Alle inzendingen, jaar 2007, week 30

M'n blik is gericht op de azuurblauwe lucht die langzaam verdwijnt in de donkere nacht waar sterren staan te schitteren aan het oneindig firmament in al hun pracht dan pas besef je hoe nietig je eigenlijk bent…

Voor mij is het niet weggelegd Tegen mij zal het nooit worden gezegd Dochter, nichtje, tante en zus Maar mama niet dus Voor mij geen zoete babygeur En geen ballonnen aan de deur Geen eerste stapjes En geen fruithapjes Dochter, nichtje, tante en zus Maar mama niet dus…

open je ogen schat kijk mij even aan ik ben niet een van hen de tijd zal ze verslaan. mijn handen strelen jouw lichaam in zoektocht wat kan aanraken kan soms pijn doen daar weet ik alles van. ik kus je ogen open vragend kijk je mij aan er is te veel verdriet nog ik weet het schat ik moet nu gaan.…

mijn lelijkheid breekt de grond open door een bevrijdend oordeel van de dood vlinders in donkere tijd leggen wanhopig hun gewicht op mijn trommelvlies wanneer een maskerade verzandt in late zonde van leegte ik leg me naakt in de aarde en vraag gratie in dat ene moment van waarheid mijn ogen ver weg als vogels…

meesjes tokkelen in het rijzig ranke riet snaren van een harp grote lisdodde een sloot is haar niet te min kaarsrecht kijk eens aan drie hazelnoten hokken knusjes bij elkaar in een bladoksel…

=================== camper op weg de horizon tegemoet kwestie van gas geven vrijheid! =====================…

De grenzen van de beeldende kunst zijn verlegd: een schoen is een kunstvoorwerp De grenzen van muziek zijn verlegd: schoengekraak is muziek De grenzen van ballet zijn verlegd: lopen is dans De grenzen van poëzie zijn verlegd: de maat in een kinderschoen is een gedicht Bianca - 1½ loopt op haar eerste schoenen door de kamer -…

Voor mijn rechten Ben ik nu TE lang aan het vechten. Emotioneel en financieel tot een wrak gemaakt Door een vent die het allemaal niet raakt. Gewetenloos is zijn gedrag, Maar met Pseudologica Phantastica schijnt dat dit mag. Uitspraken van Rechters lapt hij aan zijn laars, Ja echt……het is barbaars…… Voor mij is het nu overleven, Een leuk…

en als een eed ontlok mij schuwe schroom bevochtig mij benoem het stillen nieuw verdrijf het troebele uit mijn droeve blik en weiger mij het gisteren, het terug erbarm je nooit mijn alsmaar klagen het doodgewenste d’ oude vragen en zeg me, voel jij ook in heel jouw zijn ’t verlangen naar het vliegen.…

je nagelde met slanke vingers langs mijn rug striemde rood ons namen in mijn vel ik las ze later terug toen hartstocht was beleefd en jij je eindelijk had uitgeleefd ik mocht het beest weer spelen en godvergeten lang met jouw de passie delen je tags staan in mijn huid hoe ik ook wend of keer kan en wil daar nooit meer onderuit…

Stil, stil zit ik in mijn eentje aan de rand van het meer, Het water glinstert mooi door de weerkaatsing van de zon.. Ik blijf naar het water kijken, en kijk daar heb je het weer.. Stil, stil zit ik te denken aan mijn herinneringen aan jou, nu, nu het te laat is, besef ik pas hoeveel je voor me betekent, ik hou van jou.. Nu, nu is het…

Veel vrouwen zouden beter iets laten doen aan die hangende mondhoeken, in plaats van aan hun borsten.…

pluk de dag, doe wat je niet laten kunt, heb lak aan goede raad, pis tegen de wind in, spreid je armen en vlieg van de berg, leg zout op alle slakken, stoot je voor de zoveelste keer aan dezelfde steen, grijp die kans, vlieg tegen de lamp, zoek een kluitje en loop het riet in, spring over de maan, knijp alle katjes in het donker, schreeuw…

En dan denk je het gevonden te hebben ze kijkt jou aan, jou alleen diep in je ogen haast dwars door je heen En je laat je erin meegaan de bevestiging wordt geen moment weerlegd zelfs onderstreept door die blik in haar ogen en in de lieve woordjes die ze zegt En je laat je verleiden landt nog dezelfde nacht in haar bed en ze zegt dat het…

Waarom doe ik dat toch, telkens weer, proberen je hart te lezen, doe ik mezelf weer telkens zeer en moet jij me steeds maar weer genezen... Waarom vraag ik dan toch, steeds maar weer, of je mij je liefde écht wil geven, en zeg jij me steeds wel duizend keer, dat jouw liefde niet is, voor maar heel even... Waarom laat ik me dan…

