Alle inzendingen over zeventig voorbij

Dat is voorgoed voorbij gegaan leef het leven wat je wordt gegeven…

blijf weg probeer niet dichterbij te komen en door te dringen in mijn geest ik heb voor mezelf gekozen dat moet zo blijven want wat geweest is is geweest…

Mijn man heeft niets met andere vrouwen dat maakt mij wel een beetje blij Maar kom ik hem tegen op de fiets rijdt hij ook mij gewoon voorbij…

Je liet mij vallen of het herfst was -als een blad aan de boom draaide je je om- maar het werd lente, dat ik je nachtmerrie in mijn armen droeg. Geen einde, niets dan dromen van vergeelde vingers langs beslagen spiegels waarin ik, ziende blind, de adem van het verleden wilde uitwissen met de zee in Zandvoort, terwijl de wind jouw…

Als passerende schepen in de nacht, zwaaide ik je bij daglicht voorgoed uit.…

De storm is voorbij op de grond ligt een vlinder de vleugels gescheurd.…

Het is gedaan, het is voorbij, het is over het is niet meer, het is tijd nu voor verdriet het is tijd om, terwijl je ‘t nooit meer ziet, toe te laten dat de dood overwon, want: het is gedaan rust zacht!…

na vanmorgen is het voorbij, reken maar. Susan staat altijd voor iedereen klaar. Maar vraagt zich af: "Is dat ook weleens andersom". Na vanmorgen is het voorbij. Men gedroeg zich doofstom. Het ergste wat Susan kan overkomen. Is dat men helemaal niets meer zegt. Maar na vanmorgen is het voorbij.…

Ik kon beter eten, Ik kon beter slapen, Ik kon beter denken, Maar dat is nu voorbij Omdat jij zei: Je bent beter af zonder mij.…

Gordijnen gesloten een buurvrouw wenkt: vannacht en nog zo jong. Gesprek valt stil: er valt niets meer te zeggen. Morgen zwartomrand lees ik dan hoe nu het afscheid verder gaat.…

op een dag ben je er niet meer bij, een zekere verandering verplaatst de toekomst je deed mee je doet er niet meer toe, met een beetje mazzel dementeer je nog enige tijd onbewust van wat eens was…

Heel ver weg Maar o zo dichtbij Even dichtbij als de adem die mijn longen vult Is het echt voorbij? Wanneer ik mijn hand uitsteek, voel ik je Als ik dan mijn ogen open, ben je weg Even dichtbij als mijn oogwit naar dat donkerbruine Is het echt voorbij?…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…

Wrok noch compassie ervoer zij terwijl hij voorbij werd gebeend.…

Hij komt als een wervelwind, stormt en neemt in, in een zucht is het voorbij dan is er weer een ster aan het firmament en is een leven op aarde, voorgoed voorbij…

Mijn hart doet pijn te weten dat jij die zware strijd moet ondergaan "alleen" over de drempel van ons bestaan Wij moeten je laten gaan je wil het niet, maar het is gedaan het is voorbij zo jong bij ons vandaan Wij moeten afscheid van jou nemen niet van wie je was en wat je deed altijd zullen we aan je denken in ons lief en leed De…

Is het afgelopen? Is het hoofdstuk definitief afgesloten? Je zou het denken en er geen aandacht meer aan schenken. Ik zou willen dat het waar is, of heb ik het weer mis? Het is een oever zonder rand. Er is geen einde en ook geen begin. Het is vuur zonder brand. Het is een gezicht zonder kind. De houvasten zijn weg, net als een fiets die…

Voorbij gegaan, 5 getrouwe jaren vol kussen en gegrom Voorbij geblazen, 60 woelige maanden wolken in de grote wind Voorbij gevlogen, 1826 veelkleurige dagen vogels op weg naar huis…

