom liggen in nachten plots gevoelens in het licht en ongeveer totaal verliefd begaat een deel van mij misbruik aan het verleden zoals bijvoorbeeld: wimpers stelen wensen delen zelfs eentje die er in mijn hart gevallen is wie zou ik zijn als wat niet was meer waar dan ogen sluiten voor de nacht.…

Duizend duizelkussen tuimelen omarmen sluit knelgespand perst lenden blikken trillen wimpers sluitstenen hangen brand verlangen geluiden fluiten huid suist sellen wereldvreemde werelden zoengloed hong goed dood over lijven…

je slaapt in mijn hand te groot om je te nestelen je benen schommelen door mijn adem rust komt zacht als het kijken naar wimpers, moe vlij ik me onder je ooglid morgen lig je in mijn huidplooi zo telkens, zo genegen tot wij de tijd wakker kussen. jaren heen en weer.…

Slaap krult haar wimpers haar oogleden zwaar ze gaat naar bed vlijt zich in morpheus' armen vergeten is haar eenzaamheid als de nacht haar wegdraagt dromerig…..loom….sluit ze haar ogen de maan waakt met een gouden glimlach de wind fluistert 'slaap zacht' kleurt haar dromen…

Je raakte me aan even maar ik voelde hoe de winter van mijn wangen vloeide kijk, zei jij en wees verrukt een bonte vlinder aan jouw glimlach was een regenboog je wimpers dartelende vleugels in het blauw blijf, riep ik je schaduw na tot jij verdween en ik opnieuw de lente zocht…

nooit breekt regen de aanstekelijke lach op je natte gezicht onder de wimpers glanzen je ogen het plezier van de dag haren slierten vol dalende druppels over de kraag van je jas stapt pardoes in een plas waarvan de lachende rimpeling op je gezicht regen ziet…

Vanochtend werd ik wakker met een zeekoe die vol pret haar zwarte valse wimpers met een grijns had opgezet Ze kroop wat op mijn kussen toen ik niet had opgelet en dronk mijn laatste biertje met vier boeren tot en met Ik schreeuwde -je bent dronken !…

Bladeren van alle getijden, op drift door tijdloos glas van wederhoor of flessenhals, hebben in weerwil van de dag de ogen met wimpers gesloten, anders zouden zij zijn als lankmoedige waarheden, verward in uren die slaan als zogende zweepslagen aan eiken, wijkend voor de wind om te prediken zonder zelfs maar kort te versagen.…

Wit staarde voor zich uit of was het toch zwart hoe kleurrijk bleek het palet daadwerkelijk toen zij haar vriendelijke oogleden verder opensperde dan tussen haar wimpers door te gluren wat haar inmiddels gewoon was zweeg stilte langzaam aan haar voorbij had zij dan niet genoeg wonderen gebaard toch bleef leegte steken het waarom immer…

toch gloort een blauwe weide schuurt een lichtzon tegen wimpers aan verdrinkt een voorland in zwevend water langs opwaartse krullen in een soort van hemel ruimen paarse verten rond open ogen zo ontvankelijk voor een kleine hommage groots tegelijk en wijzen wolken de weg?…

voor Inez Mijn ogen zijn gemaakt Van zon en van maan Mijn wimpers Van vleugels van dons Mijn oren van afstand Mijn mond van valleien Mijn ledematen zijn Van donder en donker Van akkers hout en rivieren Zijn alle andere delen Die ik amper ken Maar op gelijke voet leven met elkaar. --------------------------- uit: 'Som van tijd'…

de zon schijnt op zijn haren zijn ogen zijn verborgen achter lange bruine wimpers toch ziet hij mij, hij ziet mijn zorgen want hij zocht mij en hij vond mij hij ziet wat ik ben, nu wel… en dan lach ik en dan raakt hij mijn hand; het is ons spel…

glurend door mijn wimpers zie ik je gevat in blauw oogverblindend uitwaaierend naar wat je maar kunt raken door jou laat ik me verleiden al het stof te laten dwarrelen zodat je vrij kunt spelen kleuren waar je wilt om licht te verdonkeren sluit ik de luiken en in totale overgave ontvang ik je op mijn huid…

Wimpers, langer dan die van Madonna. Op zijn kop een kapstokje in crème velours. Wat zou hij bedoelen met zijn blafjes? Vast iets heel mooie - giraffenpoëzie. Ik sta te laag om hem zelfs maar te aaien. Hij is te chic voor dat soort kindergrapjes. --------------------------- uit: 'Roze zoenen', 2002.…