Netgedichten

netgedicht (nr. 39.697):

voor dit kind

met elke huivering
en wankelmoedig taal verloren
kus ik zee van je lippen
je haren wild van wind
en wat van adem blijft
als meeuwen schreeuwen
langs de vloedlijn scheren

of onbarmhartig
in gestrande schaaldieren pikken

ik verzamel wee riekend wier
alle flessenpost
razend schuim
klonters taai teer
en teken met braakhout
van dromen verzadigd
zijn naam in hart natzand
waar vloed niet meer komt
en je voetstappen
een spoor vormen

voor dit kind in je hart genesteld
in je ogen met elke huivering
wankelmoedig
taal verloren
en niemand die nog adem heeft
of woorden van troost
van bemoediging

als ik zee van je lippen kus
je haren wild van wind