Alle inzendingen, jaar 2009, week 39

OVER EEN SCHILDPAD Een schildpad acht het ongezond te slapen op de koude grond. Zijn schild wordt bovendien dan vuil. Veel liever pakt hij een fauteuil. Zeer passend is naar zijn gevoel daarvoor de naam schildpaddestoel.…

Bij voetbal, busterreur en megafeesten kunnen de dienders het maar amper aan en blijven vaak met lege handen staan bij het bestrijden van agressiebeesten. Wat liggen daarom dus meer voor de hand dan vredesmissies in ons eigen land?…

achterblijver in de vijver van lopend geluk wie stelt mij op de hoogte van verjaarde dagen? pijnlijke heupen en knieën worstelend op deze gang verjaardagen en namen uit mijn hoofd verdwenen vergeten gezichten van lieve vrienden strijdend tegen de ziekte in het vroege voorjaar een domme uitglijer op weg naar de bingo die steun…

Ik wil zijn wie ik ben, Oorspronkelijk, Puur, zonder een masker. Ik wil zijn die ik ben, Vrij, ongedwongen, Ontvankelijk. Ik wil zijn waar ik ben, Hier, daar Overal. Ik wil zijn als ik ben Vandaag, morgen Altijd. Ik wil zijn wat ik ben, Man, vader zoon. Maar ik wil vooral mezelf zijn met jou.…

Mijn ogen zijn gesloten en voel me niet echt ziek toch ben ik aangesloten op een innerlijk infuus. Jouw liefde stroomt heel langzaam diep in mij vermengt zich met mijn bloed en maakt mij minder moe. Gedachten zijn aangesloten door een onbekende link ik weet niet hoe te stoppen en of ik dat wel wil. Jouw liefde stroomt langzaam…

Met boek en al op bank beland Vrolijkheid verwaait helaas Op bladzij drie en vier gestrand Buiten blowt weer bladerblaas Herrie nadert, ik krijg kriegels Om uit de ergernis te blijven Landt de kaft recht op zijn spiegels Valt ‘t besluit: ik ga weer schrijven Snel pak ik papier erbij Herrie klinkt nog uit mijn zicht Zomerblaadjes vallen…

Zo bedroefd was ik nog nooit Zo triest Zo ellendig voelde ik me nog nooit Zo naar Zo alleen voelde ik me nog niet eerder Zo eenzaam Zo in de kou liet hij me staan Zo heel alleen En al wat ik nu voel is Trieste eenzame ellendigheid…

Een boycot is een streven wat geen mens na zou moeten willen leven, maar soms is een leven geen streven, als er geen boycot is om na te leven.…

Doodgaan is leuk. Op de feestavond van school b.v. je ligt heel stil, armen gekruist op de borst. Geen wimper beweegt (of toch?). Na afloop zegt iedereen hoe mooi het was. Hoe dood je lag. Geen wonder. Opa kon het ook en mijn vader. Goed gezien hoe dood zij lagen. Zelfs die vlieg deed hen niets. Geen centje pijn of kriebel. Doodgaan is leuk…

Zie je de zon en zie je de maan? Zie je je vader en moeder daar staan? Zij wachten op jou tot je weet wie je bent. Zij hopen dat jij straks de wereld kent. Zie je de sterren en voel je de wind? Iedereen hoopt dat jij wel iets vindt. Iets dat verstopt is, dat niemand kan zien, Enkel wie jong is die vindt het misschien. Heeft het te maken…

zinnen makend tot een nieuw bestaan de dag en nacht in ons verrijken elke weg als nieuw te gaan geen ogen die al in me dwaalden geen lippen nog naar eerst gevoel slechts woorden die in ons verhaalden wevend, ragfijn tot een kloppend doel liefde was een vreemd gegeven voelbaar blauw tot zon gewelfd blind verloren in jouw leven was jij al…

je kijkt ontwijkt de dag die er nog is vergeten in de tijd met een sluier van niet weten draag je stiltes in me op kijk je blind naar ons verleden alsof de dag is afgegleden tot een wereld die je mijdt maar soms verlicht de helderheid je ogen schittert kleur tot regenbogen zie je wat ons samen maakt dan ben jij opnieuw de moeder…

bivak van zee zand en duin de branding dag en nacht mijn resonantie wisselstroom ongrijpbare krachtbron ik laaf mij…

de rode draad ontrolt zich als een vaargeul het roer zoekt mijn eigen koers de steven kiest richting…

kopje thee uitgewist voorbij de grens, de lijnen buiten het fotopapier. was het wel thee? ze boog zich het beeld uit, haar arm reikte weg oud gezicht, blij bleef jonger lachen, mondhoeken geknipt om niet te vergeten steeds maar herbeginnen het dartelend kijken naar wie ze was en is; haar lippen blijven - mij winnen.…

