Alle inzendingen, jaar 2008, week 5

Wroeging, angst en schuldgevoel, drie woorden maar, slechts drie. Ach, hij of zij voor wie dit niks betekent, is een gelukkig mens.…

Een blinddoek schuurt langs mijn wangen Mijn vingertoppen tasten langs de muren en wanden Naar vrijheid zou ik moeten verlangen Maar mijn vraag blijft waar ik ooit in zal belanden Ik zie alleen nog maar beelden in mijn hoofd Die langs razen als boze gedachten Alle moed is bij mij weg geroofd Alles in mijn leven kan ik alleen nog maar…

Onthoud mijn liefste ik zal altijd bij je zijn ook al kun je mij niet zien ik geef mijn adem aan de wind mijn warmte aan de zon mijn stem zul je horen in een vogellied ik ben bij je je voelt me, je hoort me maar zien kun je mij niet en als je in de kille nacht vergeefs mijn hand zult zoeken dan zal ik je ziel omarmen met mijn hemelse…

Kostbare kolossen zwaar van poot de staart geknot en billen ach wat voor billen stille ogen in een eigenlijk vrij kleine kop slapen staande staande slapen erbij dromen of is het meer dan dat…

Een warme knuffel, pure liefde tonen. Een kus voor degenen die in je hart wonen. En niet alléén vandaag maar het hele jaar. Je totaal openstellen speciaal voor elkaar. En mijn ultieme wens voor déze Valentijn is nog lang in JOUW hart te mogen zijn.…

de maagdenpalm mariablauw knipogend vroeger dan ooit…

Ja, luister naar mijn gefluisterd afscheid. Laat mijn naam vloeien over je lippen, van ver zal ik je roep verstaan. Weten wat niet meer is maar binnen in je toch altijd zal zijn. Hoor... hoe leeg is de stilte. Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

Verbroken woorden Bestaan alleen uit letters Geen herinnering…

Snel nog wat spullen al het bederfelijke weggegooid Even douchen neussnuitend proestend heb ik angst te verdrinken Schone onderbroek en sokken graaiend mijn borstel van het dressoir Mee die cijnen niet vergeten half zeven het toilet haal ik nog net Een claxon roept de tijd om het gevoel te verdringen Staar ik nu…

Vanzelfsprekende natte wang bij een plotseling geopende deur, draagt een levensbagage van ongelijke kleur, De oude glinstering bij het einde van de wandeling, aanschouwt een nieuwe herinnering bij het begin van een verovering, de wind verdoezelt het ogenblik, de regen verborg de gevallen tranenblik, in de avond als antwoord...vandaag…

Ik ben op zoek naar dat ding weet je wel, dat éne ding ik ben het ding kwijt zoek me naar maar weet niet waar naar dat ding, dat éne ding je vindt het raar dat ik op zoek ben naar? maar ik ben op zoek, naar dat éne ding dus als je het gevonden hebt, laat dan zo snel mogelijk weten aan mij, zodat ik een toontje…

ja zucht u maar en daarna zegt u ‘aaa’ aha, ik zie de oorzaak van uw klachten het leed is zeer eenvoudig te verzachten met bedrust en wat farmaceutica clitoris in de keel, wat doe je dan neem elke dag een lepel Nattermann…

dicht bij het raam probeert ze het licht te vangen door de verf te mengen schaduw van verlangen hoe helder ook haar oog ontvangt pigment tot de exacte tint verwoede poging tot vermengen natuur lacht zacht en wint nietige bloem, ragfijne tak haar kleur onvatbaar teer gaf haar een naam schildersverdriet van weleer…

Verwelkte bloem geen regen kan jou redden de zon heeft veel te lang al aan de lucht gestaan. De zachte tranen, die jou konden helpen zijn met de dauw in damp weer opgegaan. Het groen verdord, de steel omlaag gebogen gekleurde blaadjes nu al zo lang met bruin omboord vallen reeds uit op de verschroeide aarde die eens jou leven gaf…

en oudere vrouw neemt haar oude moeder een stukje mee uit wandelen ze staan even uit te blazen onder aan de spoordijk en kijken de trein na... zo'n eenvoudig plaatje waarvan ik helaas geen foto bezit kan mij als dichter zeer ontroeren maar vraag niet waarom…

er ligt een hoofd op het flinterdunne ijs midden op de kreek, even voorbij de brug sleepsporen met bloed komen uit het riet een roerdomp staat als een bundel te kijk het hoofd slaapt met open ogen en mond aan de oostkant ingesneeuwd, blond haar in de wilgen schateren roeken het land toe macaber beeld in een kalend landschap één nacht ijs…

