Ik zie ons land in prachtig ijs weerkaatsen
De rijp omhult de takken als foedralen
De bomen lijken witte kathedralen
Waarin we broederlijk en vreedzaam schaatsen
Gelukkig, het is nu de laatste dag
Voordat er weer van alles niet meer mag…
koop een foedraal
om je tong in op te bergen
zodat ze niet meer snijden kan
zoek een alchemist
om tegengif te brouwen
zodat je venijn me niet meer raken kan
geef me een schild
om die moker af te weren
zodat je me niet meer raken kan
of beter nog
laat me met rust
ik heb het wel gehad
dag schat !…
verwonderd mij daar aan te treffen
bergt hij zijn hengel in het foedraal
en na een korte aarzeling;
"we moesten maar eens gaan jongen
je moeder heeft het eten klaar"…
verwonderd mij daar aan te treffen
bergt hij zijn hengel in het foedraal
en na een korte aarzeling:
"we moesten maar eens gaan jongen
je moeder heeft het eten klaar"…
Met weerzin borg de violiste
haar instrument in het foedraal;
in haar oren nog wat vals gekerm,
niet wat Bach 'es had gecomponeerd.
Haar publiek onrustig
van de krasse dissonanten
beloonde afgemeten met applaus
voor wat Bach 'es had bedoeld.…
maagdelijk smaragdig
zo ontstaat menig
maar vaak teniet
bezoedelenden loeren
grijpen hun kans
het groen verlept
dan het droog en flets
uiteindelijk stof tot stof
stof dat geen leven herbergt
nooit bezwangerd door epiek
ik stop het in een foedraal
vergezeld met hoop en rede
wanneer de Dodo weer foerageert
kom ook ik weer tevoorschijn…
scherp blikt
het staal nog warm
uit het foedraal
als jij me groet
het snijdt de
wind aan flarden
je masker op als
wij en garde gaan
jouw eerst touche
in onbeschermde flank
ik riposteerde op de kling
raakte onverhoeds je hand
je zwaaide groot
in alle houwen de
striemen door mijn vest
koesterde ik in vol vertrouwen
in rood gaf…
mijn ogen kleven vast aan het foedraal
spring nog, om minder diep te vallen
de rechterhand neemt als reflex de houding aan
het hart valt in Beethoven uiteen
zal ik mijn blad vast laten vallen
half gestorven ben ik al
moet naakt toch verdergaan
wil jij mij naar de stilte dragen
waar geen muziek, even geen muziek
houd jij, je wortels in de…
aflatend te
wachten op een kleine wonder
niet dat hij zich zou verslikken maar toch
een stilte in zijn verorbering zou zich in
zijn oorsprong kunnen manifesteren, wij
daalden beurtelings af langs zijn uitgeworpen
ladder en kneden zijn tegenzin tot
humoristische stompjes appelgebak
een oude man die zijn honger stilt
draagt in zijn open foedraal…
Hij zei: "Vooruit, verwijder je foedraal."
Maar na langdurig uitstel en gedraal,
klonk harerzijds een onverwachts kabaal
en schrok de bruidegom uit Bloemendaal.
Hij vreesde een geslachtelijke kwaal
of weinig kennis van de liefdestaal.
De ware reden echter bleek basaal,
de visie van de bruid uit Bloemendaal.…
1.164
Bezig met laden