Gemengd op zee zorgt voor gemengd gevoel. De commandant heeft echter veel bezwaren en vindt het vrijuit vozen tijdens varen geen voorbereiding op het strijdgewoel. Dus géén gevrij, géén kus, géén soixante-neuf… voor onze krijgsmacht geldt: ‘make war, not love!’…

Ik liep over het vochtige natte gras, in de mooie ochtendzon. Vroeg me ondertussen af, hoe ik zo stom wezen kon. Wat heb ik gedaan, heb ik hem niet genoeg liefde gegeven? En als ik het anders had gedaan, was hij dan wel bij me gebleven? Ik keek over het mooie glinsterende meer, hoe stom kon ik hebben gedaan, dacht ik keer op keer. Ik bewees…

Is die onrust misschien… Wat zou het kunnen zijn? Dat ik niemand in m’n armen heb? Dat ik me voorstel dat ik iemand in ’n armen heb? Iemand die ik niet eens ken, iemand die ik me slechts voorstel? Iemand van zo lang geleden dat ik niet eens meer weet hoe het was om haar in m’n armen te hebben? Is m’n angst groter nu er niemand is die…

Wat is de waarheid mij waard, wanneer ik deze niet wil horen, omdat mij het verdriet niet werd bespaard, nog voordat ik je had verloren... Wat heeft mijn liefde voor nut, wanneer deze niet meer wordt ontvangen, zet mezelf alleen nog maar voor schut met dit belachelijke verlangen... Wat heeft deze periode met je gedaan, dat…

de twinkeling in je ogen en de echo van je stem zijn een lied tegen stilte je glimlach danst rond er is nog wat tijd voor een laatste dans…

Haar handen begonnen te trillen toen ze haar theekopje pakte ja kind, het wordt steeds erger dat noemen ze nou ouderdom Het geeft niet hoor zei ik en probeerde haar rok te drogen parkinson is erg he zei ze terwijl ze haar tranen inslikte Ik wist niet goed wat ik zeggen moest maar pakte troostend haar hand ze keek me aan en glimlachte…

ze is de tachtig ruim gepasseerd, en nu toch wit en broos geworden, de moeder van vijf kinderen, geboren uit een vorige eeuw van sterke, onafhankelijke vrouwen, ze tennist, zwemt en fietst en ontbijt alleen, iedere morgen hij zou nu bijna negentig zijn, is slechts grijs en broos geworden, de vader van vijf kinderen, deze man uit een vroeger…

ze kijkt naar de deur nu nog op een kier en vraagt zich af of ze zal breken als hij dichtslaat de warmte van buiten kijkt uitnodigend naar binnen haalt haar over om eindelijk de laatste stappen te nemen ze loopt naar de deur ontsnapt door de kier en voelt zich geheeld na het dichtslaan…

vannacht neen er is al een nacht en een jaar voorbij dat je er ineens in bleef ik zei wat ik dacht heel verdrietig over wat nooit kon nooit was je had je deel meer dan gehad recht op zielerust je leed was geleden blijft het rondzeuren of je misschien minder alleen van ons van mij had kunnen gaan vast staat wel althans dat geloof…

als je thuiskomt zo moe dat je bijna onzichtbaar bent geworden honderd jaar ouder dan toen je vertrok ogen geblust de witte blik waarmee je even naar mij kijkt valt tussen ons op de grond je gezicht is klein en strak als een steen ik weet niet ik weet niet wat ik doen moet hoe je te omhelzen…

langzaam schraap ik de roodbruine korsten van mijn bezeerde arm; het is peuteren met pijn negeer het lijfelijk alarm niet dat ik zomaar naar bloed zou dorsten het geeft een aanhoudende kick en dat is dwangmatig fijn voorzichtig gaat mijn nagel langs de rand van gestold vocht op zoek naar reeds blootgelegen huid maar bij de onverwijlde…

Het leven op zich is een groot wonder in een waas van mysterie gehuld Van verdriet en vreugd' blijft niemand zonder soms wordt je grootste wens vervuld.…

glijdend naar beneden een druppel pijn en verdriet ik wil het wegvegen maar kan het niet ik laat het lopen, laat het gaan mijn traan…

Laat de kaars branden in het duister dit brandend licht komt tot in je hart door het licht hoor je een gefluister langzamerhand verdwijnt jouw smart. De kaars die brandt in het duister zaait vrede overal waar jij gaat doe je oren maar open en luister naar iemand die naast je staat. Er brandt een kaars in het duister het vlammetje is kwetsbaar…

Vandaag moest ik je loslaten, je laten gaan. Hart en ziel zijn in 2 verscheurd maar ik had geen keus. Tranen biggelen over mijn wangen. Waar ben je nu, ik zie je voor me in huis ik mis je op je vertrouwde plaats. Ik loop doelloos rond, verdwaasd. Je lijden en pijn zijn nu voorbij, zachtjes ben je ingeslapen, je van niks meer bewust. Je…