Alle inzendingen over breken

waar ik staar in verzonken ogen mijn weerspiegeling langzaam vervaagt overloop ik in tranen verscheurde dromen met groeven doorkerft mijn leven geweest zoek ik het eind waar barsten breken mijn toekomst vaag aan scherven ligt…

Men had je alles mogen breken. Maar niet je stem. Ga nu niet spreken van verre pijn maar leg me zwijgplicht op. Een klankloos woord bijt in mijn keel, breekt af in mij in lettergrepen. Ga liever dood dan nu te spreken. Bloed, laat hem niet stollen. Aarde kruip nog niet op hem maar mors zijn woorden, laat ze niet verbleken.…

een slanke hand die deuren opent en het licht binnen laat ogen die begroeten een lach die je even stil doet staan de kamer spreekt mij aan in een warm ontvangen je stem vraagt melodieus en zacht zal ik de jas ophangen er is geen ijs te breken wij weten beiden beter zijn doorgelopen naar de zon pas toen keerde jij je naar…

Buigen in de wind als riet, dat in aldoor ruisend zingen ons vertelt van vele dingen, wie niet luistert, hoort het niet. Tot op 't water buigt het neer als de stormwind komt met vlagen. maar opnieuw na stil verdragen, wuift het zachtjes heen en weer. Wat vertelt ons nu het riet, heeft het ons misschien te zeggen, het bijltje erbij neer…

Doe wat je niet laten kunt op een dag zeg ik echt stop Dan is mijn grens bereikt begrijp me ergens houd het op Lieg maar als je zwijgen wil op een dag komt alles uit En kan je smeken en breken maar is het voorgoed verbruid Leef maar hoe jij leven wil onthoud mijn liefde is geen spel Ik ben eerlijk en altijd oprecht dus schat realiseer…

helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik zoekt een glas om te breken…

breek de tijd in nieuwe uren die langer dan een lichtjaar duren in de gesloten ruimte van het zwart heelal waarin ik klinkend zingen zal…

Wat eens onontbeerlijk scheen, lost zich op als stip aan de horizon in een panorama van een aards gevoel, soms wild soms sereen,wat bij tijde snel verdween, gespiegeld in oplettendheid, gevangen in een magisch licht wat scheert over het dunne ijs van geluk en verblindt mij door wereldse beloften als de vliezen breken.…

je dacht het zijn in eeuwig duren bestaan in verder gaan maar als de draden breken die je zekeren aan vaste grond zal afhankelijk worden van de toegeworpen koorden de manier van overleven zijn de enige verlichting van het ankeren is delen van onzekerheid en pijn eindelijk jezelf geven zwevend tussen dood en toch nog hoop…

De zakkende oktoberzon lijkt nog zomers dreigende ijlboden door westenwinden vooruit gestuurd brengen dreigbrieven en vage waarschuwingen de herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide…

het was te groot voor kleine handen slechts verbazen in raken en betasten het blijven haken en verkennen met een lach het ervaren van zorgen en wat lasten later in weerbarstigheid breken en verbouwen funderen en groeien op ontluikend zelfvertrouwen heb het grote klein gekregen mijn handen geven nu het volle leven…

verdragen Soms is het allemaal eventjes te veel Je hart huilt, jankt en gilt, het doet pijn, je voelt verdriet, het moet er uit Tranen lopen over je wangen, je kunt het niet meer tegen houden Ze stromen uit je ogen als een regenstorm, je hart huilt Hoe sterk we ook zijn zelfs de sterkste van ons voelen weleens verdriet en pijn Iedereen kan breken…

het witte zand ik rolde sissend door de kloof kuifde huizenhoog in golven was verbolgen kon met mijn vloed geen kant meer heen trok me terug op kleine stranden om daar in eb zacht aan te landen murmel stilte in dat tropisch paradijs mijn passaat kon in blauwgroen voor het eerst weer haar agressie kwijt maar ooit zal ik je breken…

geef mij wat glas dan breek ik transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaan zijn rust geniet en de maan gewassen in zijn spiegel ziet ik speel…

alles reed voorbij en jij zat weer een stoel te ver bij me vandaan ik zag je lippen gaan en hoorde vaag je woorden in een zacht geroezemoes je vroeg me met je ogen, ik zag nog dat je handen mee bewogen je maakt me gek met je verlangen dat me brandt en spant tot ik verrek ik ga me wreken zacht zal ik je breken mijn…

geef mij wat glas dan breek ik transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten ik wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaande rust geniet en maan gewassen als zijn spiegel ziet ik speel…

vleugel maar mijn lieve nul, ik breek je veren als je neerstijkt op mijn woorden en ze gaat vermoorden stuk onbenul dat geen gevoel geeft aan de zinnen omdat je bang bent je te laten raken diep van binnen je lach is nonchalant denkt wetenschap naar eigen hand te zetten om een ander dieper in het graf te kunnen leggen jouw kuil…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

zoon gezeten u bent uitbehandeld we kunnen helaas niets meer voor u doen u mag naar huis maak er het beste van had dokter ferm gezegd sindsdien schreeuwt moeder het Moerman mantra van de daken ze schotelt haar zoon bakjes rauwkost en blauwe druiven voor de zure lucht de hoempa-pa’s het laatste avondmaal het zachte breken…

Roem en Gif: disfunctionele broers ontkenners van een gedeeld DNA voor deze jongens is het samen drinken één pot nat geen fijnproevers van huis uit de bekers onafscheidelijk naast elkaar geheven: proost Gif proost Roem de drinkebroers hebben alle wijsheid in pacht ze drinken de zanderige bitterheid weg tijd gaat verloren…

jij gaf het zuiverste kristal ik raakte aan de hoogste tonen was slechts glas geblazen in een vorm die voor jou bijzonder was zag je langzaam mijn kleuren breken jij glinstert nog volop maar in samen weten staan we naast elkaar kristal en glas doorzichtig als een paar…

breken jouw ziel is die zalf onbetaalbaar maar wel haalbaar bereikbaar breek maar en ruik de geur van eerbied verspilling dat is als je het niet doet…

Zonder te breken leren weer lief te hebben als een hartendief.…

ik wilde de winter inkleuren met winterse woorden vrede sluiten met de onverhoedse duisternis ik wilde door muren breken zelfs als alles gesloten zou zijn met andere ogen de wereld beschouwen ijs met handen breken ik wilde het ijzige bewustzijn van de dood tot bedaren brengen…

Ik breek de nacht die op me wacht en naar me lacht ongeacht dit tijdstip...…

In het ziekenhuis zie ik een jonge dokter zich het hoofd breken.…

Breek muren van misverstanden, tot op de fundamenten af. Maak van vijanden vrienden. Breek gesloten poorten open. Bouw bruggen van het puin.…

Golven in galop breken hun nek op de bank - schuim en as…

Als de stormgod raast buigen jonge twijgen diep doch zij breken niet…

na het breken van zijn woord taalt zij niet meer naar zijn zinnen uitgelezen zet ze een punt…