Alle inzendingen, jaar 2004, week 20

Lijntjes zo onbezorgd getrokken fijntjes als spinrag zweeft de verovering al boven het naakte papier dat geschrokken zich bloot geeft aan de komende betovering Haar hand vult het wit met een blijheid van het jonge veulen dat voor het eerst met zijn benen door het lentegras zwiert Met iedere streek maakt zij onderscheid tussen losgebroken…

Wát een erfenis, laat ze na, Mary is niet meer... Verdrietig zijn is op gepáste wijze toegestaan, want haar kennende, zal de show in 't hiernamaals, zéker verder gaan!…

Geboren onder de zon gaf jij mij de mooiste roos, ik bloeide zo uitbundig dat ik mijn twijfels overwon Slapend onder de nacht begreep ik het geurend beminnen, ik verdronk zo in jouw armen dat ik droomde diep van binnen Ontwakend onder de maan kwamen de sterren los van de hemel, jij dronk zo van mijn huid dat ik danste door jouw naam…

Ook dit jaar hebben wij genoten van een weekend samen praten, lachen, grienen, grappen van beslommeringen vrij even niet op de bank zitten zappen. Wandelen langs de kust op terrasjes de dorst gelest museum Broeker Veiling bezocht lekker uit eten is een must in boetiekjes kleren gekocht. Het was gezellig, dit tiende jaar ondanks gemis…

Met mijn luchtig schip van Resten en afval van gisteren Overschrijd ik grenzen Hou gedreven halt bij Gedenkwaardige kastelen Ik neem haar bij de mouw en Wijs haar de kunstige taferelen Maar in mijn nonchalant ongeduld Prikkel ik haar aanstellerige achterdocht ‘Je bent een halve minnaar’, zegt ze Terwijl ze mij in de haren strijkt.…

in alle wolken zie ik hemel kiert de kans op wat geluk zon weet dat ik om wat liefde bedel mijn optimisme kan gewoon niet stuk je pakt me in met warme woorden geeft me een deken tegen kou maar onze adem zal bevriezen in het slapen zonder man of vrouw ik streel je huid, de buitenkant van binnen, je kijkt me aan voelt passie in je zinnen…

Nakende dageraad met jou in mijn armen 'n Behaaglijk, lekker en aangenaam gevoel Mijn mond, mijn handen, mijn alles wil jou hebben Momenteel laat jouw wereld fysiek niets toe Daar jouw land schoonheid kent, maar ook ellende Beslommeringen, verdriet, maar ook grote vreugde Jij slaapt jouw verdriet weg en droomt van de passie Die het naakte…

Wanneer ik zeg: “De soep is wat te zout” ontsteekt zij in een storm van onbehagen en ook moet ik het zeer beslist niet wagen te reppen van te heet of juist te koud. Zij reageert alsof ze werd geslagen en ik krijg bars en bitter toegesnauwd dat ik mijn grote mond maar beter houd en niet zoveel moet zeveren en zagen. Vaak is het slikken,…

De wetenschap beweert van impotentie dat dat meestal ‘t gevolg van faalangst is, fysiek is er dus echt niets met u mis, wél psychisch; u begrijpt de consequentie: Wanneer de oorzaak zit tussen uw oren dan helpt ook een placebo naar behoren.…

Toch wens ik ons samen aan de afwas, een gebroken kop waarom we lachten kan misschien lijmen wat eens was, anders koop ik wel nieuwe huisraad, een mens kan niet blijven wachten, de vaatdoek hang ik aan de draad en onze scherven raap ik samen, ondertussen open jij de ramen.…

Twee werelden die elkaar ontmoeten samensmeltend in een eerste gesprek ogen die elkaar lieflijk begroeten voor liefde is geen plaatsgebrek Prachtige woorden komen samen in zinnen die elkaar spontaan strelen weg is de angst om je te schamen heerlijke oplettende lichaamsdelen Stemmen die praten over verlangen weerkaatsen een warm visioen…

fluisterende dromen het einde verwacht leg een wens in jouw tranen gehuild door de nacht laat de wereld horen dat een liefde zo zacht jouw verborgen verdriet omklemt in haar hart en zacht wil omsluiten tot de schaduw breekt waar jouw dromengefluister de stilte verwacht…

Mijn vader in de weide sprak twee talen Hij brak het ijs voor de avond viel Voor de zwaluwen vertrokken naar het zuiden Ik kon niet over de schutting heen kijken Goed vergelijken met kwaad De littekens heelden niet, de tijd verzuimde zijn plicht Zomers gleden voorbij, bar en willoos Als paarden drachtig van een hete wind Nu draag ik zonder…

Mijn klotsend gemoed Lukt het niet Te klimmen over de horizon En vat te krijgen Op het woordenboek van Deze geërfde ziekte. De zoutige substanties Botsen met de zuiverheid van Gewoontes en tradities, Laten mij geen keus. Heil meen ik te zoeken In je onbewogen blik, Spreek ik moedwillig aan De fiere achterkant van je keel Hoop op een…

Twee wespen uit 't Groningse Haren die wilden eens samen gaan paren maar wie steekt nu wie da's wat ik niet zie en wie van de twee zal straks baren ?…

