Alle inzendingen, jaar 2005, week 33

Ik heb ze: van die wappervoeten Ben veel te mager, lang en plat Met op mijn rechterwang een wrat Een neus vol bruine zomersproeten Ik heb ze : Piekig steile haren Te dunne benen, zo gênant (Wat ben ik mooi in dromenland) 't gaat over, maar na hoeveel jaren? Ik heb ze: knokig schriele knietjes En elke jongen lacht me uit Zijn blik verraadt…

Dat ik van mijn vader hou, Doet moeder soms verdriet. En dat ik van mijn moeder hou, Dat weet mijn vader niet. Zo draag ik mijn geheimen mee, En loop van hier naar daar. Nog altijd hou ik van die twee, Die hielden van elkaar. Het fotoalbum van toen ze trouwden, Ze kijken elkaar vriendelijk aan. Nog niets van de ruzies die komen zouden,…

verregend landschap door beslagen ogen het tranendal van zilte zee waar dromen aan de haal gaan met het drijfvermogen daar stijgt de waterstand tot boven n.a.p.…

Herman*, ik had je nog een kaart willen schrijven, zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap over, nou ja, je weet wel waarover, maar ik hoorde dat je al dood was voor ik een grap had gevonden. Ik leef nog, ons gesprek is niet af, maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden die ik doorstreep, weer opschrijf - Waar hadden…

Een bonte stoet van praalzieken worstelt zich over smalle wegen naar het onbereikbare azuur op weg naar droomfabrieken waarin grote ketels de regen wordt gehard met glanzend glazuur Op de top slaapt tegen het okergeel het silhouet van het begeerde oord van valse rust en verboden lusten een overvloed van voedsel en veel rumoer dat de lichte…

Vijf zwanen glijden over het water.... ruim vier eeuwen later nadat Lumey de stad binnenvoer onder de hoge brug aan de kade van Boisot waar de Vliet de Singel kruiste en de molen op het bolwerk stond kwamen geuzen hen ontzetten die niet meer te eten hadden wittebrood brachten zij en haring aan de uitgehongerden ....en op die plek, daar…

Beneveld door een tranenmist raak ik je koude lichaam aan de tranen nemen nu ruim baan er vallen tranen op je kist Jouw lot is nu beslist: nu ben jij, waar het leven ooit begon ik wilde dat ik je volgen kon er vallen tranen op je kist Ik ben geen egoist Jij bent voor altijd vrij dat maakt me toch een beetje blij maar toch... er vallen…

ik zoek je blik je hand je lijf na een afscheid voor heel even in vaag bewegen kom ik je soms tegen dwalend zonder plaats bepalend waar ben je toch ik mis je hart je stem je oogopslag ik voel je nog…

De hoogte van de toonbank Ben ik nooit vergeten Vooraanstaand Over het hoofd gezien Het gezin was groot In de jaren van Aardappelen en brood Er werd gepoft en dun belegd Bal gehakt op zondag Vleselijk genoegen De volgende dag Wachtte die vraag weer af Tevredenheid, een boterham Gesmeerd met margarine Belegd met een laagje suiker…

kronkel jouw grimas uit het ware gelaat van verborgen gevoel lang verholen toon jouw waardigheid als spiegelbeeld in de reflectie van hoe het ooit was aanvaard het zijn waar de uitweg zoek aan het eind van doolhoven geborgen lag bevrijd er jouw leven als nieuwe dagen waar nooit een verleden jouw toekomst bepaalt…

Een eeuwige stroom dreigt over te gaan in de kater van de eeuwige haast dammen dwingen in de plannen kabbelend water tot verleden als onbelangrijk weggezet het heden laat zich daartoe winnen wij zijn aan zet maar wassen onze handen in de stroom die Judas spiegelt…

Kraakhelder water in een vuige zee dichtte mijn ogen het zout dat beet het kristal was niet zo mooi als het leek verraderlijk hard en venijnig scherp het bloed was zuiver…

