Alle inzendingen over ezel

Melk met een kankerverwekkende stof mensen het is toch allemaal niet tof amandeltaart met een bacterie van poep wat je eet of drinkt is gewoon troep er wordt een potje van gemaakt straks is er niets meer wat normaal smaakt ezel paard of rund ook zo iets waar men mee stunt wij moeten letten op ons eten hebben deze personen geen geweten want…

In angst geboren tijd herverdeelt geschiedenis, op dichter's ezel. Penselen met verf, ontkenning van z’n streken laat de schilder koud. Nooit die daad gedaan, nooit ontvreemd mans eigendom, gevaar kleeft aan handen. Aarde wacht heel stil reactie uit haar lichaam terug wat we haar gaven.…

De kleine noordenwind doet de zon vandaag opvallend helder stralend schijnen: de Ploegschilder pakt vroeg zijn ezel, vult zadeltassen met palet, veel primaire kleuren, een schildersmes, een dot katoen.…

Achter de ezel zit een man. Hij maakt een zelfportret van een vrouw, moet soms lachen om de werkelijkheid. De vrouw doet iemand na, niemand die ooit heeft bestaan. De schilder imiteert de illusie zo perfect dat het echt is. Het portret begint te glimlachen.…

Geen lange romantische verhalen, maar sprookjes van Andersen waar nachtegalen en kikkers dwalen en mensen elkaar 'morgen' wensen, koe, varken, ezel en paard samen lopen in de wei.…

jij kerststalt mij in winterse herinnering ik ezel warme adem over stro jij hoedt in nachtelijke weide de schaapjes op het eigen droog op het verschieten van de ster kan je niet wachten de koningen zijn nog te ver zingt dennenboom en kleurt de ballen vroom voor bethlehemse nachten ik sneeuw nog steeds kou heeft mij al jaren…

Een week geleden stonden os en ezel nog centraal. Thans zien wij enkel runderen die lopen op twee benen. De fauna beeft, al wat de kerst heeft overleefd vliedt henen in doodsangst, doch vergeefs en onontkoombaar aan ’t kabaal.…

ik zag je voeten in het gras handen vol met bloemen je lichaam raakte aan de wolken een hemel in je lach ik wilde snel beginnen met dit moment op linnen schetste vage lijnen maar jouw ziel leek weg te kwijnen in de stilte van het doek jij reikte mij de hand zette verf en ezel aan de kant om de echte lente te genieten…

geef mij een ezel in plaats van het paard open haard verbrand gedachten geef mij de vrede die iedereen verdient met wachten op lucht geef mij een steen laat hem rollen naar beneden heeft geleden laat alles vallen en dan?…

Je taal bekoort klanken zo eigen-zinnig als heksenkinderen Je groene en rode luiken staren me aan vanuit witgekalkte huizen Rode baretten vertellen je verhaal terwijl ezels zwijgen en hier en daar een hond de schapen drijft Zoals de zon de schaduw van bittere jaren verjaagt en blauwe hortensia's de vrede verklaren aan wie jouw ziel…

zag uitgestrekte handen hoorde muziek maar was er zelf niet het groene bomenfeest de feeërieke kerstverlichting versierde tafels vol drank en vlees heb het losgelaten om weer bij de herders en hun schapen te zijn de stal te ruimen voor het kind dat komen gaat waarvan de ouders buiten staan tegen kou de os en ezel warmte van dieren…

Hij zit met ezel en palet in de zon. Vol overgave brengt hij de verf aan op het doek. Deze lentedag is voor hem een inspiratiebron. Hij zet zijn bewondering op het linnen, de bomen, de bloemen, de vogels, de natuur die hij adoreert. Ieder dag is er voor hem één om opnieuw te beginnen en waar hij veel van leert.…

volhardend in typisch mensenfouten en - streken en als er weer een beschaving is geweken gaat hij weer opnieuw denken en weten z’n beschaven overschatten een herhaling van dezelfde menselijke fouten en streken een mens blijft mens heten en wat je door de geschiedenis heen steeds weer leest is dat er in al die tijden veel te weinig ezels…

Vandaag is 't feest want Jezus komt de hoofdstad binnen, wel op een ezel, niet als koning op een paard. Zou dan het volk op dit gebeuren zich bezinnen en weet het nu wat Jezus voor hen heeft bewaard?…

Jeruzalem had voor heel wat beroering gezorgd een mensenmenigte stond langs de weg en zij hadden ogen en handen te kort iedereen wilde de Koning aanraken en zien hem een triomfantelijk intocht schenken de weg was met kleren en blaren bedekt met palmtakken gingen ze hem wenken Zijn discipelen liepen naast hem mede terwijl Jezus door een ezel…

