Alle inzendingen over oorbellen

Kleine oorbellen zijn feestelijk, en grote -- nog feestelijker.…

Als ik later groot ben opa mag ik dan ook oorbellen aan mijn tanden als ik internetbellen mag zegt opa…

ik zie haar kijken in een plasma van verlangen of haar oorbellen uitdagend genoeg afhangen of haar oogcontact pregnant genoeg de lading dekt of die haarlok op haar voorhoofd charmant genoeg de aandacht trekt of haar lip en kin subtiel genoeg begeerte wekt…

Ik loop Sophie H tegen ‘t lijf Ze lacht breeduit naar mij Haar oorbellen schitteren Naast de mondhoeken van Haar brede sensuele mond Van mijn stuk gebracht Vraag ik: Poets je lang Sophie Ze lacht: Kwik kwaak kwak Dat is nog langer dan ik dacht…

Mijn moeder had oorbellen, prachtig rood. Nu draag ik ze zelf. Moeder is dood. Haar kralen heb ik ook om de hals. Ze schold mijn vader voor vuil en vals. Mijn mooiste speelgoed heeft zij gebroken En toen heeft vader haar doodgestoken. Vader is wijs, en moeder was dom.…

Zal nimmermeer gebeuren* mij dan na deze stond de vriendschap van uw ogen, de wellust van uw mond? De vriendschap van uw ogen, de wellust van uw mond, de gunste van uw hartje dat voor mij openstond. Zo zal ik nochtans blijven u eeuwig onderdaan*; maar mijn verstrooide zinnen*, wat zal hun anegaan*? Mijn zinnen mogen* zwerven de…

Bij de boerderijwinkel even stoppen Kijk er eens goed uit mijn doppen De zoete kersen lachen me aan Die kan ik echt niet weerstaan Dan zijn er ook nog zwarte kersen voor in een pannenkoek Daar ben ik naar op zoek Ze hebben wel van die zoetzure morellen Die droegen we vroeger als oorbellen Heerlijk fietsen door het Heuvelland Overal…

Haar oorbellen, Te zwaar geworden Voor haar oren Scheuren net niet Haar huid. Doorzichtig zie je In haar handen, Aderende rivieren Zuchtend het beetje Leven, dat er rest Vervoeren. Haar ogen verstomd, Lachen, spreken Niet meer. Slechts af en toe Zie je een glimp Van een geleefd leven.…

verlaten ruimte, gebroken spiegel rode lippenstift, oorbellen ernaast spoor van vers bloed en tranen vergeten uit te wissen in alle haast omver gelopen stoelen, horen als verlamd de akelige stilte aan zo snel mogelijk weg van hier is er de laatste ogenblik gedacht verlaten ruimte, ongezien geweld reflectie van vernietigende woede - maar…

. ----------------------------------------------- uit: Grassprietjes (1885) (onder pseudoniem Cornelis Paradijs) ----------------------------------------------- bellen - oorbellen…

In het koude Haarlem dacht hij vaak terug aan dierbare beelden, vergezichten van prachtige natuur, meisjes met rinkelende oorbellen en zwierige rokken, mannen met trotse gelaten op krachtige paarden. Zijn heimwee deed pijn en als een smid boog hij het ijzeren leed in zijn vurige verlangen kunst te scheppen. Wat nou alchemie?…