Ik zie aan Spijkerman de flauwheid kleven Aan Beau cynisme en aan Linda pret De soap toont iedereen weer naakt in bed De bal is rond, het gras is groen gebleven Nu zorgt het manco van de frisse wind Dat ik het logo nog het mooiste vind…

Ik roep je terug uit de wereld waarin je al tijden woont op je schommel zwieren zwaaien hoog naar laag waarom luister je niet? Al zou je een keertje vallen toe probeer het maar zonder handen alles beter dan dit zo pijnlijk deze eindeloze fluistering Denk toch niet dat ik je niet hoorde ik schreeuwde tegen elke druppel van…

Jij staat en kijkt vooruit weg van haar steeds verder rook versluiert verwarring zij loopt daar en kijkt achterom de afstand wordt steeds groter…

Hier sta ik dan, met angst en beven Een nieuwe confrontatie tegemoet Rust wil ik, niet voor heel even Leven!… niet omdat het moet Laf? Neen zeg, ben je mal! Heb genoeg het hoofd geboden Confrontaties, velen in getal Maar, ook ik heb zo mijn noden Ik vraag niet veel, slecht één verlangen Rust! Ik ben uitgestreden Iemand die opkomt voor…

streng en somberdonker zo ben je op blijde foto's de wereld rondom je lacht jij blijft somber en stil oude beelden liegen niet ze vertellen mij over de treurende moeder stil innig verdriet huilen zonder tranen leven met pijn gebaard is geknakt en schamele letters op een wit kruis herinneren aan hem die je onder je hart droeg nooit…

Een Antilliaans meisje met een Antilliaanse jongen. Een Chinees meisje Met een Chinese jongen. Een Kaapverdisch meisje met een Kaapverdische jongen. Een Marokkaans meisje met een Marokkaanse jongen. Een Surinaams meisje met een Surinaamse jongen. Een Turks meisje met een Turkse jongen. * Dit vers verscheen in het julinummer…

De zon gaat onder over onze liefde Elke lichtstraal dooft langzaam uit Nu sluieren er schaduwen van verdriet Mijn hart schreeuwt zonder geluid Het moment van verlatenheid laat mij verteren door pijn Nog hoor ik onze liefdeswoorden dat we voor altijd samen zouden zijn Nu ligt de weg van eenzaamheid open Je sterke armen laten mij sterven…

schalen bloemen bloeien zomer manden fruit verrijpen geel maar ik ben kil bevroren door de winter ijskoud stil de rode morgen parelt dauw hitte trillend op het lijf van jou je verdween in stormen schuld je naaktheid nauwelijks verhuld ik schreeuwde je nog terug de hemel was verloren je had me op mijn rug…

Ik wil wel eens boos zijn op alles en iedereen maar het zit niet in mijn aard ik ben niet zo gemeen. 'k Wil wel eens janken om niks of juist om alles wat er gebeurd en heb wel eens in stilte om het leven even getreurd. Maar altijd, net op het randje zie ik de zon weer verschijnen de lucht weer opklaren en de wolken weer verdwijnen…

laten we woorden weer kaal en simpel maken franje en opsmuk tot het bot verbranden hopelijk verstaan we dan elkanders taal raakt de vonk weer wat onzegbaar is het vuur in broze zinnen ontstoken…

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

het is de stilte die alles zegt blikken tussen ons die boekdelen spreken ze doen vergeten wat is geweest morgen wordt geschoeid op andere leest handen openen onuitgesproken zinnen verwoorden stil een nieuw beginnen lichaamstaal die raakt bewegen wordt begrijpen langzaam maken wij ons nu haar taal en zachte tekens eigen…

een goede morgen op het kruispunt stoplichten rood met denklussen…

Ik snapte niet waarom het lot mij trof Dat ik steeds zo actief blijf en nooit moe ben, Maar nu weet ik goddank waar ik aan toe ben: Mijn hersenpan zit vol met grijze stof. Dus boor ik gauw een gaatje in mijn kop En zet de grijze-stofzuiger er op.…