Het zal je maar gebeuren, Getroffen door rassenhaat. Je sluit je ogen en denkt, dat de wereld vergaat. Je kunt je ogen sluiten, dat de wereld niet voor je bestaat. Maar wat doet je dan besluiten, als je deze maatschappij aanvaardt? Een pak op m'n sodemieter, het helpt allemaal geen reet. Wat denk je dat ik moet worden? Toch niet zo'…

Soms zien haar ogen hetzelfde als hij een huis op het platteland met een tuin eromheen. Een man die uien snijdt voor het eten, een vrouw die tussendoor nog even haar moeder belt. Dan horen haar oren hetzelfde als hij muziek van Chopin en Bach. Kinderstemmen die ruzie-achtig klinken stenen die kletteren als hagelstenen op de dakpannen van…

Van zaadje tot windvanger in koolzuurgassige luchten vanaf het maaiveld de lucht in vluchten.…

De reiziger staat stil Zijn blik overwelft de gehate vlakte Hij wikt de taal van zijn geheugen Het lied des vaderlands De reiziger leeft in gemeenschap Met auto, bus en trein Groet de nederige passanten En de bloemen aan het venster De reiziger is een held gelijk Loopt gezwind over het water Peilt de weemoed van de vissen En de achterdocht…

Een baron en een graaf hadden ruzie bij 'n zakenlunch over een fusie. "Ik noem ons bedrijf liever 'Kom aan m'n lijf' " zei de ene "zoals ik het nú zie". De baron kon de graaf overreden: het werd "Voor opstandige leden". " 'k Ben seksbaron," zei de baron, "dan ben jij pornograaf" en toen sloten ze vrede. Hun keten van pornokastelen…

Met de kale vlakte vol kranen en kuilen in het hart van de stad heeft men grootse plannen. Het Paleis komt terug met zijn doden, hun dromen, verleden en toekomst, levensgroot en in kleur. Wat bleef van de oorlog: massieve uniformen op een oud bleek journaal- het vergeten verhaal van een verre historie die nooit is geweest.…

Nog steeds als ik jouw stem hoor maakt mijn hart een dwaze sprong want alles wat jij zegt houdt mij ontzettend jong. Jouw stem is wat anders geworden toch houdt het zijn lieve klank alles wat je mij hebt gegeven dat is waar ik je voor bedank. Je bent steeds blijven geloven in jezelf en ook in mij ons is altijd ons gebleven altijd samen…

Je bent al zo'n tijd Zo ver weg van mij De dag dat het gebeurde Voelt alsof het gisteren was Maar er zijn al 2 jaar voorbij Nog elke dag mis ik je En vraag ik me af Waar je toch bent Maar het blijft bij gissen Waar jij bent is mij onbekend Maar als ik 's avonds Naar de sterren kijk Ben je misschien helemaal niet Ver van mij…

blauwe pretoogjes betasten alles, iedereen jij boetseert de dingen één voor één dekseltje open dekseltje weer dicht drukken op het knopje geeft licht voelende vingertjes op verkenning beheren en beheersen door gewenning al weet je niet waarom en nog minder hoe je logica is nog krom maar dat doet er niet toe zelfs je wartaal…

Als de nacht zuchtzacht uit de aarde komt donkere leegte opstijgt uit koude klei het gezang mijner kind'ren verstomd denk dan nog eens aan mij Als de lente in jouw lichaam herleeft als vlijtige liesjes op een rij die jij gezwind en dartel water geeft denk dan nog eens aan mij Als de open haard gezelligheid dicteert het warme 'ons'-gevoel…

Daar waar aan de einder mijn landweg versmelt met de mengeling van blauw wit en veelkleurig zwart en in meedogenloze variaties het verhaal wordt verteld over het schijnbaar gewin van het zo geschonden hart Daar kiemen onzichtbaar voor het verbogen licht de trillenden handen van verloren gezichten bij iedere moeizame tred verheldert…

de pracht van lentedagen het wonder der natuur als groene bomen prijken in zonlicht temperatuur goudgeel de goudenregen de bomen in volle bloei hortensia's in kleuren en al het plantengroei 'k verbaas mij alle lentes wat dood leek leeft nu weer is weer gekomen tot nieuw leven dat doet de lente, keer op keer…

Ik zou willen roepen, schreeuwen, gillen Ik hou van je maar ik voel me leeg, zo leeg van binnen. Mijn handen beven, een krop in mijn keel Ik heb je nodig zin om me neer te leggen. ‘k Sluit mijn ogen, mijn gedachten rusten op tafel. Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in…

wij waren al toen tijd nog naar zijn kinderschoenen zocht heden met verleden vocht herinnering geen ruimte had en niemend iets vermoedde van een gangbaar pad we deelden met elkaar het bloeien van de bloemen vrijden zonder afscheidszoenen geschapen als een paar tot ik je uit het oog verloor ik wist en voelde je in het vliegen zonder spoor…

Klanken doorstoten gedachten als dolken Drommen samen op steen in huis van dichter. Dochter je zocht d´r zoeken zal je zaken doen Plensbuien doen daden doen wonderen Wondere daden als dadels zo zoet En boom groeit te berg de haren reizen mee naar buiten naar binnen Kriebels zoeken buiken de vlinder vliegt mee zonk af in bottenbodems…