Alle inzendingen, jaar 2007, week 36

verslagen coupeer ik ze bewerk de scherpe punten met mijn botte mes laat me niet langer misleiden door de zoete geur van beloften in de knop een doornenkroon verliest zijn kracht als er geen wil is om te snoeien ik laat de steel weer dragend zijn wat overblijft is rozenhout en toch ook een vleugje pijn…

kom laat me nog eenmaal bewegen onder boomtakken van licht en woorden van water uit golven ontstaan zoals het kind, in bloemen gehuld en blauwe zee in zijn ziel omsloten kom laat me nog eenmaal opgaan als bladeren in de wind, je vochtige mond en wat de maan heeft geschreven ik denk aan vroeger, de vogels onsterflijk voor later…

hoe jij mij tussen eerste en laatste letter streelt als ik jouw troetelnaam prevel en nadien luister hoe het zwijgen is als jij rond, zo zacht in al weerklinkt, die zo de stilte tovert van mijn lippen hoe ik nadien als ik in jou aan het water waar ik me verlies, op deze brede oever kringen in het riet kauw hoe ik mijmer, alsmaar onveranderd…

'k Ben als een land dat strekt in middagzon Onmeetbaar liggende akkers en deining Van woud en duin, tot waar de horizon Vergaat in 't licht van eigen verreining. En 't evenwicht der wereld koelt de gloed Van mijn verzwarend vlees en broeiend bloed Tot eindloos aardrust en deining Van krachten die geen mensenhand overwon. In stralenspel leeft…

mag ik je raken nog even bij je slapen als je wakker wordt ik ken het nachtenwaken de ogen dicht voor al het donkere licht geen mens om even aan te gapen ja ik als ik je nu mag raken het witte van je ogen zien en in samen fluisteren gaan we de spoken weer verjagen zacht sluimer je de spanningen voorbij ik telde schaapjes maar…

Eigenlijk begon mijn dag al klote toen ik, stomdronken van de slaap met veel gerek en nog meer gegaap, m'n kop aan het keukenkastje stootte ik deins terug en zoek naar steun, maar slaag daar natuurlijk niet in, waardoor ik keihard, vol met m'n kin op de rand van het gasfornuis kleun daar staat, juist, dát potje met vet dat ketst dus zo…

Een Canadese onderwijsexpert Kan iets voor onze kids betekenen Ze kunnen op het beste rekenen Die man werd ook gevraagd door Tony Blair! Maar voor het vinden van die taalgebreken Moet ieder kind eerst wel goed Engels spreken…

Zij kent ons beter dan wij ons zelf kennen heeft ons lief meer dan wij lief kunnen hebben zij heeft het karakter van een luie beer en denkt soms dat zij een poes is het is niet haar lelijkheid maar de eigen overtuiging van haar schoonheid die haar zo mooi maakt zij is én gedicht én majesteit op haar honden planeet wij zijn…

Mensen kunnen je maken of breken zo is het altijd al geweest lieve woorden influisteren of je de grond inboren en dat laatste nog wel het meest Nu sta ik meestal daar wel boven er zijn al zoveel dingen over mij gezegd maar als ik dan eens opheldering vraag ben ik het die het verkeerd heb uitgelegd Mij maakt het al jaren niet meer uit jaloezie…

wat is huilen? is het een teken van verdriet. of wil het zeggen: vergeet dit moment niet. een traan rolt over mijn wang. ik filosofeer over dit moment. Duurt mijn verdriet nog lang? Ik ben er niet één die voor verdriet wegrent. Ik wil niet verdrietig zijn, Ik wil m'n blijheid kunnen tonen, laat mij verlost zijn van de pijn dan zal ik mezelf…

vanuit de gevelbelijning opgaand naar oneindigheid slaat de zon in scherven stuk een oogverblindend geel en langs de kromming van de schaduw vervluchtigt haar beeld tot schim verzonken in de huisverhalen verstreken in de tijd…

Weg weg, Rennen terwijl de tijd stilstaat, Niet weten waar het einde is, Niet weten wanneer het goed gaat, Weg weg, Rennen weg van jou, Niet weten wanneer het stopt, Het eeuwig houden van jou.…

Ik hou van mooi gebroken blauw zoals de maand van jou en Mei, de kentering van ogen tot de nacht de zomer die in de winter werd gebracht. Een open gedicht het lichtste licht voor dauw en dooi heb ik je in mijn hart gesloten.…

Prinsjesdag de derde dinsdag in september De dag van de koffer van de minister van financiën Prinsheerlijk worden de financiële aderlatingen getoond Op prinsjesdag Worden met veel ambiance voorgedragen door Onze koningin Prinsjesdag, krijgen we te horen wat we eigenlijk al weten We moeten wederom een stap of vier terug Prinsheerlijk achterover…

