Alle inzendingen, jaar 2007, week 26

Een liefde Zo ingewikkeld Uiteindelijk heeft 't Zichzelf ontwikkeld Het is anders En erg gevoelig voor mij Ik heb er niet voor gekozen Het hoort gewoon bij mij Geaccepteerd Heb ik 't inmiddels wel Is dit mijn lot Speelt 't met mij een spel? Een liefde Ingewikkeld maar mooi Toen jij in beeld kwam Werd ik niets anders…

lief, de tijd is voorbij, er zullen geen stemmen meer wonen in mijn hart geen vogels boven het koren geen lam in de wei en geen onrustig waaien in mijn oogopslag geen kraaienest in de mast mijn dag om naar je uit te kijken geen golven breken nu meer aan het strand van je naam geen schelpen als lege open handen liggen aan het strand van mijn…

voor jac van someren na jou zo rauw heel koud de rouw voel me zo ontheemd van mezelf vervreemd niets is hetzelfde ik ben niet dezelfde die jouw leven deelde nu voel ik die weelde van met jou te zijn gedachtes doen pijn zal verder gaan zal anders in ’t leven staan dan voor jou na jou voel ik nog steeds heel veel van jou…

op zondag bij het eerste kraaien van de haan kleef jij woorden op mijn mond met versleten zinnen, voortrazend op witte benen ik kruip tot aan mijn waarheid waar je me vastbindt samen met de doden die de stamboom verpletteren tegen mijn borsten en mij de ongenade laten dragen als een heldin met een opgelegde plicht…

dat water zacht is tenzij de val van te hoog als op ijs uiteenspat toevoeging van zout zachter maakt plonst, aanvoelt als gewalst staal uit het zuiden de lente groen blad aan harde bast en barse tak ontlokt verhoging van temperatuur het kader schept voor wat begint, stopt, weer gelooft en tot wind zich omplooit stof, takjes, snippers…

Het blauwe gif geeft inkt haar zijden gloed vloeibaar drenkt een schaduwvlek zich in immer geheelde taal brakend schuilen letters onder een volgende aanval gebukt vangt ze de laatste druppels op het scherm terwijl zij de paraplu zijdelings laat liggen leest zij nogmaals…

als ik niet meer leef maar nog wel bij je ben terwijl je me niet meer ziet noch hoor je mijn stem als ik in je dromen slechts in flarden verschijn proef dan uit deze woorden dat ik er ALTIJD zal zijn…

jij concert je muziek op papier preludeert uitbundig op a-vier dirigeert het zwart van inkt op maagdelijk wit dat eindelijk conceptie vindt ontsluit met onverwacht akkoord de symfonie van negen maanden woord de partus was een generaal pardon omdat het kind niet huilen kon je muziek wordt veel gelezen de melodie voegt warmte…

Het strakke katoenen gewelf Een hemelsblauw wonder Duizenden lijntjes lopen Van rechtsboven naar linksonder Haar tweegespan beweegt In het door ouderdom aangetaste Met hier en daar een kale plek In het verbleekte uitgewaste Spelonken onder het zitvlak Sierlijk openend met elke tred Witte strengen strekken zich als tralies Derrière achter…

Bewerk de aarde hoewel de mollen graven: wat toch is bezit?…

Ik wil het zo graag.. maar het gaat niet... Ik wil het zo graag.. maar ik kan het niet.. Ik wil het zo graag.. en het gaat me lukken.. Het gaat me lukken.. om de mensen te laten zien van wie ik hou.. te laten zien dat ik om ze geef.. te laten zien dat ik van ze hou.. het gaat me echt lukken.. echt waar..…

Ik weet niet of het wel zo’n goed idee is, zo’n prachtig doelwit in dit tijdsgewricht dat zoveel dichter bij de hemel ligt, wat voor een moslimterrorist een pré is. Reclame lijkt me ook bij voorbaat dwaas, daar je juist díe lui lokt met de term: opblaasbaar.…

Tranen zijn gelopen Woorden zijn gezegd Pijn is gevoeld Steken in je hart Dat machteloos gevoel Dat iemand in je bracht…

ze draagt haar sluier een mens onder de mensen en klaagt niet over het kruis dat anderen zo opzichtig torsen aan een gouden ketting om de onbedekte hals haar hennahanden bewegen in dezelfde nijver het gezin waar zou moeder genoemd de zorgen en liefde verdeelt in gelijke porties over allen zoals dat in gezinnen hoort haar tong valt soms…

drauw flieren druppels gestaag langs hemelstee tranen troebelen ‘t zicht wijl de blaren breidelen zacht zingt een zwaluw door de draaldauw heen versluiert zich zoekmistig achter zil’vren zonnezoden vroege vuurvliegjes vrijen in de schoot van de dageraad totdat hun vreugdevonken voldaan vervagen in de nevel…

