Alle inzendingen over verliezen

, leren me te gedragen Leren boos te zijn, leren lief te hebben Leren mezelf te zijn, en mezelf te haten Ik heb leren tevreden te zijn, Tevreden te zijn met de tijd die wij hebben gehad Maar tijd is nooit genoeg, altijd te kort De tijd die we hebben gehad was fijn Wat ik nooit heb leren begrijpen is waarom Waarom ik jullie beiden moest verliezen…

Als je stopt en de dagen bent vergeten waarin je zo gelukkig en bevlogen in de liefde werd gezogen. Daar zeker wist te weten “er is een hart dat voor me klopt.” Als je afnokt kijk dan niet nog even om laat noch de kwestie langer zweven als het geen leven meer kan geven Beter je toekomst te zeggen, “ik kom” dan dat je in het verleden…

Wat schiet ik ermee op om steeds te vragen naar de onbekende wegen over de rand ik val liever eerder dan dat ik daar strand het was mij nog nooit tot zover te dragen Wat schiet ik ermee op om steeds weer te pogen mezelf toe te staan om iemand lief te hebben ik verstrik me toch steeds in de vele webben en zal wel nooit helemaal begrijpen mogen…

Terwijl twee legers onverschrokken elkanderwaarts ten strijde trokken, gebood hun God: 'Pakt snel uw biezen; een oorlog doet u slechts verliezen!' De generaals, geïrriteerd, bevalen geenszins rechtsomkeert, doch riepen: 'God, wat denkt u wel? 't Gaat niet om 't winnen, maar om 't spel!'…

De koude ogen in het venster en de regen die niets vergeten zijn zoals jij en je woorden wanneer ik niet meer weet waar je bent gebleven en elk venster in de regen alles weer wakker maakt wat ik met gevonden dromen wil vergeten…

Een wit gekalkte lijn scheiding tussen juichen en een uitgesproken vloek tussen waarmaken van een droom en een stukgelezen jongensboek tussen het opveren van de menigte en honend surround boe geroep Een wit gekalkte lijn schepper van de overwinning of van het onzichtbaar verliezer zijn…

veel gedachten slapeloze nachten We hebben veel Samen gedeeld Ik mis je, steeds meer Ik denk aan jou, elke keer Je weet niet Wat je moet doen Blijven of gaan Maar je loopt voor je gevoelens weg dus draai er niet om heen De keuze is aan jou Jij mag kiezen Ik kan alleen hopen Bloeit onze liefde verder op Of ga ik je verliezen…

Ik heb een vrouw bemind, die best een tweede Troje zou verdienen, en die door drank en heroïne onder mijn ogen werd verpest. Tot ziekbed kromp het liefdesnest, en ik zou zachtjes willen grienen, omdat alleen dit clandestiene sonnetje van ons tweeën rest. Zo'n veertien regeltjes waarmee je een tipje van de sluier licht, wat zout om in…

Toen je die bloedneus had weet je nog wel, dat het niet meer ophield, je zat bij de wasbak, hoofd voorovergevouwen, 'loop ik nou helemaal leeg?' en ik zag je daar zitten, het was alsof ik je nooit meer zou durven aanraken, of je meteen zou op- lossen in de werkelijkheid als goud in koningswater als ik je ook maar het minste beetje zou aaien…

In het donker van mijn verleden ben ik een schim en geef ik je mijn geschreven dromen wanneer je me volgt zoals ik beweeg en schaduwen tel die mijn dood nog eenzamer zullen maken. Zonder jou die naar me kijkt en weet dat je me nooit met woorden van liefde en hoop zult terugvinden.…

Een paar woorden verlaten mij waar ik wandel en de dwalende wind jouw stem zou kunnen zijn. Mijn gedachten vullen het moment waar we elkaar weer volgen met de liefde en de ogen die een glazen verhaal verzinnen. Van oude woorden die me brengen naar de afgrond waar straks ook mijn geluk…

Langzaam dwalen de schimmen als het stof dat neervalt zonder woorden. Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en hun gezichten als groeven van oude dromen die mij weer laten wensen dat ik mijn schim zal vinden en mijn schaduw niet verlies. En wat ik achterlaat in de dromen me niets zal zeggen…

bang om te verliezen bang om kwijt te zijn bang voor alles wat gaat komen ik ben bang voor alle pijn…

ik wals heel efkes voorzichtig in de ronde ze kleeft aan mij haar voeten staan op de mijne we draaien, gans de dag niet te hard want we zijn bang elkaar voor altijd te verliezen…

Net op tijd Mijn nederlaag herkend Ik trek me terug in eenzaamheid En wacht in diepe slaap tot jij weer grijpbaar bent Een schimmenstorm met overal jouw gezicht Ik laaf me aan vergetelheid Alles is verlicht Nooit meer Spijt…