Lopen over een verlaten strand, de storm raast om mijn oren, niemand kan me horen. Maar ik, ik luister naar de storm. Langzaam wordt het weer licht, de zon komt op. Ik denk aan het weerbericht aan het weerbericht van vanmorgen. De zon zou schijnen, de storm verdwijnen. Maar diep in mijn gedachten, wacht ik op de storm. De storm die raast…

Liefde en haat is Iets van binnen. Je haat hem Maar toch hou je van hem. Je bent blij om hem te zien Maar toch ben je boos. Boos om hem met Een ander te zien. Blij om alleen Met hem te zijn. Verdriet om wat Hij je aandoet. Maar toch ben je Smoorverliefd op hem Liefde en haat…

Knagend snijdende gaten borend als in een kaas die rijpende ouder word Op smaak komt maar soms iets te scherp en dan is het te laat voor mooie randjes De extra plus verbrokkelt is moeilijk te belegen voor een hongerig man die zijn woordenliefde even niet meer vinden kan…

haar voetstappen raken woeste golven gedachten vluchten volgen kan niet, niet meer, maar lief had zij ze, zo lief het zout schrijnt in wonden terwijl wapperende haren om storm lijken te schreeuwen…

'Treinspotje’ Op het perron... - Dag mevrouw! - Dag meneer! - Alles goed met u, mevrouw? - Goed, dank u en met u ook meneer? - Oh ja, mevrouw, dank u en met de kinderen? - Maar… sorry meneer, ik kan u niet thuisbrengen hoor? - Hoeft niet mevrouw, ik ben met de trein!…

Niet iedereen kan zijn emotie uiten het blijft bij ze binnen en het komt niet naar buiten vaak roepen ze laat mij maar het is voor hen ook een gevoelige snaar ze kunnen hun emotie niet delen zeggen ook wat kan mij het schelen maar soms wordt het voor hen toch te zwaar zitten ze met hun handen in het haar probeer er dan voor ze te zijn luister…

Het "toeval" leert ons dat de mens altijd verder wil nadenken. Indien dit zo niet was, dan zouden we de zin van ons bestaan nooit gevonden hebben.…

ik vlieg niet in gebouwen ga niet voor een bomaanslag wil enkel van je houden als dat tenminste mag draaf niet door in woorden kies gewone zinnen wil je hand gaan vragen om onze liefde te gaan dragen wil jou beminnen om samen een nieuw leven te beginnen in ons paradijs' verdomme waarom eist realiteit een godvergeten hoge…

Men bidt de Heer hartstochtelijk om hulp. Maar wát wil men in godsnaam nou bereiken? Wil men misschien dat Hij bij hen die kijken met harde hand straft achter elke gulp? Maar zou God van zo’n film nou echt niet slapen? Hij heeft toch zelf die vreemde keel geschapen?…

~ Wens ~ Zoet en warm voelt jouw liefde die door mij stroomt als een rivier mijn hart drijft op jouw lieve woorden niet te omschrijven op dit stukje papier Een gevoel zo intens en vertrouwd waarbij echt kan worden gezegd dat op de dag, dat ik jou ontmoette mijn hart in de juiste handen werd gelegd Als ik ooit een wens zou mogen doen…

de nacht draagt zwarte schoenen jouw bekende liederen zal je nooit meer zingen jouw stem was verwondering en verbazing gestorven in de melodie der versmelting jouw naam nu in de wind van verfluistering…

wanneer ik voor je viel weet ik niet meer de blauwe plekken op mijn knieën zijn al geblondeerd maar ik denk dat het was toen jij mijn lach uitdaagde jouw lippen te veroveren in die warme lange nacht die geen mondjesmaat verdroeg toen we samen het leven lieten voor wat het was en de hemel raakten zonder te sterven ~…

Om tien voor twaalf vroeg ze me ineens: wil je worden begraven of liever gecremeerd ~~~~~~~~~~~~~~ Om vijf voor twaalf wist ik het antwoord: mag ik er eerst een nachtje over slapen ik sluit m’n ogen er nog even voor…

Een schapenwolkje dreef alleen aan 't blauwe firmament, toen plots een rammenwolk verscheen. Ze dacht: 'Een leuke vent!' Ze merkte, dat-ie haar meteen z'n liefde ging vertolken. Ze voelden zich tesamen één en waren in de wolken. Je kan verwachten, wat er kwam, nadat er was bemind. Welja: het was een wollig lam. Een wolk was 't van een…