Mocht ik ooit diep jouw hart kunnen raken, en al je tranen wissen, zou ik één traan bewaren, die delen we met z'n twee... En als ik even héél dicht bij je kon zijn, zo dicht, dat ik je ziel mocht zien, verzamelde ik ál jouw zorgen en nam ze met me mee... Geen man, geen macht kan jou van mij scheiden, mijn hart, mijn ziel, ze zijn…

Het jonge lentebriesje gaf onze relatie een gezicht Geen grasspriet kon vermoeden wat daarmee werd aangericht Het eerste voelen van je hand Het voorzichtige verkennen van je naam Opeens deed ik zoveel wat ik nooit eerder had gedaan Het oorspronkelijke ik en jij werd stilaan een verbond Smolt de meimaand in zijn gedaante een nieuw…

In de val gelokt Als een willoos beest Op weg naar de slacht Bestemd voor een offerfeest Het ging te snel aan me voorbij Ik zag iedereen vechten Incluis jij Terwijl ik voor anderen ging staan sloeg jij hen bij mij vandaan Las je niet het vuur in mijn ogen? Puur en alleen, opgebouwd onvermogen? Het was te laat voor jou om het te…

Als ik mijn ogen sluit dan zie ik jou dan hoor ik je voetstappen die langzaam vervagen de wind neemt ze met zich mee jouw sporen die gaan nooit verloren ze blijven de herinnering dragen.…

hij ziet niet in het donker zijn ogen terneergeslagen vragend in de verte in wanen van de nacht hij wilde haar beminnen met een aarzelende tast van besmuikte handen en bleke vingers nu dwaalt hij en doolt in vergetelheid zijn lot zieltoogt in miezerige kanalen wie zal zijn rit verder zetten en hem de blauwzoete dromen…

mijn gedachten weven zinnen op papier in een poging vast te leggen wat ontastbaar is zoals suikerspinnen smelten op mijn tong vóór ik weet hoe ze smaken zoals de vogels in het wild klapwiekend vluchten wanneer ik ze omzichtig benader zo óók essentie een vluchtige schaduw in het labyrint van mijn woorden…

Winnen kan alleen als je vertrouwt op jezelf dan komt alles goed…

in verwachting van het verlangen het lange wachten op de geboorte van de wens die de vader was van de gedachte van deze zwangerschap van het verlangen…

Uit het donkere moeras van de nacht ontwaakt een man hij laat zijn hond uit en probeert weer te slapen Een dag duurt het voordat de hond zijn baasje wakker likt Te laat voor werk stomme hond…

Berlijn Je bent soms net ik Berlijn Half in de steigers Lopend door mij zie je wegen die snijden en straten die omarmen Kille gebouwen, onbegrepen architectuur en pleinen die verwarmen De geschiedenis Daar zal het niet meer aan ontkomen Het hart blijft kloppen De rivier zal altijd blijven stromen…

Ik sta voor het blok Op de natte berkenbast trekt een mier een spoor…

Mijn leven is leeg als een tuin zonder bloemen en jij bent er niet Mijn gevoel is donker als een dag zonder licht en jij bent er niet Mijn verdriet is diep als een zee zonder bodem en jij bent er niet Mijn tranen stromen als een rivier zonder dal en jij bent er niet Mijn hart wordt meegenomen door de wind, want jij, mijn lief, bent er…

Alles werd anders die ene dag Als een nachtmerrie binnengeslopen toen hij even niet keek Met open ogen geslapen Zwarte beelden opgenomen geluiden bevroren tot negatief werd onwerkelijkheid waar Gebroken woorden zwierven zinloos door zijn hoofd kronkelden rond als slangen Ontregeld, gifspuwend venijnig werd de eens zo rappe tong het zwijgen…

Zo zat ik laatst geboeid te lezen, Over anti-, pro- en hypothese, En over a- en hypotheek en -chonder. De Nederlandse taal is toch een wonder. Het is een eu- om kippenvel van te krijgen, Om met eerbied dan nog maar te zwijgen, Van winterharde pro- en homofielen, En wat een mens kan be- op Allerzielen. Zo komt men van de regen in de drup…

Conil de la Frontera Schalulleke noemen wij hem het lelijke spaanse zwerfkatje 'een verschoppeling vol overlevingsdrift' die zijn kostje en wat genegenheid bij de passanten alhier tracht af te dwingen door voortdurend aanwezig te zijn... blij met elke vorm van aandacht 'een aai en een kruimel' zelfs een snauw accepteert het beestje…