De mensen denken dat m'n vak toch zo verschrikkelijk vies moet wezen Maar dat is werkelijk niet waar, ik zit de krant d'r bij te lezen Ik eet er fijn m'n prakkie op, ik smul d'r van m'n karbonade Het gaat er net zo gladjes in, al zit ik bij de retirade Ik heb m'n hele leven lang al menigeen bedrukt zien komen En daarna opgeruimd zien gaan…

'van een vierkant gedicht de hoeken afgerond uit voorzorg je zou je maar bezeren'... hoe mooi moet je het maken om je lezers te raken dacht ik bij het herlezen van dit versje je kunt je nog zo uitsloven maar om opgemerkt te worden moet je met zwaarder geschut komen zelf behoor ik tot een minderheid die nog geraakt wordt door de tedere…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

waarom heb je het gedaan waar zijn die mooie woorden je weet wat het is om weggegooid te worden ik durfde met jou om te gaan ik waagde het ging die vriendschap met jou aan je zou niet doen wat je nu toch deed het doet zo'n pijn om weer weggegooid te zijn…

In de diepste kamer van mijn ziel verborgen in het oneindige Is de liefde veel te groot overdondert steeds de grenzen Alsof je met je hele ziel mijn binnenste omsluit Onwerkelijk, verdwaasd en loos de weg naar jou is ver in tijd, in daden, in onze naasten in onze kinderen en dromen wachtend steel ik bij wijle je tijd minuten zijn uren…

Maanden gaan voorbij, geruisloos in het zuiden. Aandachtig luister ik, naar een stille stem, een verzameling van geluiden. Afwijzend blijf ik staren, onverschillig in een dal. Roerloos sta ik hier te wachten, daar beneden zonder golfslag, in een met sfeer verlichte hal. Teneergeslagen ga ik zitten, op een met lood versierde stoel. Jammerlijk…

Tot de laatste ijspegel is verdwenen, blijf ik op mijn hoede voor de kou. Want pas als de sneeuw stopt met schijnen, zie ik de persoon waar ik van hou.…

boven op de heuvel bij gebrek aan zee een lege fles in het zand Magnolia vouw ik mijn brief tot een vliegtuigje wachtend op de wind om mijn woorden mee te nemen…

Het doet pijn. Heel veel pijn. Als je zoveel wilt zeggen, Maar ze je niet willen horen. Als je zoveel wilt vertellen, Maar ze je niet begrijpen. Als je ze zo dichtbij wilt laten komen, Maar zij dat tegenhouden! Het doet pijn, Zoveel pijn. Als ze bij hun vooroordelen blijven staan, En dus niet willen zien dat je veranderd bent. Als ze van…

Het doek valt de afgrond nabij wolfijzers overal je gedachten verscheuren je krachten versmachten Alleen de blinde ziet wie je bent Alleen de dove luistert naar je stem Het monster slokt je op maar moeilijk te verteren ben je Deze wereld is je vijand denkt waar is die nu beland en jij geeft hem gelijk Dit blijspel is niks…

Neem niet mijn herinneringen mee Laat ze maar bij mij achter Ik gun je je vertrek Ik wist dat het eens zo moest zijn Ik wil eigenlijk helemaal niet weten Dat jij weg bent Dat ik je nooit meer zie Niet meer in het echt althans Het is beter zo Ik weet het Niet voor mij Maar wel voor jou Ik zie nog beelden Ik hoor nog ons…

Een ontmoeting, oude liefde Die vonk in je ogen Van vergeten verlangen Toch is er dat vlammetje, onbewogen Warmte en wederzijdse liefde Dat vlammetje flikkert Als sintel van die liefde ’s Nachts lig ik wakker, onmacht Voel me alleen Herinneringen zijn verdwenen Geen arm om me heen Als verloren sterren in de nacht Het zoete licht van de dageraad…

een, twee, drie, vier, ik wil pinnen want die schoenen die schoenen zijn zo mooi in Huizen sta ik in het pinhok ben hier nu opgesloten shit, waar is nu mijn mobieltje dan kan ik een-een-twee bellen euri heb ik nu genoeg maar ik kan er nu niets mee brandweerlieden komen na een uur zagen mij vakkundig uit schoenen hoef ik nu niet meer ik…

het is toch ongehoord de bank heeft nieuwe codes staat U groen, ga maar pinnen staat U rood, dan gaat het mis U krijgt nada, noppes alleen een rode kaart probeert U het elders? Uw hand wordt afgehakt…

vogels vliegen m’ n hoofd af en aan met berichten dood en verderf in volle pracht als ze gaan maar rood van bloed terug door menselijke verf…