De tijd slaapt. De tijd droomt. Ik ben de tijd die niets zoekt en niets verlicht of bedekt. Koud is de twijfel en warm de leegte die ik vul met momenten die niets beloven. Ik til de dag naar de avond en verzamel elke minuut elke echo die straks alleen nog in woorden bestaat.…

Heb je echt verloren fluistert de wind zachtjes in haar oren nu je geen winnaar bent nee, zegt ze vol overtuiging winnen hoeft niet er is liefde haar glimlach is als de lentezon de maan kust kersenrode lippen haar voeten lopen daar waar haar hart naar verlangt…

Verlaten kleuren verliezen hun pracht. Afstanden zijn leegtes die weinig verschillen of echo's weer hun hoop teruggeven. Geluk is een koud woord geworden dat ik verstoppen wil.…

lopen door de tijd alsof je iets kwijt bent dat er steeds is is het een wonder niets te verliezen dan wat stille dromen een zon gaat niet onder zolang ze nog schijnt…

Streel mijn woorden in de stilte die je wilt dragen met de warmte die momenten laat slapen. Waar onze liefde in elk spiegelbeeld steeds mooier wordt en jij weer met mijn gedachten spreekt als ik dromen verlies die niet meer kunnen wachten. En de tijd fluistert wat ik wil verzamelen als jij weer dicht bij me ontwaakt.…

met elke huivering en wankelmoedig taal verloren kus ik zee van je lippen je haren wild van wind en wat van adem blijft als meeuwen schreeuwen langs de vloedlijn scheren of onbarmhartig in gestrande schaaldieren pikken ik verzamel wee riekend wier alle flessenpost razend schuim klonters taai teer en teken met braakhout van dromen…

ik val, ik val net niet, ik sta, ik sta mijn mannetje, ik hou toch stand, ik hou me goed, herstel, o nee, ik val, ik val opnieuw, wiebel, wankel, struikel even, kom weer overeind, nee, nú val ik echt, ik val lelijk tegen, glij tegen de grond, bijna, zwaai weer recht, sta weer pal mijn mannetje zo stevig op de benen, au, o nee, ik hou het…

Verliezen doe ik in het leven, welgeteld echt maar één keer. Dat is als ik mijn geliefden achterlaat, wanneer ik vaar naar onze Heer. Wees echter niet heel erg bedroefd en ga verder zonder mijn bestaan. Denk zo nu en dan aan mij terug, maar laat geen enkele traan. Wat ik nu heb gewonnen hier, is een leven zonder verdriet en pijn.…

De shuttles deden plotseling heel raar Ze wilden graag hun eigen leven leiden Probeerden liefst het racket te vermijden De dames keken er verwonderd naar Wij wilden graag opzettelijk verliezen Dat is gelukt...we pakken onze biezen…

Maar het is ook fijn Vrolijk te zijn, Je hebt niets te verliezen. Kies je voor kniezen Krijg je heel wat voor je kiezen.…

ik wil de bal en alle ogen aandacht overal met schijnbewegen passeer ik spelers die met lege handen staan plotseling leg ik aan maar zie de bal ver overgaan dit schot had niet gemogen ik ben de foute egoïst koppen kranten naar alle ogen…

de tsunami is weer langs geweest kaarsen zijn gedoofd in heilige huisjes waar aarde beefde liepen catacomben vol met rijke roomse geesten nog flakkert in schuilkerken de vlam van hoop in droef verwerken brood en spelen zegeviert maar jan modaal betaalt de decadenten voor zijn loos vertier…

zag het landschap in vaste lijnen bergen in hun vaag verschijnen beliep de paden diep in dalen beklom hun steile eindigheid verloor de horizon verdwaalde snel in onherbergzaamheid was mijn oriëntatie kwijt in een wereld die niet aan mijn voeten lag probeerde op mijn schreden terug te keren accepteerde de vertrouwensbreuk…

Ik liep (en liep en liep en liep) (en sliep) Ik liep en zocht en ik vond (maar ik liep verder) Ik liep (en liep en liep en liep) (en sliep) Ik liep en zocht en ik verloor (maar ik liep verder) Tot ik alleen mijzelf over had Maar dat is te weinig om voor te leven ---------------------------- uit: 'Hanneton', 1987.…

Zoekend naar een zeldzaam ras, door bloedzuigers gekweld, uitputting trotserend, ver van je geliefden, door jezelf gedreven blijkt hetgeen je zocht te worden opgemerkt tussen de bessenstruiken van je eigen huis door wie je liefhad, achterliet. Zo dreef je haar in armen van de ander en zo verloor je wat je had.…