Alle inzendingen, jaar 2017, week 30

Laat het er nooit van komen Nooit gebeuren Dat ik geen licht meer zie Op mijn pad Verdwaald ben in het duister Zonder kleuren Het zoeken meer dan zat Mijn bed blijft kleven Aan mijn rug Dag in, dag uit Hetzelfde blijkt Een lijf dat hapert Stram en stug Mijn energie niet verder rijkt Laat het niet komen Niet gebeuren Dat de toekomst…

Het leven was geen makkelijke tocht Zei ze en ik, ik heb het genoteerd Ze had haar les niet een twee drie geleerd Had lang naar liefde en respons gezocht Ze wist nog goed hoe of ze driftig vocht Als Don Quichot de waan had getrotseerd Het leven was geen makkelijke tocht Herhaaldelijk vloog Venus uit de bocht Ze had zich menigmaal daarbij bezeerd…

De toekomst, die loopt voor mij uit, ik hol erachteraan, maar telkens als ik bij haar kom is zij alweer vergaan. Die toekomst stapt ook naar mij toe, ze wandelt dichterbij, maar van zodra ze mij bereikt is zij helaas voorbij. Die toekomst zweeft ook boven mij, ze dwarrelt zachtjes neer, maar als ik haar dan vatten wil bestaat zij al niet…

er was iets met die ogen al hield je de knuffel ondersteboven ze keken je altijd aan heb geprobeerd weg te lopen maar hun blik ving mij voor ik de deur had gesloten ze hadden iets vragends in een verbazend waarom kom jij niet dichterbij speel met mij koester en kriebel met warme handen dan zie ik weer je blijdschap en lach…

Niks tikkie terug, maar hup de bal naar voren Niet stiekem trekken aan een paardenstaart De frêle enkels worden ook gespaard En geen kapsones; dribbel, pass en scoren! De vlag gaat uit voor gloednieuwe idolen Het vrouwenvoetbal heeft ons hart gestolen!…

Hoe sterk ben je wanneer je niet meer rouwt maar kunt vieren dat jouw dierbare geleefd heeft en voor altijd aanwezig is in jouw hart…

Geknield en omringd door kruisen volgen haar grijs bestofte vingers de groeven van de letters die zich gebeiteld zien in steen de namen spellend van zij die niet meer zijn, hier herenigd. De zwaartekracht van de tijd; uit de bodemloze zandloper vloeien de herinneringen weg de namen onder haar vingers de ruimte tussen de stenen en wie…

er is niets meer wat je nog langer hier houdt je deed me pijn wilde een vriend van mensen zijn beroemd en rijk worden van mijn kunsten mijn vuur heb jij gestolen in het nachtelijk uur waarin alleen de uil kon kijken toen de vogels lagen te slapen een zwaar vergrijp rijkdom en macht de verleidelijke rode steen afkomstig uit een barre rots…

wanneer toegewijd de liefde passioneel haar ontlading vindt is er plotseling een ster die straalt aan de hemel op zijn tenen sluipt hij om het beste wat hij kan geven geruisloos daar te planten waar hij zijn oorsprong vond de weg is lang en donker als zo stil de nacht waarin vriendelijk de maan lacht als wind zacht zijn snoetje blaast…

Weer een jaar tel je erbij en steeds meer jaren delen wij samen ons verleden om telkens weer, in het volgend heden met weemoed om te zien naar de jaren die vergleden...…

We gaan naar het zuiden op vakantie omdat daar de morgenstond uit een koe gemolken wordt, in het zuiden laaft het paard zich aan dichte mist, gaat de giervalk van hand tot hand, verhelen de vlinders zich in rupsen, steekt de tijd zich in het boerenland, heeft geluk zich in de aarde verstopt…

We worden misschien zachter doorheen de jaren, minder zeker van eigen gelijk. We worden misschien milder doorheen de jaren, barmhartiger en zonder oordeel. We worden misschien stiller doorheen de jaren, bewust van veel dwaze woorden. We worden misschien mooier doorheen de jaren omdat de kern vanbinnen gloeit. We worden misschien…

Aan verdrietig zaad ontsproten zijn deze woordelijke loten en ontvouwden droeve bloemen om gevoelens te benoemen. Letters als messen in een scherpe tekst kunnen ten diepste gewetens kwetsen, door ideologen tot waanzin behekst als voorgangers die gewetenloos zwetsen. Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden…

Ik breek elke avond het sterrenstof alsof het mogelijk is want wat je overhoudt is gewoon stof dat met een zuchtje wind op alle meubels springt alsof.…

in het oog met de dood zing ik zacht zacht zal ik zingen over dingen die pijn noch stof doen opwaaien zullen jij en ik mijmeren over al het zeldzame dat ons nadert tot op de huid ik fluister het verhaal van de parelmoervlinder die ruimte vindt in het ruige blauwgrasland die de bloemen en jou zachtjes beroert in het oog…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

Toe, laat je niet vangen vlindertje op de vrije vlucht. Verberg je niet voor de onzekerheden; of de kwaadaardigheid die soms op het leven rust. Laat je behagen om je kleuren. Blijf om de tegenslagen niet treuren. Kleurrijk is iedere zomermorgen in vrijheid die langzaam opkomt onder een gouden zon. Ook jouw leven zit soms tegen. Iedere windzucht…

(voor Chester Charles Bennington) 'We all have wings, but some of us don't know why' Michael Hutchenge Als kind ben je seksueel misbruikt, een vriend van je vader verwoestte jou, waardoor jouw ziel werd gefnuikt en je continu krijste in de ijskou. Verder hebben veel van jouw kameraden op jonge leeftijd suïcide gepleegd, je voelde je…

Met machtsvertoon kon je domineren zelfs een samenspel maakte jou niet klein na dat onbeweeglijk beeld in de greppel kon je nu euforisch als winnares aan de top zijn. Chauvinistisch zag ik jou al op het podium maar met de kennis is nu jouw prestatie bizar. Jouw verhaal in interviews zegt mij al genoeg Marseille was mijn bonus maar…

ik heb mijn droomwinkeltje gesloten alle snuisterijen weggehaald van de kleine toonbank vol tovers heb ik met veel moeite afstand gedaan de chique balie met gebakken lucht nam al nooit een grote vlucht glimmers en glanzers waren niet aan te slepen maar werden ook snel weer vergeten een paar kleine knuffels waren mijn stille vennoten…

De SGP zoekt steun in ’t buitenland Het eigen land kletst over mensenrechten maar laat zich door de liberalen knechten Die nemen vaak het recht in eigen hand om ’t leven te voltooien dat God gaf Ze maken hier de mensen zomaar af!…