Ik heb je goed gekend het geeft me geheel geen spijt ik mocht je graag ook ik wilde jou niet kwijt Zwaar waren de jaren voor je gezin, maar vooral voor jou je vrouw en je gezin moet je nu loslaten zij waar je zielsveel van hou Jarenlang vechten tegen een ziekte zo gemeen uiteindelijk geen kans toen de kracht uit je lijf verdween Ik ben dankbaar jou…

vertel me alles van heuvels in de verte mieren in rijtjes vertel me over die ene bloem in het zand de leeuw in de wolk vertel me alles voorbij mijn blinde ogen ik je kan horen voorbij…

je bent gehavend je ademt niet meer onder het witte laken een strakke zee die je ondersneeuwde je valt samen met het zwarte landschap dat je leven onder lemen lagen smoort om het later glad te strijken onder het wolkenfront stromen waterlanders over gekneusde bloemen binnen de stortregen van woede en tranen op papier…

de schaduw van de rand van de hoed viel op zijn gezicht voorbij gelijk en ongelijk droeg hij zijn gekneusde ziel op vleugels naar het open veld voorbij papier en lawaai wist hij dat de gewatteerde handschoenen zijn val niet konden breken hij keek in de verte alles werd hem duidelijk…

aardig nee En ook gewoon niet langer lief Kwam te dichtbij naar jouw idee Voel mij nu een verscheurde brief We hadden wel een hele tijd Een sterke hartsvriendinnenband Na veertig jaar toegankelijkheid Ben ik door schaamte overmand Ging door de grond nadat je koos Voor afstand en een nieuw contact Gebroken ben ik, sprakeloos Het is voorbij…

Je ziet al hoe ze zeventig zal zijn, haar kamer in Avondrood piekfijn en hoe ze tijd nooit zal verdromen. Ze wacht op de bus met een strippenkaart en kijkt naar een hond die kwispelstaart. Even lijkt er licht in haar te stromen. ------------------------------------------ uit: 'Al wat winter is en waar', 2001.…

hij praat niet over vroeger vroeger is immers al zo lang dood op bleke lippen liggen gedane zaken wat ooit was, zal nooit meer zo zijn maar in gebroken ogen snijden scherven door een kapotgeschoten levenslijn nee, hij praat niet over vroeger zwijgen doet ie, als het massagraf met alles wat hem dierbaar was al bijna zeventig jaar…

ik deed vandaag de oorlog aan het kind in hem krijste hoor toch, zie in mijn ogen het schokte me, werd meegezogen mijn gevoel eiste, kon niet anders even met zijn tranen mee te gaan de bommen vielen voor mijn ogen hij was zeventig jaar terug twee meter van mij af levenslange straf door de mens bedrogen…

de tijd die in herinneringen uitdijt afbuigt het karmozijn dat aanhoudt dwingt suist van eb naar vloed eb-vloed eb-vloed zestig, zeventig keer per minuut in ieder tij de vraag naar jou de echo die nou eenmaal echoën moet zelfs als een antwoord uitblijft…

Zie, ik sta als een trillende snaar voor u Raak mij aan, kalmeer mijn beven. Bent u mijn god, ben ik uw schepsel Of ben ik de vrouw voor haar man De dichter voor zijn lezer? Is dit de bestemming, het doel van mijn zingen? Wij groeien apart samen in bewustzijn.…

Vannacht kwam je na lang wachten naar me toe en je mond raakte de mijne. Je zei: ik ben terug, stofzilver stijgend In de lucht. Wat strooit dit uit? Dansend in brede vlagen. Was je daar ook? De hemel werd vol fakkels, maar langzaam Verdween je licht, sneller dan een komeet Boven de ijskoude bergen. Je blijft Mijn verlangen voeden, zo lang…

het geluid vervoert naar de jaren zeventig van enige eeuw hij vaart onderweg als bedelaar naar ierland verdrinkt in solway lag in een zeeslag gestorven tegen de zweden met zijn blauwe bloed der lahme von k?ln koning van austracië ergens in de pijp en jaren twintig uit charleston en lyon moeten nog komen…