Lalt de dronken zeeman ‘Hij zwijgt als ‘t graf’, zeg ik ‘Wat een kapsones’, hikt hij ‘Geef mij maar Van Gogh Ik heb hem zojuist ontmoet Vincent wist ’n ezel te koop Maar was z’n geld vergeten En niet te trots om te lenen Hij is naar huis, geld halen Om me hier terug te betalen’…

kerst is door de eeuwen aangekleed met symboliek maar ezel en de os de herdertjes bij nachten zij mogen blijkbaar niet wel de grote piek in trendy opgetuigde bomen wachtend tot natuurbehoud gaat komen waar blijven onze dromen als de stallen zijn geschoond het laatste stro is weggeveegd het meisje met de zwavelstokken breit nu…

wij hebben hem gevonden de kerstboom van jaar nul naar hedendaagse maatstaven met slingers en wat ballen een onverkoopbaar prul een kant door de stal gekaald de koude winter had pril groen vervaald hij heeft de ezel en de os zien staan de kribbe en het wonder van geboorte langs zien gaan is uitgegroeid tot het symbool van kerst…

de ezel boog boog dieper door krabde met de hoeven aan de rots zette zijn vier poten trots in rust zij stalden daar hun kind in kribbig stro dieren ademden hun warme wind een ster verschoot in lucht die naar geboorte rook het winterde in warme schapenvachten herders zongen komst in lang verwachten Hij is gekomen als verlosser…

Als hugenootafstammeling te Leiden Wist hij Zelensky's toespraak slap te mijden Geen der Minerva's uilen ziet een been In 'n ezel die zich stoot aan eender steen Des aanstoots, door de Kamer te verlaten Misplaatst zijn trots, hooghartig en verwaten…

wat kan de herfst mij nog vertellen over vallende bladeren over de kraaien die in de bomen luidruchtig zitten te vergaderen over de reeën die hopen op hun vlucht de schietgeile jagers te kunnen ontlopen over de vos die een prooi verschalkt over een verre ezel die het melancholieke geluid van de herfst uitbalkt wat kan die toch zo adembenemend…

Je zou je regelrecht in Artis wanen: een kleine kikker kwaakt en blaast zich op, luid toegejuicht door kippen zonder kop, de ezels huilen krokodilletranen. Een zevenslaper zit discreet te snurken, een zwartekousenkraai krast ach en wee, de ratelslang heeft weer eens geen idee, maar wijt in stilte alles aan de Turken.…

onder het brandend oog van de koperen ploert in alles verterende hitte wordt een kind geboren gewikkeld in doeken ligt hij op de lemen vloer geen wijzen, os of ezel komen hem begroeten verstoten door haar clan legt zijn verkrachte moeder haar verminkte lijf vleugellam naast hem zij slaapt met dode ogen zingt zelfs geen wiegelied…

Droomde dat ik in een diepe put gegleden was als ezel met een frame vergeeld overspannen canvas ergens ver van thuis op een heel breed akkerland omringd door irissen en zonnebloemen aardappeleters ingesmeerd met kolengruis blèrend omheen de rand: wij zullen jou verdoemen betweters applaudisseerden: jij schildert je onkundig regelrecht…

de lucht van koeienstront en apen in zacht gedempte stralen als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden in de schittering van het zwaard dat de draak vermorzelde de zwarte kopie aan de andere kant van de doodsrivier als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden voor nu en later 't witte hart van de ezel…

ik had de ezel in de zon gezet het linnen vochtig door ochtendlicht spande meteen schildergerei om me heen gelegd dan kon ik er direct soepel bij in een degelijk ouderwets boers tableau een stukje dijk geknotte wilgen in een lege wei halverwege de boerderij met stal wat verdwaalde bouwvallige oude schuren een heerlijk…

ik wil de lente vangen maar de bloesem blijft vooralsnog aan de takken hangen heb mijn baret opgezet voorzien van ezel kwast en palet ben ik de natuur ingegaan een oase van kleur waar penselen vele hemels kunnen doeken zonder aan kwaliteit in te boeten overweldigd door zo veel goddelijk moois konden mijn handen geen wonderen maken…

Dat god een ezel was, sneed door mijn ziel Maar nu kan ik het niet langer negeren Niet altijd staat iets wrangs voor lelijkheid…

Geen ezel zal zich tweemaal stoten. Neen, dat gebeurt alleen met mij. Ik zag haar bloeien in een mei, toen wij nog zingend waren, floten. Zij was zo lieflijk, de devote. Hoe zeer wou ik haar aan mijn zij. Maar zij liep steeds aan mij voorbij en aan mijn hart in duizend moten. Heel vaak heb ik mijn neus gesnoten.…

Hij loopt ernaast als naast een ouwe ezel bepakt met ouwe ezelsdromen. Maar nu is Juul plots dood. Plots foetsie naar een beter niets? Juul had zelf ook een ezelskop. Waarschijnlijk van Henri Matisse. Het is de vraag hoezeer hij niet meer is, want niemand, niemand die hem mist.…