Sneeuwstuivend witte lucht Scherpsnijdende wind over ijs Wegschietende vissen op de vlucht Koukleumende vingers tintelend Zwijghijgend, schaatskrassend door Vastgevroren vogels, de veren sneeuw Snotpegels bungelend aan de snor Sneeuwbril krakend van de tranen Hongerklop, lel-getintel aan linkeroor Scheurstruikelval en armzwaaischreeuw Sta…

Het gaat beter ieder uur. Het is niet snel maar toch en elke dag een beetje. En weet je? Ik doe alles zelf! Voor mij haalt niet iemand anders de kastanjes uit het vuur.…

Tegenwoordig in dit leven is iedereen met zichzelf bezig mensen denken niet meer aan een ander ze willen zelf alles in hun handen ikke ikke ikke en de rest kan stikken zo hoort een mens niet te leven je hoort alles met elkaar te delen het is geven en nemen je hoort wat voor elkaar te betekenen wees er voor een ander dan kan je de…

Liefde in het leven Gek van een gevoel Gek van vlinders Die ik van binnen voel Een raar vreemd gevoel Diep van binnen Je voelt lichaam trillen Wie zal dit nu niet willen Dit vreemde gevoel Diep van binnen…

de herfstwind haast zich door de brede boulevard trekt een wervelend spoor in het verlaten afval schuurt meedogenloos langs huid en opengewaaide jas knarsend, razend, oogverblindend slaat hij een bres in gedroomde zandkastelen over de barre vlakte hinkelt een opgejaagde plastic stoel het kind snakt naar adem zijn schreeuw bedolven…

Eindeloze dagen Nachten zonder droom Ik blijf het verlangen Verlangen naar het chroom Tergend diepe graven Die dood zijn door de kou Hoe moet het in het leven Hoe moet het zonder jou Hoelang gaat dit duren Dit gevoel zonder gevoel Morgen wordt het beter Morgen is alles Cool Waarom blijf ik nou denken Waarom doet dit zo’n pijn Je…

Ik wou je in een haiku vangen maar 't lukt me niet je bent als een dolfijn in open zee je ontspringt de dans je ontkomt me telkens weer…

je liet als afscheid een smiley op de spiegel dampend in tranen…

in de ogen van mijn kind kan ik de toekomst zien een heel klein beetje van wat er ooit zal zijn misschien in haar ogen ben ik een held sterk en zonder angst in het leven maar de waarheid moet ik zeggen is dat juist zij mij daarvoor is gegeven ik zie in haar blik wie ik wil zijn dit kleine wonder waar ik nu naar kijk zij maakt dat ik sterk…

sinds kort hebben we een hond het is nog een hele kleine de kinderen gaan uit hun dak en om de beurt een blokje rond we hebben al een jaar een hond gelukkig is het niet zo'n grote de kinders lopen af en toe wel eens een blokje met hem rond al jaren hebben we een hond nog altijd moet hij poepen maar niemand loopt er ooit nog een blokje…

zie mij eens groeien van kolf naar meel tot maisbrood 't is voor de bakker!…

In een zwart omrande rouw-advertentie treft jouw naam me als 'n mokerslag zoek in de tekst stof tot twijfel die er niet is, je bent dood m'n vrind. Gevoel sterker dan 't verstand maakt dat ik me weer in onze studietijd bevind. Zestiger jaren, van Kennedy tot de maan waarin volksbuurten nog gezellig zijn Europa Cup naar Madrid of Milaan zal…

je vulkaande in hectiek smeet magma tot op hoge sferen droop rood de helling af in een steeds opnieuw proberen brak de rots in een veelheid van erupties ik zag de onderkant waar vruchtbaar groen zich wortelt in een eeuwenlange reconstructie daar vond ik jou je glinsterde in ruwe diamant ik zag en voelde je karaat jouw glans…

Zachtjes bladert ze de verf van mijn muren waarmee ik een innerlijke verdediging opgeworpen heb maar ze laat zich niet wegsturen Ze bedenkt met welke breekijzers ze de muur kan neerhalen en spreekt ze uit stenen vallen door haar toon bezwijken onder het geluid Haar blik kijkt naar binnen en met sprekende ogen veegt ze de negatieve…

Ontwaken met het drukkende gevoel dat het vandaag dan werkelijk gaat gebeuren De kleren hangen klaar over de stoel Straks zal er alle reden zijn te treuren De dagelijkse riten wijken nooit Zorgvuldig in het kinderbrein gebrand Geen ramp zo groot, geen volk, nog zo berooid Of 't nam zijn rituelen weer ter hand Zo treedt de ezel in de molen…

Ik sluit mijn ogen, zie je lichaam... doof mijn oren, hoor je stem... maakt dit mij, zo vreselijk eenzaam, want je bent, nog steeds van hem... lig jij heel veilig, in zijn armen, had zo graag, hém willen zijn.. om mezelf aan jou te warmen, en dat gemis, dat doet me pijn... Onthou maar steeds, jouw lieve zinnen... "heb geduld…